به بهانه اعتراض پزشکان بریتانیا
اعتراض یکی دو ماه گذشته پزشکان بریتانیا این واقعیت را روبروی جامعه گرفته است که گذشت آن زمانی که پزشک و یا مهندس و یا معلم و استاد دانشگاه صنف جدائی از کارگران بودند. امروزه همین اقشار هم برای افزایش دستمزد و برای بیمه و مزایای شغلی، برای امنیت شغلی و غیره باید به خیابان بیایند و پیکت کنند. فارغ التحصیل دکترای اقتصاد و کامپیوتر، تکنسین آزمایشگاه و بیمارستان، مددکار اجتماعی و وکیل و غیره و غیره هم باید ماه‌ها و بعضا سالها دنبال کار بدود و با هم صنفی هایش برای دستمزد کمتر و کمتر رقابت بکند.
کارگران صنوف و رشته‌های سنتی با این اقشاری که جدیدا به صف کارگران پیوسته‌اند منافع مشترک زیادی دارند. این وضعیت، همبستگی وسیعتری را می‌طلبد که زندگی زیر سیطره سیستم سرمایه داری را کمی قابل تحمل‌تر بکند. منتها احتیاج به تلاش فعالین کارگری دارد. فعال چپ و سوسیالست، Emma Runswick نکات مهمی را در مصاحبه اخیرش با سایت workersliberty.org مطرح کرده، از جمله اینکه پزشکان جدید قبل از روبرو شدن با این واقعیت که زندگی در دنیای امروز همانقدر که برای کارگران سنتی سخت است، برای اعضای اقشار فوق هم سخت شده را درک نمی‌کردند. فشار دولت دیوید کامرون چشمانشان را به این واقعیت باز کرده و پزشکان جوانتر، که در برابر متشکل شدن و عضویت در انجمن پزشکان بریتانیا بی اعتنا بوده و گاها مقاومت نشان می دادند، به انجمن پزشکان رو آورده و خواهان دست زدن به اقدامات رادیکال شده‌اند. او همچنین به نکته مهم دیگری نیز اشاره می کند که انجمنی مثل انجمن پزشکان بریتانیا در برابر موقعیت فعلی و عضویت پزشکان جوانتر با منتالیتی امروزی، نگاه سنتی انجمن و نهادها به سیاست را هم عوض خواهد کرد.
مشغله‌های کنگره کار کانادا
حسن یوسف، رئیس کنگره کار کانادا، از رهبر ان‌دی‌پی (حزب سوسیال دمکرات کانادا)، خواسته است که از سمت خود استعفا بدهد، چرا که با رهبری ایشان حزب فوق شانسی برای پیروزی در انتخابات آینده ندارد.
کنگره کار کانادا سالهاست که در سازماندهی اعتراضات کارگری دیگر دخالتی ندارد. رئیس این کنگره، حتی در آخرین اظهاراتش اعتراف کرده که نخست وزیر فعلی کانادا از حزب لیبرال، چپ تر از حزب ان‌دی‌پی است. اگر نهادی، مثل کنگره فوق، واقعا می‌خواهد جامعه به چپ بچرخد و سهم بیشتری از ثروت آن نصیب انسان‌های زحمتکش آنجا بشود، اعضای خود را بسیج کرده و خواهان سهم بیشتری خواهد شد. با خواهش و تمنا از حزبی که رهبر عوض کنید و قدرت پارلمانی بگیرید، چیزی به کارگر نمی‌ماسد. ان‌دی‌پی سالهاست به سیاست خط سوم تونی بلیر، که پیش برنده سیاستهای ریاضت اقتصادی است، پیوسته و مشغله دولت رفاه سوسیال دمکراتهای قدیم را هم ندارد. فعالین جنبش کارگری در کانادا بهتر است فکری به حال این وضعیت بکنند.
ایران: جامعه ای که به فقر حساس است
روزهای آخر سال ٩۴، روزنامه “شرق” یک میزگرد اقتصادی داشت که یکی از شرکت کنندگان آن حسن طائی، “مشاور وزیر کار در امور اقتصادی” بود. او در بخشی از سخنانش می‌گوید: “فرض کنید در جامعه هند اختلاف طبقاتی پذیرفته میشود؛ اما در جامعه ما همه افراد به اختلافات طبقاتی حساس هستند …” من اظهارنظری درباره پذیرش فقر در جامعه هند نمی‌کنم، چرا که از شرایط آنجا چیز زیادی نمی‌دانم. اما جامعه ایران الحق که تحمیل فقر توسط جمهوری اسلامی و پهلوی‌ها را نپذیرفت. انقلاب ۵٧ واکنش به تحمیل فقر و حساسیت به شکاف طبقاتی بود. از آن انقلاب تا به امروز هم، هر فرصتی که پیش آمده، کل جامعه به فقر و “اختلاف طبقاتی” واکنش نشان داده و حکومت کردن مثل هند را یک آرزوی دست نیافتنی برای سرکوبگران اسلامی در ایران کرده است. لیکن حساسیت و واکنش به فقر و اختلاف طبقاتی باید تعمق یافته و رادیکال بشود تا به یک دنیای بهتری دست بیابیم. این تنها راه خلاصی از این وضعیت است.
نخست وزیر ایسلند استعفا داد. مردم بریتانیا خواهان استعفای کامرون هستند
بدنبال افشای هزاران سند دزدی و فساد معروف به “اوراق پاناما”، دهها هزار نفر در ایسلند به خیابان‌ها ریخته و نخست وزیر این کشور را وادار به استعفا کردند. دهها هزار نفر هم در شهرهای مختلف بریتانیا به خیابان‌ها ریخته و خواهان استعفای دیوید کامرون شده‌اند. شاید او هم مجبور به استعفا بشود. زمزمه اعتراض در کشورهای دیگری هم به گوش می‌رسد.
اگر اعتراضات توده‌ای در انگلیس و جاهای مثل ایسلند صرفا به استعفای این و آن سیاستمدار پارلمانی بشوند، هیچی گیر جامعه معترض نخواهد شد. اتفاقا با احساس پیروزی، خشم مردم معترض خالی میشود و یک دوره دیگر با سر کار آمدن یک سری از سیاستمداران هم‌کاسه با سیاستمداران مستعفی شروع خواهد شد. تاریخ از اینگونه اعتراضات و استعفاها را زیاد ثبت کرده است. نباید اعتراضات اینجا خاتمه بیابند. افقی که فعالین چپ باید جلوی جامعه بگیرند، فراتر رفتن از سیاست پارلمانی و سیستم دزدپرور و آدمکش سرمایه‌داری باشد.