اعتصاب سازمان یافته و سراسری هزاران معلم معترض به دستمزد های زیر خط فقر و دورنمای اعتراضات و اعتصابات بیشتر معلمان، بعلاوه تحرکات و اعتصابات پی در پی طبقه کارگر در اعتراض به دستمزدهای ناچیز و پرداخت نشده، سکوت و رضایتی که دولت اعتدال روی آن بیش از حد حساب باز کرده بود را به تاریخ سپرد.
آشتی با غرب و پایان مناقشه هسته ای، گشاد کردن صندلی رقابت در تخاصمات خاورمیانه و دمیدن در باد تفخرات پوسیده ناسیونالیستی، تمام اعتدالی است که از روحانی تا ولی فقیه و رفسنجانی و موسوی و کروبی، میتوانند به خرج میدهند.
جز پادوهای خارج از حکومت دولت اعتدال امثال توده – اکثریت و مغضوب شدگان دوخردادی ، کسی در میان نفرات اول حکومت صحبتی از “اعتدال” در آزاد گذاشتن آزادی عقیده و بیان و فعالیت سیاسی و هنری و اجتماعی، اعتدال در حتی کاهش احکام زندان فعالین سیاسی و رهبران و سازماندهندگان اعتراضات کارگری، نداشت و ندارد.
تبلیغات در مورد امکان “اعتدال” جمهوری اسلامی در تحمیل فقر و گرانی و دستمزدهای زیر خط فقر و ایجاد تشکل های مستقل دولتی، اسطوره ای است که تنها توسط اصناف معینی بنام استاد دانشگاه و اقتصاد دان و متخصص امور کارگری به آن دامن زده میشود و ماتریال داغ نگاه داشتن بساط کسب و کار آنها است.
دولت اعتدال، به زبان خوش نه یک ریال به حقوق های ناچیز معلمان اضافه خواهد کرد، نه دستمزد زیر خط فقر طبقه کارگر را افزایش میدهد، و نه تشکل مستقلی، سندیکا و اتحادیه و تشکل صنفی و کلوپ و انجمن و … را تحمل میکند.
آنچه که این دولت در آن مهارت تاریخی دارد، فرصت خریدن با تهدید امنیت شخصی – سیاسی و گرو گرفتن معیشت مردم، تعرض به فعالین و سازماندهندگان اعتراضات، و تلاش برای درهم شکستن اتحاد و تشکل و همبستگی آنها است. فشار کراهت اول مه دولتی امسال و فریاد تفرقه افکنانه علیه کارگر با پیشینه افغانستانی، هنوز بر فضای اعتراضات کارگری سنگینی میکند.
صف فعالین سیاسی و فعالین کارگری زندانی، لیست اتحادیه ها و سندیکا ها و انجمن های سیاسی و صنفی و هنری و اجتماعی مورد حمله قرار گرفته و سرکوب شده، به هر دست اندرکار بهبود معیشت مردم، راه خلاصی از بیکاری و بی تامینی و دستمزدهای زیر خط فقر را نشان میدهد.
دیوار “سکوت و رضایت” ی که روحانی و دستگاه حکومتی، از بیت امام تا مجلس و وزارت خانه های رنگارنگ به آن امید بسته بودند، با صدای اعتراضات کارگری و اعتصاب سراسری معلمان، مدتها است که شکسته شده است.
حفظ اتحاد و همبستگی، حفظ فعالین و سازماندهندگان اعتراضات و اعتصابات، تشکل یابی و سازمانیابی به شکلی که فرصت تعرض و دستگیری و حمله را از دشمن بگیرد، تنها راه پیش روی است.
مجمع عمومی و رجوع به آن بعنوان کاراترین، امن ترین، وسیع ترین، دمکراتیک ترین تشکل و سازمان هر اعتراض و اعتصاب و تحرکی، دشمن را خلع سلاح و شرایط دست یافتن به مطالبات را آسان تر میکند. بعلاوه متکی کردن هر انجمن و سندیکا و اتحادیه و سازمانی به مجمع عمومی سازمانیافته، مجامع عمومی که هم تصمیم گیرنده اند و هم مجری، محدودیت های سیاسی – امنیتی انتخاب هیئت های مدیره و نمایندگان دائمی و دوره ای کارگران را ندارد. این تنها راه ایجاد هر تشکل و سازمان دمکراتیک و متکی به اعضا است که در عین حال محیط فعالیت سیاسی رهبران عملی و سازماندهنگان اعتراضات را امن و آنها را از دسترسی پلیس محفوظ میدارد.
۱۰ می ۲۰۱۵