با وجود جمهوری اسلامی فقر و فلاکت پایانی ندارد !

درایران تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی فقر و فلاکت روزافزون دامن اکثریت عظیمی از مردم رافراگرفته است .متاسفانه روزی نیست خبر از خودکشی نان آوری از خانواده ای شنیده نشود . بنابه گزارشات بین المللی هم آمارهای بسیار هولناکی منتشرمیشود که دل هر انسانی را بدرد می آورد .

بنا به گزارش مجله ای آمریکایی بنام بیزنیس اینسایدر که مجله ای تحقیقی و در زمینه اقتصادی گزارش منتشر میکند اعلام کرده ایران در فهرست هجده کشور فلاکت زده جهان در رتبه دهم این رده بندی قرار گرفته است . این مجله مینویسد که این آمار را بر پایه آمار سال ٢٠١۴ میلادی موجود در دفتر حقایق و سازمان اطلاعات مرکزی در آمریکا منتشر کرده است .

بر طبق این گزارشات ایران در رتبه بندی جهانی شاخص فلاکت در سال ٢٠١٣ میلادی از میان نود کشور جایگاه دوم را بخود اختصاص داده بود .

شاخص فلاکت و چگونگی احتساب آن از مجموع نرخ بیکاری و نرخ تورم بدست میاید.

گفتنی ست بتازگی چهار وزیر کابینه دولت باصطلاح تدبیر و امید حسن روحانی در نامه ای هشدار دهنده به او چالش رکود و تورم در ایران را بی سابقه عنوان کرده اند که دود اینهمه فشار و فقر و گرسنگی به چشم کارگر و زحمتکش و مردم تنگدست میرود و بس.

اذعان به تشدید رکود در اقتصاد ایران مرتب از زبان تحلیلگران اقتصادی و کاربدستان بالای رژیم اسلامی جاری میشود و اینکه اظهار میدارند دولت و بخشهای تولیدی با مشکل عدیده ای روبرو هستند . در همین سخنرانیهای روحانی نیز تکرار گردید و اظهار داشت  اقتصاد ایران ممکن است دوباره به رکود بازگردد …

رژیم جمهوری اسلامی ایران از بدو به روی کار آمدنش با بحران آمده چه سیاسی و اقتصادی و هیچگاه نتوانسته راه گریزی یابد ، تنها با منتقل نمودن فشار آن به سطح معیشت کارگران و مردم زحمتکش آنرا از سر گذرانده و با نیروهای امنیتی تا دندان مسلحش توانسته به حیات ننگینش ادامه دهد .این شرایط زندگی فلاکت بار نباید دیگر تحمل شود ، باید با آگاهی و اتحاد و یکپارچگی به این همه خفت و خواری و ظلم و ستم و بی حقوقی پایان داد و اجازه نداد سران رژیم با غارت و چپاول دسترنجشان فربه تر و زندگی رویایی و لوکس برای خود و نور چشمی هایشان فراهم آورند .

تا سرمایه داری و رژیمهای قدرت طلب بر سر کار باشند ، نصیب ما کارگران و مردم زحمتکش بیش از این نیست . باید برای دنیایی عاری از فقر و نداری تلاش کرد ، آنهم با اتحاد و یکپارچگی و بمیدان آمدن طبقه کارگر متشکل در حزب سیاسیش برای رسیدن به یک زندگی آزاد و برابر که ممکن و شدنی ست و کافی ست اراده کنیم .

اردشیر نصراله بیگی

اکتبر ٢٠١۵ میلادی