با وجود بی تفاوتی اکثریت کارگران در ایران،روز جهانی کارگر مبارک
فردا روز جهانی کارگر است. روزیست که به کارگران وزحمتکشان عالم نسبت داده شده است.آنهم در اثر مبارزات پی گیر ودامنه دار کارگران، حادث شده است.هر چند این ستم طبقاتی(یعنی تضاد آشتی ناپذیر کار وسرمایه) در دنیا وبا کیفیات گوناگون(البته این کیفیت بستگی به میزان مبارزه توده کارگر در مبارزه با عمال سرمایه دارد)در جریانست ولی بالاخره در کشورهایی که این روز تعطیل رسمیست وکارگران اجازه برپایی کارناوال وجشن وپایکوبی دارند لااقل مرهمیست بر دردها و الامشان.اما در ایران چطور؟برای اکثریت طبقه کارگر،این روز هم روزیست مانند بقیه روزها.نه قرار است جشن ومراسمی برقرار شود و نه قرار است این روز با بقیه روزها اندکی متفاوت باشد.راستش دامنه این بی تفاوتی گاها آنچنان زیاد و حیرت انگیز است که بسیاری از کارگران حتا حال وحوصله یک تبریک خشک وخالی را به همدیگر ندارند.میتوان در عالم ذهنی قطاری از مطالبات کارگری(البته مشروع )را ذکر کرد.اما وقتی که حداقل دستمزد ۷۱۲هزار تومان است که با خط فقر فاصله آنچنانی دارد. وقتی کارگران هیچ تشکل خودساخته ومستقلی ندارند.وقتی که در استانه این روز فعالین کارگری دستگیر و روانه زندان میشوند دیگر چه حالی باقی می ماند که کارگران این روز را خاص بدانند.بنظر من جدا از هر گونه بیانیه و صحبتهای پر شور سد من یه غاز،باید به کارگران یاد اوری کرد که علارغم همه مصائب ودشواریها روز جهانی کارگر ،روز توست .درین روز به خودت افتخار کن .و این شادی(هرچند اندک وسطحی) رابا بقیه تقسیم نمایید.چرا که درین فضای رخوت وبی حالی بجز یادآوری شان ومقام کارگر به خویش،دیگر جای هیچ گونه نسخه پیچی باقی نمی ماند.با این حال شرح اوضاع وخیم فعلی به معنای تسلیم و یا پاشیدن بذر نومیدی نیست. بلکه گذر از یک پیچ سخت ودشوار در راهی به سمت جلوست. که قطعا میتوان این امیدواری را داشت که طبقه کارگر با صبر و بردباری و مبارزات طبقاتی با سرمایه داری ازین دشواری به سلامت عبور کند.
با ارزوی زمانیکه اول ماه می کارگران ایران،لااقل مانند بقیه کشورها باشد
رضارخشان
۱۰/۲/۱۳۹۴