توابیت ، پدیده ای که از بخشی از مبارزین یک چهرۀ کریه ساخت .
تصویر و زندگی یک مبارز از پا افتاده و به صف دشمن و بدتر از آن ملحق شده ، دو بعدی است .
بعد از درج یاد یاران قدیمی در مورد امین رنجبر ، رفیق عزیزی از سنندج که خود زندانی سیاسی در آن سالها بود و شاهد برگشت و همکاری بخشی از زندانیان با حکومت ،از من خواست بدلیل اعمال و کردار امین در آن دوران ، آن پست را بردارم .
نظر و احساس این رفیق قابل درک است . زندانیان سر موضع و آنان که مصائب زندان و شکنجه های طاقت فرسای دشمن را تحمل کردند و در آن فضای رعب و وحشتی که جانیان اسلامی آفریده بودند و حضور و وجود رفیق دیروزشان را هم در قامت دشمن و گاه بیشتر از دشمن میددند ، برایشان بسیار سخت ، درد آوربوده است و هنوز هم هست .
باید نوشت . تاریخ این دوره را . تاریخ ایستادن ها و افتادن ها را . تاریخی را که بخشی مقاومت کردند و جان دادند و بخشی که تاب نیاوردند و تن در دادند و خود دشمن شدند . سرنوشت دردناک مبارز دیروز را باید نوشت .
اگر چه این سرنوشت دردناک ، مایۀ تاسف بسیار است . اما صاحبان این سرنوشت در کارنامۀ سیاسی دیروزشان هم مبارزه ای هست . باید به این دوران هم توجه کرد . موضع سکوت و عدم ارج گذاری از بخشی از دوران مبارزۀ این انسان ها ، خود یک نوع خشونت مضاعف بر علیه این قربانیان است . این خشونت تا کنون صورت گرفته است .
مادر امین رنجبر بعد از اعدام فرزندش که خود سالها شاهد مبارزاتش در دوران دیکتاتوری شاه و این رژیم پلید بود ، بارها در مجامع خواسته بوده است که فقط اسمی از امین برده شود . آیا این مادر امروز هنوز زنده است ؟
یاد کردن از دوران مبارزات و خوش نامی های امین در آن سالها حق است .
بهروز شادیمقدم
۱۵٫۹٫۲۰۱۵
بحثی پیرامون مطلب در فیسبوک :
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1499763756719145&set=a.126885544006980.17852.100000566060345&type=3&theater