باریش (صلح) خون می گرید

بحران قره باغ محصول شکست اردوغانیستهای حاکم در ترکیه در تقسیم قدرت در منطقه خاورمیانه است.شکست سهم خواهی ترکیه در سوریه در نتیجه اجرای سیاستهای خارجی و داخلی ان بود . انتقال بحران ایجاد شده بدرون خاک ترکیه در پی سیاست جنگ افروزی حاکمان ترکیه میسر شد.

انتقام اردوغانیستها از روسیه پیروز در جنگ قدرت در سوریه ایجاد تنش در منطقه اذربایجان و خصوصا قره باغ است

افشاگری رسوایی حاکمان فاسد علیف ها و پاشایف ها واحتمال قریب الوقوع بودن شورشها و جنبشهای اجتماعی مردم اذربایجان سبب گشت تا حاکمان ؛ چاره کار را در اجرای یک پروژه مشترک با ترکیه در ایجاد تنش و شعله ور ساختن اتش جنگ ببینند.

اعتراضات میلیونها تن از مردم و خصوصا نسل جوان هر دو کشور اذربایجان و ارمنستان در طی بیست و هشت سال با بهانه شرایط جنگی

سرکوب میگشت .سناریو فعلی موجود جنگ افروزی راه برون رفت از بحران ایجاد شده در تامین خواسته های دموکراتیک و تامین امنیت اجتماعی و اقتصادی اجرایی گشت.در پی سقوط قیمت جهانی نفت مردم اذربایجان بارها اعتراضات خود را بشکل رادیکالتری مطرح میساختند.رسوایی خانوادگی حاکمان اذری در افشاگری پاناما گیت ؛بهانه خوبی برای گسترده ساختن جنبشهای اجتماعی را فراهم میساخت.

میلیونها تن از نسل جوان اذربایجان فاقد شغل و اینده بستر خوبی برای رادیکالیزه شدن جنبش های پیش رو میبودند.بر این اساس با زدن جرقه ای کوچک اتش جنگ فروزان گشت.تمامی رسانه ها برای ایجاد بستر مناسب با شعله ور تر کردن اتش جنگ خواهی بسیج داده شدند تا با تبلیغ دفاع از شرف و ناموس و وطن و خاک مقدس صدای رسوایی حاکمان بگوش کسی نرسد.

تمامی دستگاههای سیاسی و اکثر اپوزسیون ساختگی و همه نمادهای فرهنگی یک فریاد را سر میدهند. جنگ

خشم فروخورده شده همگانی منحرف گشته وتا فقط در طنین مرگ خواهی ناشی از عدم اگاهی؛ بیدادی همگانی را گسترده سازد

ناقوس جنگ برای ایجاد خماری فراموشی از فجایع حاکمان بر مردم نواخته شد .عربده های مست گشته از بوی خون انسان قربانی فرمان کشتن و کشته شدن در راه میهن و خاک مقدس را سر داده و صدای ان تا به فلک کشیده شده است

مردمی که فراموش کردند همین حاکمیت و شخص حیدر علی اوف برای تثبیت حاکمیت خود قره باغ را به ارمنستان بخشید.مردمی که میبایست فراموش کنند در طی ۲۸ سال هزاران تن از سربازان جوان اذربایجانی و ارمنی نه بدست دشمن بلکه بدست افسران خود کشته شدند.میبایست فراموش کنند که تنها پا برهنه های هر دو طرف درگیر قربانی جنگ بوده و هستند.مردمی که نباید بپرسند چراجنگ و چرا اکنون؟ .

در طی روزهایی که گذشت تعداد مادران داغدیده به صدها تن میرسد.

حاکمان با قربانی کردن هر یک از پابرهنه های شورشی اینده مشکل را از ریشه حل مینمایند.

دهه ها زمان مساعدی بود تا جوانان قربانی را اگاه نماییم. تا به حقیقت وجودی دشمن واقعی در کاخهای ریاست جمهوریهای دروغینشان پی ببرند.همانهایی که با کشیدن خون همین مردم با سو استفاده از قدرت سیاسی حاکمیت خود را استوار ساخته اند.اما افسوس که انحصار رسانه ای هم ذاتهای حاکم ؛ رسانه های اپوزسیون نما با اجرای سانسور و بستن دهان صلح وصلح خواهی ضمینه و بستر چنین جنایتی را فراهم ساخت.

باریش نیز بهمراه هم اندیشان در تلاش سالهای دور نتوانست بستر اگاهی سازی را در رسانه ای گسترده سازد .رسانه هایی که هم رنگی را شرط ورود ساخته بودند نیز الوده تر از ان بودند که بتوان شرف انسانی را با خود بهمراه برد.

باریش (صلح) اشکهای بیشماری برای میلیونها تن قربانی در افریقا و اسیا و جهان نثار ساخته و میداند که تنها نباید گریست.

اما فرماندهان قدرتمند فرمان اجرای جنگ جدیدی را صادر نمودند

این بار باریش بهمراه مادران داغدیده قربانی شده هر دو طرف جنگ از بیچارگی و درماندگی خون میگرید.بیچارگان هم دردم بیایید با هم گریه کنیم

باریش نصیریان