مظفر محمدى
در روزهای اخیر بیش از ١٠٠٠ نفر از کارگران شرکت هفته تپه با تشکیل مجمع عمومی هیات مدیره سندیکایشان را انتخاب کردند. این اتحاد و تشکل را باید به کارگران هفت تپه تبریک گفت.
در حالی که حزب کمونیستی طبقه کار ممنوع است و اعتصاب و اعتراض کارگری حتی برای دستمزدهای معوقه با سرکوب مواجه میشود. در حالیکه بورژواها پشت سرهم حزبشان را درست میکنند، کروبی مثل آب خوردن بخشی از بورژواهای همفکر و همکارش را در حزب اعتماد متشکل میکند و خاتمی برای جنبش اش تلویزیون راه میاندازد. درحالیکه ده ها و صدها نهاد قومی و مذهبی و فاشیستی در جامعه به فعالیتهای ضد زن و ضد کارگر و ضد مدنیت مشغولند و دولت خرجشان را میدهد. در حالیکه وزیر کشور احمدی نژاد نهادهای مدنی و اجتماعی را ابزار ناامنی مینامد و تهدیدشان میکند…، ایجاد سندیکای کارگران هفت تپه را باید به عنوان گوشه ای از اتحاد کارگری در مقابل استثمار و استبداد به فال نیک گرفت.
سه سال است هزاران کارگر شرکت نیشکر هفت تپه به عنوان بخشی از مزدبگیران جامعه در مقابل چشمان هم طبقه ای های خود و کل جامعه در تلاش و مبارزه ای سخت و نابرابر و دردناک با صاحبان سرمایه و دولتشان به سر میبرند.
سه سال است دستمزد کارگران را با تعویق پرداخت میکنند. بیش از نصف کارگران را در دو سال اخیر اخراج کرده اند. و به بهانه اینکه تولید شکر دیگر سود آور نیست حقوق کارگران را ماه ها نپرداخته و آنها را به اخراج وتعطیل شرکت تهدید میکنند.
برگزاری مجمع عمومی باشکوه کارگران هفته تپه و رسمیت دادن به سندیکا پاسخ مهمی به این شرایط غیرانسانی است که به این بخش از طبقه ما تحمیل شده است. این اقدامی مهم اما اولین گام است.
نفس متحد شدن کارگران و درست کردن سقفی و نشان دادن اتحادی برای مقابله با این وضعیت گام مهمی است. اینکه بعدا و یا همین حالا، سندیکا و رهبری اش چکار میکنند و از این اتحاد چگونه استفاده خواهند کرد را باید دید. اما سرنوشت این اتحاد و بکارگیری موثر و مفید آن را باید کارگران کمونیست وسوسیالیست این مجتمع کارگری تعیین کنند.
شکی نیست صاحبان شرکت و دولتی ها با سندیکای کارگران هفت تپه همان رفتار را خواهند کرد که تا حالا با سندیکای کارگران شرکت واحد کرده اند. و شکی نیست سندیکالیست ها تلاش خواهند کرد که سندیکا را ابزار چانه زنی و وقت گذرانی و یا سازش با بورژوازی و دولت تبدیل کنند. برای اینکه این اتفاق نیفتد کارگر کمونیست هفت تپه وظیفه اش سرپا نگه داشتن سندیکا و تبدیل آن به ظرف اتحاد و مبارزه کارگران است. وجود این اتحاد کارگری باید معنی اش این باشد که دیگر اخراج کارگران برای کارفرما آسان نیست. بازگشت به کار کارگران اخراجی در دستور است، حقوق های معوقه فوری باید درخواست و گرفته شوند و بالاخره بی حقوق کردن کارگر و به حساب نیاوردنش برای کارفرما به آسانی و سهل الوصولی سابق نیست. این را کارگران کمونیست و مجامع عمومی کارگران نیشکر هفت تپه به عنوان پشتوانه محکم این اتحاد باید تضمین کنند.
در نهایت و به عنوان وظیفه عاجل، راهی وجود ندارد جز اینکه طبقه کارگر به مثابه یک طبقه اجتماعی واحد، نه این و آن صنف جدا جدای کارگری و هم سرنوشت و با یک منفعت مشترک ظاهر شود و نماینده هایش را جلو جامعه ودولت و سرمایه داران بگذارد. جنبش مجامع عمومی میلیونی اش را در همه محیط های کار سازمان دهد و پشتوانه نمایندگان خود قرار دهد. آنوقت مدیران شرکت هفته تپه سهل است، هیچ سرمایه دار دولتی و خصوصی جرات نخواهد کرد دستمزد کارگر را در این و آن شرکت و کارگاه و کارخانه نپردازد. طبقه کارگر اگر به مثا به یک طبقه اجتماعی خود را نگاه کند، تضمین دستمزد کافی، بیمه بیکاری مکفی برای همه بیکاران و امنیت شغلی و ممنوعیت اخراج…حداقل خواستهایش است.