به یاد شایان عزیز
ستاره گمشده ما
دیدم ات
هم چون پروانه رنگین
در پشت دیوار سپید زمان
وصدایت
در گوش م
پژواک می کرد
در آن سوی
تلفن
ودیدم
یک لحظه
ترا
درتخیلم
که می خندیدی
ونگاه ت
می شکاف ت
آسمان آبی را
تا پیداکند
ستاره گمشده
ما را
ومن
دیدم
دریا را
که از خشم
نهیب می زند
رودخانه را
رودخانه با شرم
فرو می رود
در بطن کوه
وکوه در خود
می شکند
از غم دوری ت.
اکبر یگانه ۱٫۲۵۱٫۵۱۲۲