بهانه جویی دولت فاشیست ترکیه، برای یورش به جنبش چپ و آزادیخواهانه!

دشمنان آزادی و خلق کورد، همه از یک بلند گو برای تحریف جنایات ترکیه به خط شده اند. این روزها باز کردن پیچ رادیو، و یا دیدن اخبار تلویزیون، و خواندن مطالب در صفحات انترنتی بورژوازی، بازگویی رویدادهای ترکیه را به دنبال دارد. اما چگونه و چه اهدافی را تعقیب میکنند؟

این مطبوعات از کشته شدن ۲ پلیس (گویا میت ترکیه بوده و به جرم همدستی با داعش و بمب گذاری سوروچ/پرسوس، توسط جوانان عاصی و یا بستگان خانواده قرباینان پرسوس، کشته شدند) سخن میرانند. میگویند بدنبال کشتن این دو پلیس و انفجار پرسوس/سوروچ، جنگ ترکیه « علیه تروریست در دوجبهه» آغاز شده است. ترویج این تحلیل وارونه، از جانب سیاستمداران، چیزی جز فریب دیگران و ذینفع در سیاستهای غرب و ترکیه نمی باشد!
لازم نیست رویدادهای ترکیه و جنایات این رژیم را در طول تاریخ مرور کرد. انسان ذینفع در جبهه مردمی میتواند، با قرار دادن سوالاتی در مقابل خود، به یک تحلیل منصفانه از اوضاع برسد.
جنگ ترکیه با پ کاکا، امروز و دیروز شروع نشده. این جنگ دهها سال و بیش از ۴۰ هزار کشته را به دنبال داشته است. آیا دولت ترکیه حاضر به راه حل صلح آمیز بوده است، و یا اینکه جنگ و مبارزه مسلحانه را میخواهد، که مثل همیشه برای حل مشکلات داخلی از آن استفاده کند؟
دولت ترکیه و مطبوعات غرب از« انتقام » توسط هواپیما و بمباران، سخن میرانند. اما باید سئوال نمود، برای انتقام ۳۲ نفر در پرسوس و زخمی شدن بیش از ۱۰۰ نفر، چند نفر از نیروهای دولتی همکار داعش در این رابطه دستگیر شدند؟ چند فروند هواپیما را، روانه مراکز داعش نمودند، به نسبت این دو روز پیش ۳۰ فروند جنگنده همزمان در بمباران مناطق کورد نشین قندیل شرکت کرده اند. امار دقیقی از قربانیان در دست نیست اما روایت است که در بمبارانهای مناطق کردستان تا بحال ۱۳۰ کشته و بیش از ۳۰۰ زخمی را سبب شده است.
از لحاظ قانونی ترکیه میتواند قاتلین ۲ پلیس را دستگیر کند و اگر پیدا نکرد به مانند صدها پرونده ناروشن، در بایگانی میماند. و در بدترین حالت اگر پ کاکا مسئولیت آنرا به عهده بگیرد، باید به عنوان نقض قرار داد« آتش بس» در کنار نقص کردن های ترکیه به مجامع بین المللی ارجاع دهند و افکار عمومی را متوجه نماید.

اما مگر بمبارانهای سال گذشته مناطق کردستان و هفته قبل از جنایات پرسوس، بمب گذاری به هنگام انتخابات در دیاربکر، شکستن آتش بس نبود . بدنبال جنایت دیاربکر، دولت ترکیه منتظر عکس العمل بودند، که انتخابات را به نفع خود سمت و سو دهند. اما مردم آشتی خواه کردستان بهانه به دولت جنایتکار ترکیه ندادند، و عزای اجساد تکه پاره شده را بر خود فراموش کردند، که در انتخابات پیروز شوند. اینبار مار زخمی بعد از شکست در انتخابات، دنبال فرصت دیگر و بهانه دیگری بود که بعد از ماجرا پرسوس برایش فراهم شد. و اگر این هم نمیبود، موضوع دیگری برای بهانه گرفتن، میتراشیدند. پس کشتن ۲ پلیس و یا ماجرای پرسوس آغاز حملات ترکیه نبود. ترکیه در فردای رویداد با ۵۰۰۰ هزار پلیس و ۲۰۰۰ میت(سازمان امنیتی) آماده به فرمان، دستکیریهای وسیعی را در دستور خود قرار دادند، که بخش عمده آن متوجه جریانات چپ و ردایکال بوده است.

آری، اگر ترکیه مستقیما در ترور سوروچ/پرسوس دست نداشته باشد، اما به عنوان «برکتی الهی» میپندارد که طرح نظامیش، از ماهها پیش بر روی میز آماده بود، به اجرا در آورد. ترکیه از کنگره جوانان سوسیالیست بیش از بازوی مسلح پ کاکا وحشت داشت. اینها رهبران جنبشهای اجتماعی بودند. از نوع جنبشهایی که در طول سالهای اخیر دیکتاتورها را یکی پس از دیگری از اریکه قدرت پایین کشیدند.

ما در دههای اخیر در هیچ کجای دنیا شاهد نبوده ایم که جنبش های نظامی به تنهایی توانسته باشد یک دولت را ساقط کند. حتی در برخی موارد به دلیل سیاست و تاکتیک غلط نظامی، چوب لای چرخ مبارزات توده ای نیز بوده اند. با درس گیری از این تجربه ها، در سالهای اخیر مبارزات مخالفان کورد ترکیه، جنگ در کوهستانها را، به مبارزات اجتماعی در خیابانهای شهرها کشانیدند. و بصورت جنبشهای اجتماعی ظاهر شدند. و این ناقوس مرگ جنایتکارانی چون اردوغان به صدا درمیآورد. با حمله و بمباران، جلو خونریزی را نگرفتند، بلکه خون ریختن هزاران نفر را که از قبل برنامه ریزی نموده اند، آغاز کردند؟

آیا کشتن بیش از ۱۹ نفر را در تظاهراتهای شهرهای ترکیه سال گذشته برای حمایت مردم از کوبانی را، نباید تروریست دولتی نامید. آیا کشتن ۳۴ نفر کاروانچی در روستای اولودره(سرهنگ ایگون اکز رئیس دایره اطلاعات فرماندهی واحد ۲ به شخصی بودن کاروانچی ها، قبل از عملیات اعتراف نموده) را نباید جنایت دولتی خواند و درخواست مجازات نمود؟ آیا نباید، دستگیری ۳۸۰۰ نفر در سال گذشته و بیش از هزار نفر از فعالین سیاسی و مبارز و چپ در روزهای اخیر را به عنوان یک کودتا نام برد؟

اصطلاح معروف«اگر یک نفر را بکشی قاتلی، اما، اگر کشتن از شمارش در رفت سردار رشید ملقب میشوید». کشتن ۲ پلیس همدست داعش توسط بستگان عاصی، عمل تروریستی مینامند، اما شریک جرم و کشتن هزاران نفر، توسط ترکیه از جانب ناتو و رسانه های غرب، لقب« اوپراشون» ضد تروریست میگیرد. این قانون ناعادلانه جامعه امروزی است.
کشورهای منطقه، دشمنی ترکیه با خلق کورد را خوب می بینند. اما همه متفق القولند که تحمل شکل حکومتی در کردستان سوریه( روژئاوا) را ندارند. و میخواهند به هر وسیله ممکن مانع گردند، که به صورت یک شکل از اداره جامعه، برای دیگر نقاط الگو بشود. این اهداف ترکیه و غرب، بازیهای دیپلماسی زیادی را مابین دولتها، احزاب کردستان عراق، آمریکا و ترکیه در طول دو سال گذشته طلب نموده است.

خارج از منافع کشورهای دخیل در اوضاع منطقه، مهمترین عامل اصلی حمله ترکیه، مشکلات داخلی است. دولت ترکیه در بحران حکومتی بسر میبرد. به دنبال انتخابات پارلمانی جدید، ۱۳ درصد از آرا نصیب حزب دمکراتیک خلقها ( حزبی که در مناطق کردستان ترکیه شکل گرفت، اما در انتخابات به صدای آزادیخواهان و دیگر فعالان سیاسی و چپ ترکیه، تغییر شکل یافت) شد و دولت اردوغان را به هراس انداخته است. حزب دمکراتیک خلقها با کسب ۸۰ کرسی، پارلمان حزب اردوغان را از اکثریت بودن ساقط نمود به چالش کشید.

اردوغان تصمیم داشت که ترکیه را اسلامی کند و به صد سال قبل برگرداند و حتی نوشتن لاتین را عوض کند. حزب اردوغان(عدالت و توسعه) حاضر نیست با حزب دمکراتیک خلقها که صدای آزایخواهان ترکیه نیز هست، دولت ائتلافی تشکیل دهد و میلیونها رای مردم را نادیده و پایمال میکند. و از طرف دیکر ناسیونالیستهای ترکیه به اردوغان اعتماد ندارند. آنچه معلوم است ناروشنی در تشکیل دولت، در کنار اعتراضات توده ای و رشد جریانات چپ، رشد بیکاری، انزجار عمومی و جهانی از ترکیه به دلیل سیاستهایش در قبال داعش، و دیگر مشکلات، دست در دست هم داده، و دولت ترکیه را در یک بحران واقعی قرار داده است. برای برون رفت از این مشکلات پ کاکا عمده میشود که اذهان مردم را منحرف کنند. جنگ و راه حل نظامی را انتخاب، که بتوانند ناراضیان را سرکوب و متزلزلین را پشت سر خود، به صف بکشند. کشتن دو پلیس «خون سیاوش» شد. ولی در طول چند روز گذشته چند صد نفر کشته و زخمی شده اند؟؟

با عمده کردن و در بوق کرنا دمیدن «تروریست» بودن پ کاکا، در صدد هستند که حزب دمکراتیک خلقها را به بهانه «همکاری و یا نزدیکی» به پ کاکا غیر قانونی اعلام کنند و رهبران آنرا دستگیر نمایند و راه حلی برای این بحران دولتی، از طریق انتخابات مجدد، بیابند. از هم اکنون داد و فغان دادگاههای ناعدالت ترکیه به هوا رفته، که روزنامه های کوردی زیاد شده و باید جلوش را گرفت. در شرایطی حمله به پ کاکا عمده میشود، که بعد از دهها سال جنگ قرار بوده که بر سر میز مذاکره بنشینند و راه حل صلح آمیز بیابند، و خونریزی پایان یابد، نه خونریزی های وسیعتری تدارک دیده شود.

این یک کودتای آشکار علیه مردم انقلابی و آزادیخواه در ترکیه است. این یک طرح مشترک منطقه است که مانع پیشرویهای نیروهای رزمنده کورد در کردستان سوریه(روژئاوا) بشوند. و هراس از قدرت گیری بیشتر رزمنده گان کورد سوریه در جبهه علیه داعش، خواب را از چشمان دشمنان کورد ربوده است. به بیانی دیگر آنچه را که داعش این فرزند ناخلاف ترکیه قادر نبود به سرآنجام برساند، به پدر ناخلاف سپرده شد.
این فاکتورها را باید به عنوان عامل حملات و جنایات تازه ترکیه مد نظر قرار داد. در واقع مخالفت با سیاستهای ترکیه به معنای پ کاکا بودن نیست، اگر چه ممکن است در صورت به شکست کشانیدن سیاستهای ترکیه، پ کاکا هم تقویت شود. اما در صورت پیروزی ترکیه در اهدافش، کردستان در تمام بخشهایش، رادیگالیسم در منطقه و جنبش چپ و رادیکال در داخل ترکیه برای مدتهای طولانی به عقب رانده خواهد شد.

در این معادلات، احزاب و تشکل ها و حتی افراد نیز صف خود را انتخاب میکنند و یا کرده اند. نیروی نظامی پ کاکا در این معادلات، موضوع فرعی است و ممکن است دچار تاکتیکهای غلط هم بشوند. علیرغم اینکه انتقاداتی به پ کاکا داشته باشیم، اما در مقابل جبهه ارتجاع اسلامی در منطقه، در مقابل ترکیه و سیاستهای دشمان خلق کورد، باید با تمام وجود مخالفت خود را با سیاستهای ترکیه بیان داریم. به عنوان مدافعین جنبش وسیعی که در حال سرکوب شدن است تداعی شویم( سرکوب وسیع در شهرها، دستگیری وسیع آزادیخواهان، کشتن مردم بی دفاع، بمباران نیروهای کورد در کردستان سوریه و تدارک درست کردن منطقه حائل« که فرصت پیوستن کانتن ها به همدیگر را نداشته باشند»، آوارگی بیشتر مردم، طرح دستگیری رهبران حزب مردمی و احتمال منحل نمودن این حزب، سلب آزادیهای زنان و …). ما باید از این نگران باشیم که صدای آزادیخواهی را میخواهند خفه کنند. به گفته زیر توجه کنید که بدانیم، ترکیه از شاخه نظامی پ کاکا هراس ندارد، بلکه از این صدای آزادیخواهی نگران است:
«رییس مشترک حزب دموکراتیک خلق‌ها عنوان افزود: رجب طیب اردوغان رییس جمهور ترکیه زمانی که پادشاه عربستان فوت کرد سفر خارجی خود را نیمه‌کاره رها کرده به آنکارا بازگشت و اعلام عزای عمومی کرد. رییس جمهور کشور در مقابل این حمله در سوروچ چه اقدامی انجام داده است؟ اگر در اظهارات خود کمی صداقت دارید حمله ای به مراکز دولت اسلامی عراق و شام‌(داعش) در داخل ترکیه ترتیب دهید. آدانا، قونیه، آدی یامان، اورفا، استانبول محل فعالیت اعضای گروه تروریستی داعش است. ما اطلاعاتی در این خصوص داریم و به احمد داوود اوغلو می‌گویم، بیایید با هم به محل پرورش تروریست‌های داعش در جیران پینار و آک چاکال برویم».

مسعود بارزانی از پ کاکا خواست که کوهستان قندیل را تخلیه کنند. ایشان بجای محکوم کردن ترکیه به خاطر کشته و زخمی شدن بیش از ۱۷ نفر در روز گذشته، از پ کا کا انتقاد میکند. اگر قرار است تخلیه ای صورت بگیرد، این نیروهای نظامی ترکیه و مستشار و میت است، که به اندازه چند برابر پ کاکا در خاک کردستان عراق حضور دارند.

کسانی که به درست ناخوشنودی خود را از انفجار لوله نفت کردستان عراق – ترکیه بیان میدارند(چون حداقل عوارض آن این خواهد بود که گلوی اقشار پایین را در کردستان عراق با این بهانه بیشتر میفشارند، که از درآمد سران کم نشود)، باید هزار برابر ناخوشنودی و اعتراض خود را علیه حملات هوایی ترکیه؛ کشتن و زخمی نمودن مردم بی دفاع، و جنگی نابرابر با پیشمرگان ، نشان دهند!

ضمن همسویی و همدردی با خانواده جانباخته گان و مجروحان بمبارانها ی اخیر، انتظار میرود، همانطور که در یک سال گذشته و در جریان کوبانی آزادیخواهان از یک جنبش و مقاومت مردمی حمایت کردند، اکنون نیز از زاویه جبهه مردمی علیه جنایات ترکیه بایستند. و این در اولویت نگرش ما باید باشد. منافع وسیعتر در ابعاد کردستانی و حتی منطقه ای را قربانی منافع حزبی، تنگ نظری گروهی، اختلافات قبلی و غیره نکنیم و اجازه ندهیم دشمنی با خلق کورد، و آزادیخواهی در منطقه، صرفا به جنگ ترکیه و ه پ ک ( شاخه نظامی پ کاکا) تعبیر شود، امری که ترکیه عامدانه میخواهد صف آرایی را از میدانهای شهر به کوهستانهای قندیل بشکاند.

ابراهیم رستمی دوم آگوست ۲۰۱۵

*ارقام دستگیری ها و نام فرمانده از نوشته رفیق بهرام رحمانی در رابطه با حمله اخیر هواپیماهای ترکیه به مردم، برگرفته ام.