اقدام مستقیم توده ای
حرکت چند صد هزار نفری توده مهاجرین عمدتا سوری و افغانی بسوی اروپا و خطر تبدیل آن به حرکتی چند ملیونی برای گشودن دروازه های اروپا از جانب بیکاران، گرسنگان و قربانیان جنگ در سوریه، لیبی و اقغانستان، علیرغم ظاهر خودبخودی اش، حکم اقدام مستقیم توده ای و هوشمندانه ای را داشت که بسرعت مانند هر اقدام مستقیم توده ای دیگری سدهای مقاومت در برابر خود را شکست و بطور غیر قابل انتظاری موثر و چاره گشا بود. این حرکت بسرعت متعارضان امپریالیست در جنگ سوریه را به یکدیگر نزدیک و برای حل معضل سوریه به سوی میز مذاکره کشاند. معضلی که در دست بانیان اصلی جنگ و خانه خرابی در سوریه و نقاط دیگر به معضلی ادامه دار و هرگز حل نشدنی تبدیل شده بود.
این امر باعث شد دو دولت معظم امپریالیستی آمریکا و انگلیس که خود از آتش افروزان جنگ در سوریه، لیبی و نقاط دیگر بودند، با اعلام اینکه مشکل مهاجرت را باید در خود سوریه چاره جوئی کرد، با شتاب و عجله بدنبال یک گفتگوی تلفنی اعلام بدارند که افزایش شمار پناهجویان سوری و تهدید گروه “دولت اسلامی” ضرورت پایان دادن به جنگ داخلی سوریه و انتقال قدرت سیاسی در این کشور و ضرورت گفتگو با اسد را نشان می دهد. لوران فابیوس وزیر خارجه فرانسه نیز بلافاصله اعلام می دارد بشار اسد آینده و مردم سوریه را نمایندگی نمی کند، اما، او نیز دیگر برکناری اسد را به عنوان شرط مذاکرات سیاسی برای حل بحران سوریه نمی داند. همینطور، آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان فدرآل نیز، برای اولین بار راه حل بحران سوریه را گفتگو با نیروهای متعدد از جمله بشار اسد و پشتیبانان اصلی وی یعنی دولت های روسیه و ایران می داند. حتی اردوغان نیز گفتگو با بشار اسد را منتفی ندانسته، اعلام می دارد که رهبر رژیم دمشق می تواند در دورۀ انتقال قدرت سیاسی در سوریه حضور داشته باشد.
اینها همه قبل از بحرکت در آمدن موج مهاجرین به سوی اروپا هر گونه مذاکره بر سر آینده سوریه را مشروط به برکناری اسد می کردند، و حالا برای حفظ اروپا در برابر حمله امواج مهاجرین و بیکاران که ممکن است ابعاد بس بزرگتری بیابد، با چنین شتاب و انعطافی چاره جوئی می کنند.
این وقایع برای کارگران حاوی دو درس بزرگ است:
اول اینکه صحنه های درگیری میان مهاجرین و نیروهای انتظامی در کشورهای اروپای شرقی نشان داد که هیچ نیروی نظامی قادر به مقاومت در برابر سیل حرکت توده ها نیست.
و دوم، انتظار از دولت ها برای حل معظلات انتظاری بیهوده و عبث است. چگونه می توان از آنانی که خود بوجود آورندگان این مطائب اند، انتظار رفع و چاره جوئی آنها را داشت. بدون دخالت توده ای جنگ، گرسنگی، بیکاری، مهاجرت و …. هیچگاه به پایان نمی رسد، بلکه هر آینه بیشتر و بیشتر می شود. تنها راه سد کردن مسیر رو به سقوطی که بشریت در پیش گرفته است، دخالت توده ای و اقدام مستقیم مردم می باشد.
۲۹ اکتبر ۲۰۱۵
سیامک ستوده