کارگران اسیدپاش!

به دنبال مطلبی در گوگل بودم که به مصاحبه‌ای در سایت “روزآنلاین” برخورد کردم. در این مصاحبه فردی به نام “هومان دوراندیش” به مناسبت انتشار کتابی درباره اتحادیه‌های کارگری از مارکس و انگلس، سراغ فریبرز رئیس دانا رفته است. آنچه که جالب توجه است موضع خود این فرد است که “اسیدپاشی” را به کارگران نسبت داده است. در یکی از سئوالات می پرسد: “در نوشته‌های انگلس درباره مبارزات کارگری، گزارش‌هایی از خشونت کارگران هم دیده می‌شود؛ خشونتی که به صورت اسیدپاشی و ترور و … وجود داشته. … مدافعان (جنبش کارگری) هم می‌توانند بگویند اگر این خشونت‌ها نبود، شرایط زندگی کارگران نسل‌های بعدی بهتر نمی‌شد. شما درباره این خشونت‌ها چه نظری دارید؟” و یا “می‌فرمایید مارکس و انگلس کارگران را به خشونت دعوت نکرده‌اند. ولی مگر آن‌ها کارگران را دعوت به انقلاب نکرده‌اند؟”

اینها همان “اصلاح طلبان”ی هستند که هفته پیش گفتم دائم از “خشونت کارگران” و “انقلاب خشونت است” می گویند تا جامعه از طرح مطالبات برحق خود کوتاه بیاید. کسانی هستند که به کنار رفتن احمدی نژاد و آمدن روحانی می گویند “اصلاحات”. کسانی هستند که از مراکزی چون “بنیاد فریدمن” جایزه می گیرند که به کارگران بگویند “اسیدپاش”! “روزآنلاین” سایت کسانی چون ابراهیم نبوی است که در روز روشن و روبروی دوربین بی بی سی (یا VOA) گفت درباره کشتارهای دهه ۶٠ حرف نزنید! سایت اصلاح طلبانی است که در یک دوره خونبار رژیم اسلامی زندگی را بر جامعه تباه کردند. الحق که شعور کارگران را خیلی دستکم گرفته اند!

افزایش حداقل دستمزد به سبک لس آنجلس

به دنبال کمپین قدرتمند افزایش حداقل دستمزد، “جنگ برای ١۵ دلار” در ایالات متحده آمریکا که چندین شهر، از جمله سیاتل، اوکلند و سانفرانسیسکو حداقل دستمزدها را تا ١۵ دلار افزایش دادند، شهرداری لس آنجلس هم به افزایش حداقل دستمزد ١۵ دلار رأی مثبت داد. حداقل دستمزد هم اکنون در این شهر، که بیش از ۴٠ درصد از نیروی کارش حداقل دستمزد دریافت می کنند، فقط ٩ دلار است! مشکلی که این ۴٠ درصد باید با آن سر کنند این است که باید تا سال ٢٠٢٠ دندان رو جگر بگذارند تا دستمزدشان به ١۵ دلار برسد!

شهرداریها و فرمانداریهای زیادی اکنون در آمریکا با مسئله حداقل دستمزد ١۵ دلار روبرویند. این موضوع یکشبه و بقول معروف رعدی در آسمان بی ابر نبود. نمایندگان سرمایه داران در شهرداریها و فرمانداریها ناگهان دلشان برای کارگرانی که دهه هاست ٩ دلار دستمزد می گیرند، به درد نیامد! فعالین کارگری زیادی برای این مسئله مبارزه کرده و خواب راحت را از چشم مدیران شرکتهای بزرگی چون وال مارت و مک دونالد حرام کردند. حتی یک مارکسیست حول همین کمپین به شورای شهر سیاتل انتخاب شد. اکنون که مسئله افزایش دستمزدها توجه افکار عمومی را به خود جلب کرده است، جا دارد که فعالین اجتماعی، بخصوص آنهایی که در کمپین قدرتمند “جنگ برای ١۵ دلار” دخیل بودند، خواهان افزایش حداقل دستمزد به ١۵ همین امروز باشند. اگر شهرهای سیاتل، اوکلند و سانفرانسیسکو می توانند حداقل دستمزد را در سال ٢٠١۵ به ١۵ دلار افزایش بدهند، چه موانعی می تواند جلوی افزایش حداقل دستمزدها در لس آنجلس همین امروز را سد کند؟

جام جهانی ٢٠٢٢، کابوس کارگران مهاجر در قطر

سازمان عفو بین‌الملل در خبری بار دیگر به وضعیت وحشیانه کارگران مشغول آماده کردن ساختمانها و تجهیزات جام جهانی ٢٠٢٢ پرداخته است. نه تنها کارگران زیادی در سوانح محیط کار جان باخته‌اند، بلکه شرایط وحشیانه و برده‌واری بر محیط کار این کارگران حاکم است. تا بحال سازمان‌های زیادی از جمله ITUC و سازمان عفو بین‌الملل به عمل نکردن قطر به وعده‌هایی که در مورد بهبود شرایط کارگردان داده بود، انتقاد کرده‌اند. حتی شرکتهای بزرگی چون ویزا و کوکاکولا هم، که از اسپانسرهای اصلی جام جهانی هستند، به فیفا گفته‌اند که درباره نگرانی‌های متعدد ابراز شده کاری بکند! زیر فشار و گزارشات مختلف انتقادی از وضعیت کارگران خارجی در قطر، رئیس فیفا در گفت‌وگو با یک شبکه رادیویی سوئیسی گفته بود که تصمیم فدراسیون جهانی فوتبال در انتخاب میزبانی قطر برای جام جهانی ٢٠٢٢ خطا بوده است.

سال ٢٠١٠، در حالی که کشورهای زیادی مثل آمریکا، کره جنوبی و ژاپن هم خواهان اعطای جام جهانی ٢٠٢٢ به کشور خود بودند، فیفا آن را به قطر اعطا کرد. گفته می شود که این واگذاری در ازای میلیونها دلار رشوه صورت گرفت. همان زمان از جانب نهادهای مدافع حقوق کارگر، نگرانی‌های زیادی از شرایطی که بر کارگران حاکم خواهد شد ابراز گردید.

قطر حداقل یک میلیون کارگر از کشورهای عموما شرق آسیا برای سرعت بخشیدن به ساختن استادیوم‌ها و دیگر تجهیزات، با دوز و کلک و دروغ به این کشور کشانده است. در جریان شتاب برای آماده شدن برای برگزاری جام جهانی ٢٠٢٢ در قطر، صدها کارگر جان خود را از دست داده‌اند. عفو بین‌المللی گفته است که تنها در سال ٢٠١۴، ۴۴١ کارگر از هند و نپال جان خود را بخاطر ناامنی شرایط کار در قطر از دست دادند. شرایط وحشیانه‌ای که این کارگران در آن درگیرند تنها به مرگ کارگران محدود نمانده است. محل اسکان کارگران غیربهداشتی است و بسیار بیش از گنجایش آن پر می‌شود. در گزارشی در ماه آوریل سال ٢٠١۴، سازمان عفو بین المللی گفته است که زنان کارگر خارجی در قطر مجبورند تا ١٠٠ ساعت در هفته کار کنند. دولت قطر برای جلوگیری از خروج کارگران خارجی از این کشور قانونی دارد به نام “کفاله” یا “قانون اسپانسرها”. این قانون کارگران را موظف می‌کند که در صورت ترک قطر یا تغییر کار خود اجازه‌نامه‌ای از کارفرمای خود ارائه دهند. این امر سبب می‌شود که کارگران به راحتی امکان خروج از قطر را نداشته باشد و به کار اجباری وادار شوند. فیفا هم، زیر فشار زیاد نهادهای مدافع کارگران، در بیانیه ای نوشته است: “فیفا به همراه اتحادیه‌های کارگری و سازمان‌های حقوق‌بشری تلاش خواهد کرد تا مقامات قطر را به لغو سیستم “کفاله” وا دارد.” الحق که عنوان “بردگی مدرن” برازنده این شرایط است!

اعتراض به این وضعیت و همصدا شدن با نهادهای زیادی که هم اکنون دولت قطر و فیفا را زیر فشار گذاشته‌اند، به یک امر مهم سیاسی و انسانی برای همه بدل شده است.

٢٣ مه ٢٠١۵