شراره نورى

اولین بار نیست که خبر اعدام میشنویم. اما خبر اعدام فاطمه احساس بسیار بدی در من ایجاد کرد. در سالهاى گذشته در هر تلاشى علیه اعدام عکس فاطمه و کبرى و دیگران همراهم بود. این خبر از غروب قلب من را مانند هزاران قلب دیگر به شدت درهم میفشرد. هر کارى که میشد کرد شده بود و تلاش هنوز در جریان بود. اما انگار امیدى نبود. همین چشم من را به سایتها دوخته بود که کدام یک زودتر از بی مادری فرزندان فاطمه آن هم پس از چند سال مشقت و تلاش در فقر غیر قابل وصف خبر میدهند!

این انتظار لعنتی را درست شب اعدام صدام حسین رئیس جمهور دیکتاتور عراق تجربه کرده بودم! تلخ و جانکاه! اما شباهت و تفاوت میان ایندو کجاست؟ روشن است که صدام جنایتکارى حرفه اى بود که دستش به خون تعداد زیادى مردم بیگناه آلوده بود! بعنوان مخالف اصولى قتل دولتى نمیخواستم صدام اعدام شود. اما همین نبود. آنها با اعدام صدام هم پرونده هاى جنایت را مهر و موم میکردند و هم دور جدیدى از قانونیت اعدام را در دمکراسى جدید عراق آغاز میکردند.

داستان فاطمه فرق میکند. فاطمه حقیقت پژوه مادر قربانی اى است که در نهایت ظلم این دنیای سر و ته برای دفاع از جان کودکش مرتکب قتل شده است. به این معنا ایندو غیر قابل مقایسه اند. این کجا و آن کجا؟

آمریکا و موئتلفینش جمع شدند و با حمله به عراق هزاران هزار زندگى و خانه و کارخانه و بیمارستان را ویران کردند٬ که صدام دیکتاتور جارو شود. دمکراسی در عراق با خون و جنایت حاکم شد! واین دمکراسی تا همین لحظه با فقر و گلوله و ترور سرپا است. آنها بعد از پیروزى و با اعدام صدام تنها راه صدام را ادامه دادند اما بدون او. قتل صدام هدفى جز مدفون کردن هزاران پرونده جنایت و نسل کشی نداشت. قتل صدام هدفى جز ابقا آدمکشى دولتى براى دفاع از منافع تازه بقدرت رسیده ها نبود!

امشب نیز فاطمه را کشتند. با تشریفات و اعلام قبلی! در حکومت اسلامی همسایه عراق یعنی ایران. حکومتى که در اعدام انقلابیون و مخالفین سیاسى شهرت جهانى دارد! قرار بود چندین آدمکشی دیگر با تعیین وقت قبلی٬ از جمله اعدام کودکی به نام بهنود٬ چهارشنبه سحر صورت پذیرد. فاطمه نگون بخت را کشتند و فرزندانش را در غمى عمیق نشاندند.

ما باید علیه این جنایتکاران بایستیم ولى نباید توهم داشته باشیم. اینها خودشان عقب نمیروند و اعتراض مثبت فلان سازمان هم تاثیر تعیین کننده ندارد. باید فشار جهانى را روى اینها مرتبا گذاشت اما یک چیز روشن است. این رژیم سیاه و نسل کش در ایران را باید هرچه زودتر بزیر کشید. جواب اعدام سرنگونى است. تنها این تلاش نه تنها در ایران بل در کل منطقه روزنه و نوید زندگی آزاد و برابر و شادی را میتواند بروى مردم بگشاید. این کار ماست. کار جنبشى که جمهورى اسلامى و نظام مبتنى بر قتل و جنایت و نابرابرى و فقر نمیخواهد. و نه هیچ توهم و فرشته ای از غیب!

http://shararehnouri1.blogfa.com/

لینک آهنگ نه به اعدام توسط بچه های خلاف جریان

http://video.google.com/videoplay?docid=442958888971417106