سیاست حزب کمونیست کارگری در مقابل تاکتیک جدید حکومت

تشنجی که چند مزدور جمهوری اسلامی در میتینگ کلن در روز ۲۰ ژوئن ایجاد کردند بحث زیادی را له و علیه حزب کمونیست کارگری دامن زده است. منتقدین میگویند حزبی ها حقوق کودک را رعایت نکرده و جلو چشم او به پدرش ناسزا گفته اند و کودک ترسیده است. مخالفینی هم از راست و چپ فکر میکنند آب گل آلود شده و فرصت برای برخورد هیستریک به حزب آماده شده است. اما اجازه بدهید ابتدا به نقل از نسان نودینیان، یکی از برگزارکنندگان میتینگ، ببینیم واقعه چه بود:

«در اواسط میتینگ اعتراضی حدود ۸ نفر به این میتینگ نزدیک شده و یک مرد که کودکی بر دوش داشت، شروع کرد با صدای بلند درمورد اعدام ها بگوید دروغه – دروغه. ما به کارخودمان ادامه دادیم و این مرد کماکان به شعار دادن ادامه داد که جمهوری اسلامی اعدام نمیکند و غیره که چند نفر به او نزدیک شده که به او بگویند بهتر است برود، ولی او بچه را زمین گذاشت و شروع کرد به گفتن اینکه چرا در مورد یمن حرف نمیزنید و به یک پلاکارد که عکس بچه های منصور آروند زندانی سیاسی اعدام شده بود، حمله برد تا آنرا پاره کند. پلاکارد را از دست یکی از حاضرین گرفته و پاره میکند و روی زمین می اندازد زنی که همراهش بود، با پا روی عکس رفته و زیر پا پلاکارد را له میکند. به او تذکر داده و عکس و پلاکارد را از زیر پایش در می آورند. یکی از تظاهر کنندگان به مردی که پلاکارد پاره کرده میگوید بیا باهم حرف بزنیم و او با لحن تهدید آمیز میگوید با تو حرف میزنم ولی نه اینجا، ترا خواهیم دید و حرفمان را خواهیم زد. اولین حرف ما برگزار کنندگان به این فرد این بود بچه را بده به همراهانت از صحنه دور کنند، تو هم همینجا بایست باهم حرف بزنیم. او دست بچه را رها نمیکرد و کماکان بد و بیراه میگفت».

آیا جای تردیدی در اینکه این افراد، مشخصا زن و مردی که توضیح داده شد، مزدور حکومت بودند و احتمالا شش نفر دیگر نیروی ذخیره آنها، و با نقشه به میتینگ نزدیک شدند میماند؟ اشتباه بزرگ منتقدین این است که درخت را میبینند و جنگل را نمیبینند. حقوق کودک را میبینند و متن سیاسی ماجرا را نمیبینند. اما حتی به حقوق کودک هم از زاویه اشتباهی نگاه میکنند.

بحث، یکی از تاکتیک های حکومت اسلامی علیه اپوزیسیون است و کسی که اینرا نبیند خود را تماما خلع سلاح کرده است. کافی است فردا در کلن و لندن و تورنتو و استکهلم چند مزدور جمهوری اسلامی با همراهی یکی دو کودک بساط دفاع از خمینی و خامنه ای پهن کنند و یا حتی با چاقو و پنجه بوکس به میتینگ مخالفین حمله کنند و کسی بخاطر حضور کودکان به آنها کاری نداشته باشد. تنها راهی که در این صورت برای مخالفین میماند این است که بساط خود را جمع کنند و به خانه بروند. آخر جلو کودک که نباید از گل نازک تر به کسی گفت! گویا این حکومت را نمیشناسیم! گویا این حکومت و عواملش بویی از تمدن و مبارزه مدنی برده اند. گویی میشود با حکومت و مزدورانش درمورد حقوق کودک حرف زد. حکومت میداند که حقوق کودک برای حزب ما امر مقدسی است و اگر گارد ما محکم نباشد فردا دو کودک را سپر بلا میکند و ما را خلع سلاح میکند. ندیدن این در بهترین حالت یک خامی تمام عیار است. حزب کمونیست کارگری خام نیست و این تاکتیک را هم خنثی خواهد کرد. همین دو هفته قبل در شهر کلن همین که مینا احدی و تعدادی از فعالین حزب متوجه میشوند که تعدادی مزدور حکومت میز گذاشته اند و عکس خمینی را پهن کرده اند و گل و شیشه آب با عکس خامنه ای در میان مردم توزیع میکنند بلافاصله در محل حاضر شده و بساط آنها را بهم میریزند. من خبر ندارم کودکی هم با مزدوران بوده یا نه اما این درست ترین کاری بود که رفقای ما انجام دادند و از جانب کل اپوزیسیون سرنگونی طلب اعلام کردند هرجا ما هستیم اجازه حضور علنی به مزدوران حکومت نمیدهیم. من نمیدانم مورد ۲۰ ژوئن نقشه شعبه وزارت اطلاعات رژیم در خارج بوده و یا نقشه چند مزدور حکومت، اما اولا تفاوتی نمیکند و ثانیا اگر هم نقشه از قبل وزارت اطلاعات نبوده باشد در صورتی که گارد اپوزیسیون را شل ببینند، تردیدی نداشته باشید که فردا این به یک تاکتیک آنها تبدیل میشود و میتینگ ها و تظاهرات های اپوزیسیون را فلج خواهند کرد. ما به سهم خود مطلقا این اجازه را به آنها نخواهیم داد و هر تاکتیکی اتخاذ کنند با تمام قوا آنرا خنثی میکنیم.

بحث را مطلقا از بحث حقوق کودک باید درآورد تا بتوان سیاست درستی اتخاذ کرد. با بحث حقوق کودک فردا نباید به هیچ پادگانی حمله کرد مبادا کودکی در آنجا باشد و وحشت کند یا زخمی به او وارد شود. به بیت رهبری و وزارت اطلاعات نباید حمله کرد شاید کودکانی آنجا باشند و یا شاید زن حامله ای آنجا باشد. هیچ مزدوری را که مشغول تیراندازی و چماق کشی بروی تظاهرات کنندگان در تهران است نباید گوشمالی داد شاید فرزندی داشته باشد و بعد از سرنگونی حکومت هیچ مقام جنایتکاری را نباید شش روز هم زندانی کرد چون دل بچه اش برایش تنگ میشود! نوعی اومانیسم سطحی و غیر سیاسی پشت این استدلال ها است. ایکاش با زبان خوش این حکومت سرنگون میشد اما با حکومتی به غایت جنایکار مواجهیم و برای سرنگونی اش باید بیشترین آمادگی را ایجاد کرد و با تمام قوا مراکزشان را در هم کوبید و تسخیر کرد.

اما منتقدین، بحث دفاع از حقوق کودک را هم از سر نادرستی گرفته اند. مزدوران حکومت کودک را سپر بلا کرده اند. حتی اگر کسی مساله اش تنها حقوق کودک است باید فریاد اعتراضش علیه این ترفند کثیف حکومت بلند بشود. این رژیمی است که کودک روی مین فرستاده، کودک اعدام کرده، دهها هزار کودک را از داشتن پدر و مادر محروم کرده، قانون برای تجاوز به کودک ۹ ساله وضع کرده و فردا در یک مهد کودک سنگر میگیرد و کودکان را سپر بلای خود میکند. روشن است که سیاست حزب ما و هر مدافع واقعی حقوق کودک این است که در هر درگیری و جنگ و کشمشکی کوچکترین آسیب جسمی و روحی به کودک بیگناه وارد نشود. در موارد زیادی میتوان تصور کرد بخاطر بی مسئولیتی این حکومت در مقابل زندگی و امنیت کودکان، کودکانی آسیب ببینند این مسئولیتش تماما به گردن این حکومت است. حامیان واقعی حقوق کودک ضمن اینکه بیشترین تلاش را بکار میبرند تا کمترین آسیب متوجه کودکان، و نه تنها کودکان بلکه افراد بزرگسال هم، نشود، در عین حال باید هر تاکتیک حکومت برای کند کردن مبارزه برای سرنگونی و مانع تراشی در این مسیر را خنثی کنند.

رفقای ما در کلن قطعا میتوانستند دقیقتر عمل کنند. اما اول لازم بود کنه ماجرا را توضیح داد تا به این نکته برسیم. ایراد اساسی که به رفقای ما در کلن وارد است نه از سر بی توجهی به حقوق کودک بلکه شل بودن گارد میتینگ بود که به مزدوران حکومت فرصت داد برای لحظاتی در گوشه ای از این میتینگ اخلال ایجاد کنند و بجای تیم انتظامات میتینگ، که باید از قبل توسط فراخوان دهندگان میتینگ سازمان داده میشد، سخنرانان میتینگ دنبال مزدوران افتادند. گارد میتینگ ها باید محکم باشد که اساسا فضا و فرصتی برای مزدوران حکومت برای کوچکترین اخلالی در آکسیون ایجاد نشود و اگر هم جایی مزدوران قصد ایجاد تشنج و اخلال داشته باشند تیم انتظامات بلافاصله مانع آنها شوند و آنها را از محوطه میتینگ بیرون بیندازد.

سیاست اعلام شده ما این است که همه جا مانع حضور علنی مقامات و مزدوران حکومت بشویم و دولت هایی که مقابل سران حکومت فرش قرمز پهن میکنند را رسوا کنیم. از کنفرانس برلین تا مقابله با حضور فائزه رفسنجانی در هلند و سایر مقامات حکومت در سوئد و آلمان و کانادا و غیره این سیاست ما بوده است و همچنان خواهد بود و هیچ ترفند و بهانه ای از جمله این ترفند ملی اسلامی ها که «حزب کمونیست کارگری طرفدار خشونت است» مانع ما نشده است. ما اجازه نخواهیم داد که نه مقامات و نه مزدوران حکومتی در خارج کشور ابراز وجود کنند. پاسخ کلیه نیروهای اپوزیسیون و همه مردم آزادیخواه به حکومت و مزدوارنش شرکت هرچه فعالتر در آکسیون هایی است که در حمایت از مردم ایران و علیه حکومت نکبت اسلامی برگزار میشود.