مانیفست کمونیست
“شبحی در اروپا در گشت و گذار است – شبح کمونیسم. همه نیروهای اروپای کهن برای تعقیب مقدس این شبح متحد شده‌اند: پاپ و تزار، مترنیخ و گیزو، رادیکالهای فرانسه و پلیس آلمان. کجاست آن حزب اپوزیسیونی که مخالفینش، که بر مسند قدرت نشسته‌اند نام کمونیستی روی آن نگذارند؟ کجاست آن حزب اپوزیسیونی که بنوبه خود داغ اتهام کمونیسم را خواه بر پیشگامترین عناصر اپوزیسیون و خواه بر مخالفین مرتجع خویش نزند؟”
آخرین روزهای ماه فوریه ٢٠١۶ است. ١۶٨ سال پیش، در یک چنین روزی در سال ١٨۴٨ بالاخره مانیفست کمونیست، که اتحادیه کمونیستها نوشتن آن را به مارکس و انگلس سپرده بودند، منتشر شد. مانیفست مهمترین اثری بود که تا آن زمان نوشته می شد و به جرأت می توان گفت که در میان مهمترین آثاری است که از آن زمان تا بحال نوشته شده. وقتی که مانیفست منتشر می شد اروپا در آستانه بزرگترین تحولات بود، اما مانیسفت نتوانست در آن نقشی بازی کند، چرا که تحولات در حال شروع شدن بودند و بقول اریک هابزبام، “هنوز کسی مانیفست کمونیست را نخوانده بود.” امروز بار دیگر دنیا در حال تحولات عظیمی است که مانیفست و آثار دیگری که بعد از آن منتشر شده اند باید به ما کمک کنند که دنیا را از این موقعیت دهشتناک عبور دهیم. نه تنها باید مانیفست را خواند، بلکه این بار باید در دست هر کارگری، هر زن و مرد آزادیخواهی باشد که می خواهد از این وضعیت خلاص شود.
سالگرد شادی‌ها و پیروزی‌ها
یکی دو هفته گذشته سالگرد چند واقعه مهم تاریخی بود. در کنار سالگرد انتشار مانیفست کمونیست، سالگرد انقلاب ۵٧ ایران، انقلاب ٢٠١١ مصر و پیروزی ٢٠١۵ سریزا را نیز جشن گرفتیم. همه این اتفاقات مهم تاریخی جشن و شادی توده‌های مردم زحمتکش را به دنبال داشت که برای به زیر کشیدن مظاهر ظلم و ستم مبارزات مهمی را پشت سر گذاشتند و فداکاریها از خود نشان دادند. هر کارگری در هر گوشه از این جهان خود را در پیروزی انقلاب کارگران ایران بر رژیم پهلوی‌ها پیروز می دید. شکست حسنی مبارک را همه کارگران جشن گرفتند. به همان اندازه پیروزی سریزا هم پیروزی کارگران بر دم و دستگاه زور و ستم بانکداران به حساب آمد. یک مشت زالوصفت زانوی غم بغل کرده و دنبال توطئه بودند که چگونه این شادی و پیروی توده های زحمتکش را از آنها بگیرند.
اما تمام اهمیت مسئله هم اینجاست که در انقلابات بعدی چه باید کرد؟ باید از همین امروز به این فکر کرد که چه عناصری غایب بودند و چه عناصر موجودی را دست کم گرفتیم؟! دم و دستگاه سرکوب را باید در هم کوبید. باید در حزبی متشکل شد و در آن متحد ماند تا پیروزی را به سرانجام رساند.
میوه های کرموی انتخابات و زایمان پیش رو
هاشم خواستار از آن معلمانی است که در طول یک دهه گذشته مورد اذیت و آزار دائم رژیم سرکوب اسلامی قرار گرفته. او در مورد انتخابات این دوره رژیم اسلامی می گوید: “اگر ایران را به باغی تشبیه کنیم که دارای ٨٠ میلیون سهم و به ٨٠ میلیون ایرانی بصورت مساوی تعلق دارد، باغبان برای ملت ٨٠ میلیونی تعدادی از میوه های کرمو را آورده و میگوید این سهم شماست. … فقط خلاصه بگویم کشور در حال پوست اندازی است. کشور در بن بست کامل اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و بخصوص سیاسی قرار دارد و زایمان در پیش است.”
ما کارگران باید این انتخابات را بر سر رژیم صاحبانش خراب کنیم. این رژیم فقر و فلاکت در مملکتی است که سرشار از ثروت است. که منابع طبیعی و نیروی انسانی برای کار و رفاه دارد، اما مشتی دزد و آدمکش زندگی در آن را به بخش اعظم ساکنان آن تباه کرده اند. باید هر چه سریعتر بساط این چپاول را براندازیم و برای پوست انداختن این وضعیت دست بکار عملی شویم.