یونیسف چرا غایب بود؟
محاصره کوبانی توسط داعش در تاریخ ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۴ بمنظور تصرف آن شهر که در شمال سوریه واقع و هم مرز با ترکیه است، آغاز شد و خبر آزادسازی کوبانی از دست گروه ارتجاعی و کهنه پرست “داعش” همه را خوشحال کرد. شهری که توانست مدت ۴ ماه در برابر این انسان نماها “داعش” مقاومتی بی چون و چرا از خود نشان دهد. شهری که بدون حمایت دول غربی و پشتیبانی لوجستیکی و با ابتدایی ترین سلاح های جنگی مقاومت کردند، مقاومتی تا پای جان.
در برابر این مقاومت و ایستادگی، کشورهای غربی و رسانه های آنها بی صدا ماندن، اخبار و گزارشات مربوط به این کشتار را منعکس نکردند، تا آن زمانی که صدای مردم کردستان و کردهای مقیم اروپا، در برابر این حمله به (کوبانی) درآمد و به نشانه دفاع از مردم کوبانی تظاهراتی عظیم در سراسر دنیا دست زدند.
کشورهایی که دم از آزادی، آزادی بیان، دموکراسی، مبارزه با تروریسم، دفاع از مردم ستمدیده و غیره… میزنند.
زمانی این دول در صدر آنها آمریکا به صدا درآمد، که پیشروی های این گروه “داعش” در مناطق کردنشین سوریه از برنامه ریزی آنها خارج شد و دفاع دلیرانه ی کوبانی جهانی شده بود.
در این میادین جنگ انسانهای دلیر، انقلابی، غیور و مبارز شرکت داشتن و جان خود را در راه آزادی از دست دادن. در مدت این ۴ ماه جنگ در کوبانی عده ایی بی دفاع ازجمله کودکان جان خود را از دست دادند.
به گزارش منتشره سایت دیده بان حقوق بشر؛ این نهاد بین المللی در گزارشی نوشت که داعش با به گروگان گرفتن ۱۵۰ کورد آنها را طی شش ماه تحت شکنجههای مختلف قرار داده است.
یونیسف میگوید در سوریه ۳٫۷ میلیون کودک از جنگ داخلی آسیب دیدهاند. نزدیک به ۷٫۱ میلیون کودک به کشوهای دیگر پناهنده شدهاند و سازمان ملل متحد نشان داده که حداقل ۱۰۰۰۰ کودک کشته شدهاند.
کودکان بی گناه و بی دفاع به شیوه های وحشیانه و غیره انسانی به قتل رسیدند. کودکانی بی خبر از جنگ و بازیهای سیاسی. کودکانی پاک و معصوم، کودکانی که تنها فکر آنها بازیهای کودکانه اشان بود.
یک سخنگوی یونیسف، صندوق کودکان سازمان ملل متحد روز جمعه ۱۳ تیر / ۴ ژوئیه در شهر وین اعلام کرد که در حال حاضر زندگی بیش از ۶/۶ میلیون کودک در سوریه به کمکهای مستقیم خارجی وابسته است.
کودکانی که تنها گناه آنها بچه بودنشان و بی دفاع بودنشان است. از هر ۱۰ کودک یکی ـــ یعنی بیش از ۲/۱ میلیون کودک، از کشور فرارکرده و در کشورهای همسایه پناهنده شدهاند و این تعداد به طور روزافزونی اضافه میشود. تا پایان ژانویه ۲۰۱۴، تعداد ۳۷۴۹۸ کودک سوری بعنوان پناهنده متولد شدهاند. از ماه مارس ۲۰۱۳، تعداد کودکانی که در شرایط بحران قرارگرفتهاند دوبرابر و از ۳/۲ میلیون به بیش از ۵/۵ میلیون افزایش یافته است. تعداد کودکان آواره در داخل سوریه سه برابر و از ۹۲۰۰۰۰ به ۳ میلیون نفر افزایش یافته است.
در این ائتلاف چرا یونیسف برای حمایت از این کودکان به یاری آنها نشتافت؟ چرا کمپینی برای دفاع از این کودکان به وجود نیامد؟
تعداد کودکان پناهنده چهار برابر و از ۲۶۰۰۰۰ نفر به بیش از ۲/۱ میلیون کودک افزایش یافته است. از این تعداد کودک، ۴۲۵۰۰۰ نفر زیر سن پنج سال هستند.
چرا هیچکدام از این دوال به اصلاح مدافع حقوق بشر در مورد این کشتار کودکان به صدا در نیامدند؟ چرا به کمک این کودکان نیامدند؟ و برای نجات دادن جان این گلهای زندگی کاری نکردند؟ چرا برای حفاظت از جان این کودکان ائتلافی به وجود نیامد؟ یونیسف چرا غایب بود؟ و در آخر حق هر کودکی است که کودکی کند.
رزگار شیخ جگری