در چند روز اخیر شاهد حوادث تلخ و دردناکی از جنبه میزان خشونت عریانی که در ماجرای قتل ستایش دختر ۵ساله افغان توسط یک نوجوان ۱۵ساله و همچنین ماجرای شکنجه های دهشتناک ،اعظم و دو دخترش از مشهد،آنهم توسط شوهر ویا پدر هستیم. راستش از حیث میزان بالای خشونت بکار رفته در هردو مورد،آنچنان گسترده وناگوار است که بازگو کردن ماجرا ،کار من یکی نیست. با این حال ،از روزی که این دو جنایت در فضای عمومی ،چه در سطح رسانه های رسمی وچه فضای مجازی مطرح شده است جامعه در بهتی سنگین فرو رفته است.اینکه چرا؟ریشه اینهمه نفرت چیست؟هر کسی از منظری به این دو ماجرا می پردازد. بعضیها چاره را در انتقام می بینند و عده ای روانشناسانه به ما جرا می پردازند. اما بنظر من، این مناسبات سرمایه داریست که انسانها را به این درجه از استیصال وناامیدی می کشاند.این مناسبات ظالمانه است که حسرت یک زندگی انسانی توام با ارامش واسایش را بر دل اکثریت جامعه گذاشته است.این مناسبات غیر انسانیست که موجب انباشته شدن انواع خشمها،بغضها ،حسرتهاو دردها در وجود آدمی می گردد.که همگی آنها به تنگناهای زیستی ومعیشتی و میزان بالای بیکاری وفقر جامعه برمی گردد.پس اخلاقیات و وجدانیات از هم می درد و در چنین اوضاعی انسان تبدیل به بشکه باروت خشونت میشود که هر لحظه ممکنست منفجر شود.که بر روی هر کسی ممکنست آوار شود.چه ستایش معصوم باشد وچه اعظم و دخترانش.تا زمانیکه در برین پاشنه می چرخد ازین بمبها هر آن ممکنست منفجر شود.حوادثی که هر دو سوی آن قربانی اند.
با آرزوی دنیایی انسانی و عاری از خشونت
رضارخشان
۵/۲/۱۳۹۵