در آستانۀ نوروز

برکشیده تیغ سیمگون
بر پای تک ستارۀ سرخ فامش ماه نو
چشم درافکنده ست
به شعر شب
نظاره می کند انسان خسته مانده را
بر زمینِ تیرگیِ خوف

آی
شور ِ خُفته برخیز
وقت آن ست
که بِشکُفی
تیغ سبزه بَرکشی چُنین به سال نو
***