اعضای شورای امنیت هم “میتوانند” گریه کنند!
فیلم ویدیوئی مرگ سه کودک سوری در اثر استنشاق گاز کلر اعضای شورای امنیت سازمان ملل را به شدت متاثر کرد.(کزارش بی بی سی) این فیلم ویدیوئی که در جلسه شب گذشته شورای امنیت نشان داده شد حاوی تصاویر تلاش پزشکان برای نجات جان سه کودک یک، دو و سه ساله است که روز ۱۶ مارس در اثر استنشاق گاز کلر در شهرکی در استان ادلیب سوریه مصدوم شده بودند. تلاش پزشکان به نتیجه نمی‌رسد و هر سه کودک در برابر دوربین ویدیو، جان خود را از دست می‌دهند. به گفته پزشک محلی، پدر و مادر و چند تن از خویشان این سه کودک در اثر مسمومیت با گاز کلر کشته شده بودند و این فیلم نشان می‌دهد که یکی از کودکان کنار جسد مادر بزرگش، جان می‌دهد. پزشک محلی همراه با فیلم ویدیوئی این واقعه توانسته از سوریه خارج شود و در جلسه شورای امنیت، که پشت درهای بسته تشکیل شد، حضور داشت. حاضران در جلسه گفتند که تماشای این فیلم همه را به گریه انداخت. با آعاز جنگ در سوریه، ، دولت سوریه به استفاده از اسلحه شیمیایی در جنگ داخلی این کشور متهم شده اما آن را تکذیب کرده و داشتن اسلحه شیمیایی را نیز مورد تایید قرار نداده بود. در سال ۲۰۱۳، دولت سوریه که با خطر حمله نظامی آمریکا مواجه بود، سرانجام ضمن اعتراف به داشتن سلاح شیمیایی، با برچیدن زرادخانه شیمیایی خود و تحویل آن به جامعه بین‌المللی موافقت کرد.
بشار اسد در تمام طول دوره حیاتش جنایت کم نکرده است. نسل کشی مخالفین سیاسی توسط حافظ اسد پدر و بشار اسد فرزند در سوریه امری آشنا برای جامعه جهانی است. در دولت حافظ اسد و بشار اسد تا شروع خیزشهای توده ای شهروندان کرد در سوریه فاقد شناسنامه و حق شهروندی بودند. زندانهای این نظام جنایتکار پر از مبارزین و مخالفین سیاسی بود. الگوی دولت بعث سوریه ایجاد فضای امنیتی و دستگیری و اعدام تحت تاثیر اقدامات جنایتکارانه دولت بعث عراق و صدام حسین جنایتکار بود. در این دوره و سالهای طولانی شورای امنیت برای کسی “گریه” نکرد. اما آنموقع ظاهرا نیازی برای گریه اعضای شورای امنیت وجود نداشته است و الان هم اگر اسد در بلوک غرب بود در مقابل جنایاتش سکوت میکردند و گریه هم نمیکردند.
مرگ سه کودک و مرگ صدها نفر در اثر استفاده از “گاز گلر” در سوریه اولین جنایت دولتهای مسلح به اسلحه شیمیایی نیست. جلو چشم جهانیان در حلبچه هزاران نفر قربانی استفاده از اسلحه و بمب شیمیایی شده اند.(در آن سالها و در اوج قدر قدرتی امریکا دولت ها سکوت کردند و دوربینها را بستند و اعضای شورای امنیت هم “گریه” نکردند. این جنایت گوشه ای از حاکمیت نظم نوین جهانی بود.. قربانیان استفاده از اسلحه شیمیایی در طول تاریخ فراوانند.
شورای امنیت و ناتو و دولتهای منطقه حامی کشتار و جنگ در منطقه هستند. بلوک بندی و صف آرایی دولتها در ائتلافهای رنگارنگ چیزی جز بوی باروت و شلیک اسلحه و ریختن بمب و مواد شیمیایی و کشتار و آوارگی و انهدام زندگی عادی مردم در ابعاد میلیونی، نیست! “گریه” اعضای شورای امنیت ریاکاری محض پشیزی ارزش ندارد. در نظم تحمیلی و جنگ اینها جان انسانها و کودکان بی ارزش است. نزد مردم اینها و گریه های کذب شان بی ارزش و خالی از احساس انسانی و اخلاق انساندوستی است.
همین ها حامیان دولت ها جنایتکاری در ایران،سوریه و عراق، یمن و عربستان و ترکیه هستند که روزانه صدها نفر را با درگیر کردن در جنگ و ترور با اعدام و فقر تحمیلی، بیماری و آوارگی از بین میبرند.
در دهه شصت جمهوری اسلامی دهها هزار زندانی سیاسی را اعدام کرد و دول غربی نه اعتراض کردند نه رسانه هایشان خبری پخش کردند و نه اعضای شورای امنیت گریه کردند.
در دو هفته گذشته بیش از شصت نفر در زندانهای جمهوری اسلامی اعدام شده اند. شورای امنیت سکوت کرده و عکس العملی در محکومیت اعدامها را اعلام نکرده است.

برای حمایت از کودکان و برای رهایی کل جامعه از جنگ و رژیم های سرکوبگر و سلاح های شیمیایی و بمب اتم و سایر سلاح های کشتار جمعی، باید این دولت ها را با انقلاب توده های مردم به زیر کشید و از شر آنها و نظام جنگی و جنایتکارانه آنها برای همیشه خلاص شد.
نسان نودینیان
٢٩ فروردین ١٣٩۴(١٨‌آوریل ٢٠١۵)