تراژدی در آوردن یک لقمه نان!
هفته گذشته خبری بسیار ناراحت کننده ای از محمدامین کمانگر درباره اعتصاب کارگران پست آلمان دیدم. در این خبر آمده است: “در پی اعتصاب کارگران پست که دومین هفته خود را پشت سر می گذراند، متأسفانه در روز سه شنبه ٣٠ ژوئن حدود ساعت ٣ بعدازظهر، تعدادی از کارگران اعتصابی از طرف اعتصاب شکنان مورد حمله قرار گرفتند. حمله کنندگان، یا اعتصاب شکنان از کارگران بلغارستانی بودند که چند روزی است به علت اعتصاب کارگران پست، آنها موقتا در پست کار می کنند.” در ادامه آمده است که بدنبال این اعتصاب و برای فشار بر کارگران اعتصابی، اداره پست حدود ١۵٠ هزار کارگر اعتصاب شکن از کشورهای مختلف اروپائی را استخدام کرده است.
این سرنوشت کارگرانی است که برای در آوردن لقمه نانی مجبور شده اند از جنازه همدیگر بگذرند. مجبور شده اند به جای روی آوری به راه حل اجتماعی، به راه حل فردی رو بیاورند. یکی از این راه حل‌های فردی مسابقه برای صندلی از زیر پای همدیگر کشیدن است. اما راه حل اجتماعی هم با در پیش داشتن یک افق و آینده ای ممکن است که امروزه نیروی قابل ملاحظه ای در اروپا جلو جنبش کارگری نمی گذارد. ادامه این وضعیت، تراژدی از نوع بالا را عمیقتر خواهد کرد.
باز هم دعوا بر سر حداقل دستمزد
در چند تا از کامنتهای قبلی، در باره پدیده مسخره افزایش حداقل دستمزدی که کارگران ایالات متحده برای آن همین امروز مبارزه می کنند اما دولت سرمایه داران قول افزایش آن را در چند سال آینده داده اند، نوشتم. این به اصطلاح افزایش دستمزد ابتدا توسط رسانه‌های نان به نرخ روز خور و دم و دستگاه فدراسیون کار آمریکا توی بوق شد و برایش رقص و پایکوبی برپا کردند. اما با خوابیدن این گرد و غبار، فعالینی که کمپین افزایش دستمزد به ١۵ دلار را با قدرت شروع کرده بودند، جلو آمدند و در همان رسانه occupy.com اعلام کردند که این مسخره گی و دهن کجی به مبارزه کارگران را نمی پذیرند. در این سایت مطلب جالبی هست به قلم رابرت گیبسن که در آن آمده است در سیاتل کارگران دریافت کننده حداقل دستمزد از شرکتهای بزرگ با ۵٠٠ و یا بیشتر کارگر تا سال ٢٠١٨ و کارگران شرکتهای با تعداد کمتر تا سال ٢٠٢٢ باید فعلا انتظار افزایش دستمزد را بکشند! دولتهای محلی سانفرانسیسکو و لوس آنجلس هم که ظاهرا زیر فشار اعتراضات قدرتمند کارگر افزایش حداقل دستمزد را پذیرفته اند، کارگران – به ترتیب – باید تا سال ٢٠١٨ و ٢٠٢٠ منتظر بمانند.
یونان: گام بعدی؟
بحران در یونان و کش و قوس‌های دولت سریزا و اتحادیه اروپا و مردمی که زیر فشارهای ریاضت اقتصادی جانشان به لبشان رسیده، از اخبار بسیار مهم امسال بوده. با تشدید این بحران و با رأی “نه به ریاضت کشی”، حال سریزا و مخالفین و موافقینش هر تفسیری از آن داشته باشند و هر محاسبه ایی برای خودشان داشته باشند، بحث “نه به ریاضت کشی” به خانه هر تک کارگری رفته است. این بحران با همین توده ای شدن بحث درباره اش، به نظر من اکنون به یک بحران فراگیرتر بدل شده است. اهمیت این موضوع برای من این است که اکنون همه (همه طبقه ای است که بار ریاضت کشی های اقتصادی را بر دوشش انداخته اند) در همه جا (بخصوص اروپا و آمریکای شمالی) به این فکر می کنند که اکنون که تا به اینجا آمده ایم، گام بعدی چه باید باشد؟
چه بر سر یونان خواهد آمد؟ آیا دولت سریزا با پای خود و یا زیر فشار قدرتهای اقتصادی به بسته های “کمک” تروئیکا تن خواهد داد؟ شاید! آیا یونانیان، که برای یک دوره ای واقعا پیشقراول مبارزات خیابانی بودند، تسلیم خواهند شد؟ شاید! اما یک واقعیت همچنان در برابر جامعه با زمختی بی پاسخ مانده است. جامعه سرمایه داری جوابی برای این بحران ندارد! مغزهای متفکر و جانی این سیستم دنبال راه حل‌های خود هستند. راه حل ما چه باید باشد؟