زَمانه،
در دُرونِ گاهسَنج
فریاد می کشد.
سَرایداری کودن
با سِه شوربختی:
کوری،
کَری،
و هَمسَری با زیباترین زنِ دنیا،
در سَرایِ خانه
لاف می زند،
قُمپُز می دهد،
صدایِ فریاد را
نمی شنود.
در سَراچه،
درختِ خودکامه گی،
با شاخه هایِ بیمار و پیچ در پیچ،
از ریشه هایِ بی عدالتی
تغذیه می کند.
در حوضخانه،
ماری خوش خط و خال،
بَدَنِ برهنه ی مُجسمِه ی زنی زیبا را
آنچُنان
هَوَس انگیز می فِشرد،
که آب از دهان اش
فواره می زند.
در سایه یِ سُتون های اِیوان،
ویرانِه هایِ باستانی
تکرار می شوند.
دَردی کُهنه،
به مَرتبِه ی بالای فَخر
ارتقا می یابد.
تنِه ی درخت را
پیچک های حِرص و حَسَد،
به نحوی کامل
می پوشانند.
میوه هایِ خودکُشی
و دیگر کُشی،
در لابلایِ نیمی از شاخه ها
برق می زنند
و دیگر شاخه هایِ خُشک و پیرِ درخت،
فقط تعبیرِ خوابی
کابوس وارند.
هیهات،
که در قَلَمِستان هایِ دور و نزدیک
نورَسته گان،
با حَسرَت و وَلَع،
این درخت را
تقدیس می کنند!
بر آن
دخیل می بندند!
و تو
در سُکوتی که هَمهَمه یِ افکارت
راهِ خواب را بسته است،
تنها،
به گاهسَنجِ شِنی
می نِگَری.