سیریزا به دو دلیل ترجیح سرمایه داری برای بدست گرفتن قدرت دولتی در یونان بود. اول، طی ششماه حکومت پیش از انتخابات اخیر، سیریزا امتحان وفاداری خود را به سرمایه داری ثابت کرد. حزب مورد اعتماد و خودی شد. دوم، سیریزا “توابی” شد که باید به دنیا نمایش داده شود. حزبی که بر شانۀ مردم پرچم “نه به ریاضت اقتصادی” را در مبارزات انتخاباتی پارلمانی بدست گرفته بود، در یک چشم بهم زدن قانونگذار و مجری سیاستهای ریاضت اقتصادی شد. سیریزا، تواب شکنجه گر را باید بنمایش گذاشت. مزدبگیر باید از سرنوشت چپ “رادیکال” عبرت بگیرد.

برخلاف تصویری که بسیاری، خصوصا در چپ، ارائه میدادند، شکست سیریزا به برد جناح راست منجر نشد. به ریختن توهم به دمکراسی و نفی سیستم پارلمانتاریستی ترجمه شد. تحریم قریب به پنجاه درصدی انتخابات اخیر، آرای مطلق تمام احزاب را کاهش داد. نه تنها سیریزا با کمتر از نوزده درصد از آرای واجدین شرایط بواقع نماینده اقلیت جامعه است، که تعداد مطلق آرای احزاب دمکراسی نو و طلوع طلائی نیز کاهش یافت.

سیاست چپ سوسیالیستی در این انتخابات، تحریم بود. اگر چه این خط نماینده جدی سازمانی نداشت اما تحریم قابل توجه انتخابات نشان از حضور عینی خط چپ رادیکال در میان توده مردم دارد. نیروی بالقوه رادیکال کارگری در یونان تنها در امتزاج با نقد مارکسیستی است که میتواند دور بعدی اعتراضات را در ظرف متناسب خود متشکل و سرمایه داری را در یک مصاف بود و نبود قرار دهد.

—

________________________________________

یادداشتهای عباس گویا

https://goo.gl/OkX13O