ایلنا: “علیرضا محجوب در تجمع هزاران نفر به مناسب روز جهانی کارگر در میدان فلسطین، گفت: روز کارگر روز عدالت خواهی، روز ستیز با ظلم، روز حق طلبی و روز طبقات پایین جامعه است. امسال فشار کارگران باعث شد این راهپیمایی سرانجام برگزار شود. اگر چه در طول مسیر احترام شما آنطور که باید نگه داشته نشد اما انشالله سال بعد مراسم باشکوه تری تدارک می بینیم”.
ماهیت ضد کارگری “خانه کارگر” آنچنان عریانست با این چهره بزک کردنها نمیتواند خود را قیم طبقه کارگر جا بیاندازد. نمیتوان مبارزات آزادیخواهانه و برابری طلبانه طبقه کارگر را با این شیوه از مسیر اصلی منحرف کرد.
رژیم جمهوری اسلامی بسته به موقعیت بحرانی تر اقتصادی و سیاسی که با آن دست به گریبان است خارج از انتظار نبود با موج شدیدتری احضار و بگیر و ببند فعالین کارگری جهت مرعوب نمودن و ممانعت از برگزاری روز ۱ می امسال را از سر نگیرد. اما موقعیت مبارزاتی، سیاسی و تاکتیکی تشکل های مستقل کارگری که خصوصا در این دوره اخیر وارد فاز دیگری از مبارازات وحدت بخش تر میشود عاملی جدی در دو چندان شدن هراس رژیم است. بیانیه مشترک کمیته ها،سندیکاها، اتحادیه، انجمن و کانون مستقل کارگران، برای رژیم مبیین یک همسویی عملی در راستای به چالش گرفتن و تقابل معنادارتر از سالهای قبل بود. بهمین خاطر خانه کارگر را به موازات گارد ضد شورش بمصاف کشید. اگر به این عامل مهم فاکتورهایی نظیر اوج گیری اعتراضات نسبتا سراسری معلمان و مبارزات و اعتصابات پرستاران، که بنحوی در همبستگی اعلام نشده ای همگام شده اند هم بیفزایم، وحشت و هراس رژیم بیشتر عینیت می یابد. حاکمان سرکوبگر موقعی که متوجه شدند با تهدید و ارعاب و بگیر و ببند فعالین مستقل کارگری نه تنها نتوانستند مانع از برپائی مراسم ۱ می شوند بلکه نشانه ها حاکی از این بود همچنان فعالین کارگری عزم جزم کرده در صدد تدارک مراسمند، کمافی السابق به تجارب ضد کارگری “خانه کارگر” تمسک جستند تا به این شیوه با بیانیه ای مبنی بر برگزاری مراسم روز کارگر صف آرائی طبقه کارگر در مقابل دولت و نهادهای ضد کارگری را مخدوش کنند. اکنون به صرافت این افتاده تا چهره “دولت اعتدال و نرمش قهرمانانه” را بخوانید «دولت ابتذال و خشونت بزدلانه» که در پی حمله و دستگیری چند روزه رهبران و فعالین مستقل کارگری مرعوب کننده واقع نشد، اینبار با بیانیه و شعارهای ” خانه کارگر” بزک نمایند. اما شعار و پلاکاردهای فعالین و تشکل های مستقل کارگری خصوصا در تهران چهره پوشالی نهادها و تشکلهای وابسته به رژیم از جمله “خانه کارگر” را که بشدت فاشیستی، تفرقه افکنانه و ضدکارگری بود، برملا کرد. سرمایه داری طبق معمول وقتی ابزار سرکوب و ارعاب آن نتوانست مانع از اوجگیری اعتراض و تظاهرات شود، اینبار سعی در کنترل یا به انحراف کشیدن آن دارد. اما کارگران هم با توجه به هشیاری، آگاهی سیاسی،تجارب و اندوختهای خود این تاکتیک های خانه کارگر و پادوهای دست ساز و ضدکارگری رژیم را با شعارهای رادیکال، آزادیخوانه و برابری طلبانه و دفاع و پشتبانی از آزادی بی قید و شرط فعالین در بند افشاء نمودند. فشار، بگیر و ببندها و مرعوب سازیهای فعالین کارگری خصوصا در آستانه برگزاری ۱ می امسال، بازتاب هراسی است که از تغییر تناسب قوا بنفع طبقه کارگر ناشی میشود. نشانه های تجسم و بیان رفتن به سمت هر چه یکپارچه تر وحدت سیاسی، طبقاتی علیه اردوی سرمایه داری ایران را میشود از واکنش دولت و میزان وحشت آن دید. شرایط فلاکتبار معیشتی روزافزونی که بر جامعه تحمیل شده بیش از هر زمانی موجبات و زمینه های عینی ارتقای وحدت هر چه سراسری تر جهت تغییر تناسب قوای مبارزاتی حول خواست و مطالبات تحمیلی به حاکمیت بورژوازی ایران را مبرم کرده. بر متن چنین اوضاع و شرایطی بود، بدرست پیشا پیش تشکل و نهادهای مستقل کارگری طی بیانیه ای مشترک بمناسبت ماه می ۲۰۱۵ این مطالبات را به روشنی طرح و در دستور کار قرار داده تا آنرا در تداوم مبارزات خود به رژیم سرمایه داری ایران تحمیل نمایند. در نوع خود این حرکت عامل و محرک تعیین کننده ایست که در آینده نه چندان دور طبقه کارگر و به تبع آن دیگر اقشار محروم جامعه ایران به شکل واحد و یکپاچه تر در مقابل رژیم استثمارگر و سرکوبگر عرض اندام کنند. چشم انداز به میدان آمدن طبقه کارگر و دیگر اقشار محروم در مقیاس اجتماعی تر رژیم را سراپا در وحشت فرو برده.
برافراشته باد پرچم اتحاد و همبستگی کارگران، زنده باد ۱ می روز جهانی طبقه کارگر
ناصر بابامیری ۰۲٫۰۵٫۲۰۱۵