«برده داران در بزم»
جشنِ اشک
جشنِ تاول
جشنِ ناخنِ کشیده!
جشنِ صیغه
جشنِ اعدام
جشنِ کودکانِ زندان!
جشنِ سرکوبِ معلم
جشنِ خاموشیِ شاگرد.
جشنِ تکبیرِ مکرَر
جشنِ فقدانِ کمانگر!
جشنِ له کردنِ صورت
جشنِ سیلی پسِ گردن
جشنِ باتومِ معظم به تنِ لختِ سنوبر!
جشنِ شلاق و کمربند
جشنِ کابـ̊ـــل های مکرر
جشن تعزیر و وثیقه
مزدِ زحمتکشِ معدن!
جشنِ نابودیِ تغییر
جشنِ تشویقِ زبونی
جشنِ سالیانِ کشتار
جشنِ برپاییِ هر دار!
جشنِ دزدیدن جعفر
جشن̊ بر قتلِ محمد
جشن̊ جشنِ خفه کردن!
جشن̊ جشنِ دور کردن!
جشن̊ جشنِ سیم مفتول
به گلوی هر که حقگوست!
جشنِ گُلگونیِ یک شهر
جشنِ مرگِ شهرِ بابک!
جشنِ اشک و جشنِ تاول
به سر و صورت مادر!
جشنِ دشمن کُشیِ کذب
جشنِ خصم پروری صِرف
جشن دوستیِ نهانی
جشنِ پوزه های جانی
جشنِ مرگِ هر شهید است
به درِ بهشتِ فانی!
جشنِ تعویضِ صراط است!
کربلا شد انتقالی،
نیویورک امروز جاری
راهِ قدس راهِ خیالی!
جشنِ گرگانِ اتم دوست
جشن معنویِ هسته
جشنِ زنده شدنِ فقه به درِ علم خجسته
جشن کف زنیِ انصار، جشن قِر دادنِ اوباش
جشنِ شیره کشیِ شیخ،
از تفکر اپیکور!
جشنِ برتریِ زور است،
دموکریت کجا بود؟!
جشنِ رخصت گیری از دَد
جشنِ همخوابگی با خوک
جشن̊ بر نعش و جنازه
جشن̊ جشنِ داغ و تازه
جشنِ بی چون و چرایی ست
حرف ما از ناکازاکی
به صد من وُ یه غازی ست!
وُزرا بمبِ اتم گون،
روسا قارچِ پس از بمب
دیپلماسیِ مُدبر،
خط فقر هم، جِر وُ واجر!
جشنِ گلف وُ کُشتیِ کج
جشنِ عاطل های دست̊ کج!
جشنِ موذی تجارت
جشنِ انسان به اسارت
جشنِ آرایشِ هر خر
جشنِ رنگینِ حماقت!
جشنِ فقدانِ درخشنده ترین آدم ها!
جشنِ هجرانِ ستیزنده ترین انسان ها!
جشنِ برپایی پوچی
جشنِ پادادنِ «گوچی»
جشنِ اندامِ تن آسا
جشنِ تن پرور و آرا!
جشنِ ممنوعی هر نقد
جشنِ عیب گوییِ بر درد
جشنِ کیهانیِ روبه
جشنِ مهرنامه ی زَرخر!
جشنِ آوارگیِ مرد
جشن̊ بر لکنتِ هر زن
جشن̊ بر کوریِ مردم
جشنِ نعمت بَری از جنگ!
جشنِ سربازِ خبردار
جشنِ مسلخ کده ی کار
جشن موشک و تفنگ وُ
معامله به کرار!
جشن̊ جشنِ زورِ هفتیر
جشن̊ جشنِ پولِ جوشن
جشنِ پیروزیِ پول است
به رگ و خون و پِیِ من!
جشنِ استفاده ی سو
جشنِ استغاثه بر رو
جشنِ لبخندِ مُزَوِر
جشنِ عینکِ مُکبِر!
جشنِ گنداب به تنِ یاس
جشنِ رخوتِ کبودِ دُملِ چرکِ گلوله!
و بیش از اینها
مبارزه را که گفت مرگیش هست؟!
مبارزه را که گرفت در دست، و به دام آنِ دم فروبست؟
مبارزه خط ستاره است!
و خطِ ستاره تا پایانِ ظلمت
ترسِ روشنی ست بر هیبتِ مطلقِ یأس اش
و راه به روزنه ای می کاود!
خطر در، گذشته پنداشتنِ آینده است!
و بیش از اینها مبارزه را که گفت مرگیش هست؟!؛
جز لایه های ترس
جز سنگواره صورتِ برده نمایِ یأس!!
و بیش از اینها،
مات و محو
مطرود و بی هدف
اندیشه تا کی می توان کرد؟!
علی سالکی – تیرماه ۹۴