امیر پیام
در آستانه بزرگداشت ۱۶ آذر هستیم. هر ساله این روز متناسب با شرایط عمومی سیاسی و آمادگی جنبش دانشجویی و فعالین آن به اشکالی متنوع حول مطالبات و نیازهای سیاسی و صنفی و اجتماعی مطرح برگزار می شود. اینکه امسال هم مانند سالهای قبل این روز چگونه و به چه شکلی و حول چه مطالباتی برگزار شود تماما به فعالین و دست اندر کاران و حاضرین در صحنه جنبش مربوط است. اما در مورد بزرگداشت امسال تاکید بر یک نکته حائز اهمیت است و آن اینکه ۱۶ آذر امسال بدنبال سرکوب ۱۳ آذر سال گذشته برگزار می شود و توجه به این دومی مهم است چرا که معنا بخش مراسم امسال است.
تظاهرات دانشجویی ۱۳ آذر ۸۶ بر خلاف تبلیغات زهرآگین طیف «روشنفکران و اصلاح طلبان» و دانشجویان حکومتی و جریانات توده ایستی و نئوتوده ایستی، نه زودرس بود، نه نابهنگام بود، نه نسنجیده بود، نه چپ روی بود، نه آوانتوریستی بود، نه توطئه گرانه بود، و نه هیچیک از اینها بود. ۱۳ آذر بسادگی یکی از همان اعتراضات و تظاهراتهای اجتماعی و سیاسی بود که هزار هزار آن در سراسر دنیا برای ابتدایی ترین نیازها انسانی برگزار می شود.
آنچه که حداقل در محدوده ایران و جنبش دانشجویی آن ۱۳ آذر ۸۶ را از دیگر اعتراضات دانشجویی متمایز می کند اینست که پس از سرکوب خونین جنبش دانشجویی در فردای انقلاب ۵۷ و بدنبال انقلاب فرهنگی ارتجاع، برای اولین بار دانشجویان چپ و رادیکال و مارکسیست به خود جسارت دادند تا مستقل از جریانات دست راستی در بین دانشجویان و نهاد های دانشجویی وابسته به دسته بندی های حکومتی اعتراض خود را سازمان داده و مستقلا ابراز وجود کنند. چنین ابراز وجودهای مستقلی در جنبش دانشجویی و دیگر جنبش های اجتماعی به کل مبارزات آزادیخواهانه یاری رسانده و کل چشم انداز و افق سوسیالیستی را در برابر جامعه تقویت می کند و از اینرو همیشه مورد حمایت بی اما و اگر جنبش چپ و سوسیالیستی و کارگری می باشند. ارتجاع حاکم بر ایران هم صرفا و دقیقا به دلیل همین «ابراز وجود مستقل» دانشجویان چپ دست به قلع و قمع آنان زد.
درست در مقطعی که ۱۳ آذر می بایست مورد حمایت یکپارچه جنبش چپ و سوسیالیستی و کارگری قرار می گرفت، جریان نو ظهور نئوتوده ایستی با دقت عجیبی همزمان و موازی با سرکوب دانشجویان چپ کمپین منحطی را برای تخطئه و بی وجهه نمودن ۱۳ آذر سازمان داد و همراه و همزبان با ارتجاع حاکم ۱۳ آذر را توطئه احزاب چپ برای نفوذ در جنبش دانشجویی و تحرک جریانات مسلح متکی به امریکا نامید. اگر سرکوب ۱۳ آذر برای جریان نئوتوده ایستی فرصتی طلایی بود تا برای خود در جنبش دانشجویی جا باز کند، اما برای جنبش چپ و سوسیالیستی و کارگری ضربه بود. بعد از نزدیک به سه دهه سرکوب خونبار ارتجاع حاکم در کل جامعه و جنبش دانشجویی، دانشجویان چپ جسارت یافتند تا مستقلا ابراز وجود کنند که نه تنها دگر بار تحت سرکوب رژیم قرار گرفتند بلکه در همان حال مورد حمله کسانی واقع شدند که به نام «مارکسیسم و سوسیالیسم» همان خزعبلات رژیم را علیه آنان پرتاب می کردند. نئوتوده ایست ها تلاش کردند تا «جنبش دانشجویان سوسیالیست» خود را در جنبش دانشجویی لگد مال در زیر چکمه های ارتجاع اسلامی و با تخطئه و انکار ۱۳ آذر بنا کنند وهیج «سیاست کثیف» تری از این موجود نیست که کسانی پیدا شوند و پنهان در عنوان پر شرافت «فعال کارگری» برای ۱۳ آذر جواز دفن صادر کنند.
بنابر همه این دلایل، یعنی هم به دلیل نیاز جنبش چپ و سوسیالیستی و کارگری به ابراز وجودهای سیاسی مستقل از کلیه جریانات دست راستی و وابسته به به گروهبندی های حکومتی و اهمیت دفاع از چنین ابراز وجودهای مستقل سیاسی، و هم به دلیل محکوم نمودن سیاست های سرکوبگرانه ارتجاع حاکم و دفاع از آزاد یهای سیاسی و حق ابراز وجود مستقل سیاسی، و نیز محکوم نمودن سیاست های ضد دمکراتیک و ضد آزادی و ارتجاع پرور توده ایستی و نئو توده ایستی، ضروری است که با محکوم نمودن سرکوب ۱۳ آذر ۸۷ و دفاع و حمایت از دانشجویان چپ و آزادیخواه و برابری طلب یاد آنروز را در ۱۶ آذر امسال گرامی داشت. باشد که نگذاریم تا این «روزنه های امید» و درخشش های شرافت و انسانیت در زیر چکمه های ارتجاع حاکم و اپورتونیسم چپ نمای خدمت گذار آن انکار شوند.
امیر پیام
۸ آذر ۸۷
۲۸ نوامبر ۲۰۰۸