اخراج پناهندگان: چالشی در برابرجنبش کارگری اروپا
گاردین روز ٢٨ ژانویه در گزارشی نوشت که سوئد قصد دارد ٨٠ هزار پناهجو را از این کشور اخراج کند. در همین گزارش آمده است که فنلاند هم قصد دارد ٢٠ هزار نفر از ٣٢ هزار نفری که تقاضای پناهندگی کرده اند را از این کشور اخراج کند.
هدف این حمله ضدانسانی فقط پناهجویان نیستند. این آغاز یک موج دیگر از حملات سیاستمداران راست به دستآوردهای جنبش چپ و کارگری است که می خواهند آن را از حلقه ضعیف شروع کنند که فکر می کنند شاید مدافعان زیادی نداشته باشند. از این ١٠٠ هزار نفر بین سوئد و فنلاند، معلوم نیست که عملا چند نفر اخراج خواهند شد؛ اما حتی اگر یک نفر هم اخراج بشود باز این شکستی برای جنبش چپ و کارگری خواهد بود. هیچ کس نباید از این کشورها اخراج شود، حتی کسانی که قتل و جنایتی هم مرتکب شده اند! مردمی که با هزار و یک مشکل از دست سرکوبگران و قاتلین حاکم بر زندگی خود فرار کرده و خودشان را به سوئد و فنلاند رسانده‌اند، نباید اخراج شوند. اگر کسی هم مرتکب جرمی شده است، باید با قوانین همان سوئد و فنلاند عادلانه و بدون زور و ارعاب محاکمه شود.
مقابله با این حمله سازمانیافته دولتهای سوئد و فنلاند یک چالش مهم در برابر جنبش کارگری و چپ است.
بازی منتظر نگه داشتن برای روزهای بهتر!
یکی از ستون نویسان اصلی روزنامه نیویورک تایمز، پال کروگمن، مطلبی دارد تحت عنوان “تغییر چگونه اتفاق می افتد؟” که ادعا می کند دارد جواب همه آن کسانی را می دهد که می گویند “دو حزب دمکرات و جمهوریخواه دو نیمه یک سیب هستند و سیاستهایشان فرق چندانی با هم ندارند”. او این را رد می کند و با اشاره به تحرکی که حول محبوبیت برنی ساندرز، کاندیدی که رسما خودش را سوسیالیست می خواند، می‌گوید: رویای “یک دنیای بهتر” داشتن چیز خوبی است، اما باید واقع بین بود. او سپس اسم چند رئیس جمهور می آورد که با سیاستهای آنها فلان و بهمان شده است و دنیا در واقع با انتخاب همین افراد است که سلانه سلانه روزی بهشت برین خواهد شد.
از پال کروگمن و دیگر سردبیران و ستون‌نویسان رسانه‌هایی که کارشان مهندسی افکار در جهت حفظ وضع موجود است باید پرسید بالاخره تا کی باید منتظر این بهشت برین از کانال پارلمان‌ها و رٶسای جمهور شد؟ در همان آمریکا حداقل صد سال است که مردم را با همین وعده‌های دروغین سرگرم کرده‌اند، که نه تنها وضعشان بهتر نشده و گامی به سوی “دنیای بهتر” برداشته نشده، بلکه با این همه ثروت جنگلی شده که سگ صاحبش را نمی‌شناسد. “دنیایی بهتر” پیشکش، قدم زدن در یک روز بهاری در یک پارک بدون ترس از اینکه کسی جلویت را بگیرد و با تپانچه و مشت جیبت را نزند، رویائی دست نیافتنی شده است!
هنرمندان بر علیه قوانین راسیستی دولت دانمارک
یکی از برجسته ترین هنرمندان جهان، Ai Weiwei که قرار بود نمایشی از کارهای هنریش را او اوایل سال ٢٠١۶ در شهر کپنهاک دانمارک برگزار کند، در اعتراض به قانون جدید راسیستی و ضدپناهندگی دولت دانمارک این برنامه را لغو کرد. دولت دانمارک روز ٢۵ ژانویه بالاخره لایحه‌ای را که در نظر داشت اموال پناهندگان را ضبط کند تصویب کرد که طبق آن دارائی بیشتر از ١۴٠٠ دلار از آنها گرفته خواهد شد و همچنین پناهندگان حق ندارند تا حداقل سه سال کسی از اعضای خانواده خود را به دانمارک دعوت کند. پیش بینی شده بود که نمایش لغو شده که بخاطر استقبال غیرقابل انتظار قرار بود تا اواسط ماه آوریل ٢٠١۶ ادامه داشته باشد، درآمد چشمگیری را به گالری شهر کپنهاک برساند. نکته جالب و قابل تعمق برای همه هنرمندان و آدمهای شریف این است که رئیس این گالری، Jens Faurschou نیز در اعتراض به قانون راسیستی و ضدپناهندگی دولت دانمارک از اقدام Weiwei پشتیبانی کرده است.
نشانه های اعتراضی بزرگ در کشوری کوچک
دو خبر مهم مربوط به کشور کوچک ایسلند در مدیای اجتماعی به سرتیترهای مهم اخبار یکی دو هفته گذشته تبدیل شدند. خبر اول این بود که در ایسلند هیچ کسی که زیر ٢۴ سال سن دارد به وجود خدا باور ندارد. خبر مهم دیگر این بود که حزب “دزدان دریایی” که یک حزب معترض به وضعیت سیاسی و اقتصادی کنونی است، در نظرسنجی‌ها محبوبترین حزب است. دو مشخصه مهم این حزب، روزکار ٣۵ ساعته و لغو “حق طبع و نشر” هستند. سخنگوی این حزب، که لیدر رسمی ندارد، گفته است نمی‌توان به یک موضوع خاص اشاره کرد که باعث محبوبیت حزب آنها شده، جز اینکه حزب اعتراض جامعه است.
در یکسال گذشته، احزاب اعتراض زیادی در اروپا خبرساز شدند. سریزا در یونان، پودموس در اسپانیا، انتخاب کوربین به لیدری حزب لیبر در بریتانیا، نتیجه انتخابات در پرتغال که سر و صدایش را در نیاوردند! تحرک حول برنی ساندرز در آمریکا و احزاب و شخصیتهای اینچنینی حال و هوای اعتراض به وضع موجود را به کنج خانه ها و سر سفره ها برده است. گام بعدی عبور از این وضعیت است.
فوتبالیستها هم دغدغه انسان را دارند!
مرگ دهها هزار پناهجو که قصد دارند از کشت و کشتار خاورمیانه و شمال آفریقا به جائی امن‌تر پناه ببرند، از خبرسازترین و در عین حال افسرده کننده ترین اخبار سال گذشته تا امروز بوده است. گاردین روز ٣٠ ژانویه نوشت که تمام ٢٢ بازیکن و مربیان و ذخیره‌های دو تیم فوتبال در یکی از شهرهای یونان، در شروع بازی در اعتراض به سهل انگاری اتحادیه اروپا و ترکیه که به مرگ صدها پناهجو انجامیده است، برای دو دقیقه در سکوت بر زمین نشسته و اعتراض خود را اینگونه بیان کردند.
در اعتراض به قتل و جنایات اسلامیون و همدستی ضمنی سران اتحادیه اروپا و علنی دولت ترکیه، همبستگی با پناهجویان بهترین جواب انسانیت و مشت محکمی بر دهان سران دولتهای قاتل و جنایتکار است که خون دهها هزار پناهجو، از پیر و جوان و کودک تا زن حامله بر دستان آنها مانده است.