کمتر زمانی این امکان برای تاریخ نویسان فراهم شده که از پیروزی خلق کورد سخن بعمل آورند. تاکنون جرم و جنایات حکومت های منطقه صفحات عمده تاریخ ما بوده است. کوبانی را باید دوباره و با دستاوردهای بیش از پیش ساخت که تاریخ نویسان با سخاوت این پیروزی را به ثبت برسانند. عمارتی از یک جامعه مدرن و مردمی بنا نهاده شود که بتوان از معماران زنده نگه داشتن این جامعه تجلیل بعمل آورد. اما آیا دشمنان کارگران و زحمتکشان، کوبانی را به حال خود رها خواهند کرد؟
دشمنان آشکار که سنگر هایشان معلوم بود در این مرحله در کوبانی شکست نظامی خورده اند. اما دشمنان دیگر که در کمین هستند و تاکنون لباس رزمیشان را نپوشیده اند، چه؟ آنچه بر همگان آشکار بود، ترکیه بمثابه پشت جبهه تمام عیار داعش بود و هست و پیروزی کوبانی شکست بزرگی برای ترکیه و دیگر حامیان داعش را به همراه آورد. آیا شکست خورده گان دولتی و غیر دولتی ساکت مینشیند؟ آیا ایران در لباس سربازان بشار اسد جبهه دیگری علیه کانتونهای مردمی در کردستان سوریه باز نخواهد کرد؟ شائبه های این توطئه را از درگیرهای اخیر نیروهای سوری با یگانهای مقاومت مردم میبینیم.
از طرف دیگر آمریکا و متحدانش در مقابل فشار افکار عمومی با تاخیر وارد عمل شدند. بیشتر بمبارانهایشان بجای متمرکز شدن بر ستونهای صدهها ماشینی داعش، به زدن افراد مسلح محدود ماند. میخواستند با طولانی شدن جنگ آخرین رمق مردم کوبانی بگیرند. این تاکتیک را انتخاب کردند که« شهر ارواح» برای آواره گان کوبانی بجا بگذارند و شیرازه جامعه از هم پاشیده شود(امشب در کانال ۲ سوئد رونامه نگاری به نمام آقای سمیر گفت که نمونه این چنین ویرانی را در جایی دیگر شاهد نبوده است). آمریکا میخواهد که مردم را محتاج، و نیازمند بنمایند تا به خواستهای شومش کردن نهند. تمام تلاشهای مخالفان غیر داعشی این است که قهرمان این پیروزی را اگر به نام آمریکا و متحدانش ننویسند، حد اقل نقش تعیین کننده این پیروزی را در انزار جهانیان به نام آنها ثبت کنند. موضعگیری آمریکا ،غرب ، ترکیه و حکومت اقلیم ( متاسفانه شاهد بودیم که بارزانی ها از “حمایت های” اردوغان تشکر کردند، که نابخشودنی است)، خود گواهی بر این مسئله است.
همه این تلاشها و دیگر توطئه هایی که در کمین نشسته اند، فقط با این هدف است که بورژوازی و ارتجاع این شکل از ادارده حکومتی کانتونهای شرق (روژئاوا) را تحمل نمیکنند، و میخواهند که مردم به پا خواسته را به زانو درآورند!!
شب گذشته ساعتها احساسات طرفداران کوبانی را مرور کردم، از نوشته های پر احساس، اشعار، نثر، نقاشی، عکس و غیره … که همگی مایه شادمانی بود، زیاد طول نخواهد کشید که فیلم های این پیروزی را خواهیم دید. غرق در این نوشته ها به گفته مادری از کوبانی در ماه اکتبر فکر کردم که گفت:« ما فرصت نداریم که برای جانبازانمان گریه و زاری کنیم. هنگامی که پیروز شدیم دوبار گریه میکنیم، یکی برای جانباختگانمان و دیگری بخاطر شادی از پیروزی».
آیا این دشمنان آرام مینشینند که این اشک شادی را بریزیم؟ آنچه معلوم است، از جانب دشمنان جوابش منفی است. اما ضمانت مهمی در به ثمر رسانیدن این پیروزی وجود دارد و آنهم حمایت وسیع و مردمی است، حمایتی به وسعت زمانی که شعار «کوبانی تنها نیست» گوش خفته ترین آدمها را باز کرد. این بار باید بانگ برآوریم ، کوبانی را باید ساخت! با هزینه همانهایی که داعش را پروده کردند! برای الیتام تمام دردهای مردم، باید کوبانی را ساخت که سمبل پیروزی باشد. جبران آواره گی صدهها هزار نفر را باید با داشتن خانه جبران نمود. بیماران و معلولان نباید مداوایشان سالها به درازا بیآنجامد. مدارس بچه ها و بجا ماندن از درس و پرورش آنها باید در فراموش کردن کمبودهای تاکنونی، جبران شود. رزمنده گان و نیروهای مسلح کوبانی هر کدام احتیاج به توجه خاص و زمان طولانی دارند که فقدان عزیزان همسنگرانشان را بر خود بقبولانند و نباید در باز سازی کوبانی دوباره بیشترین فشارها به آنها وارد شود.
برای این نیازهای انسانی و فوری میتوان لیست بلند بالایی نوشت. این توقعات و بایدها را از کی بخواهیم به غیراز کسانی که این جانیان اسلام را فراهم آوردند؟ منجمله هزینه های میلیونها دلاری کنفرانسهای بی خاصیت ائتلاف را به بازسازی کوبانی اختصاص بدهند. قدر مسلم این دولتها با میل ورغبت خود حاضر به همکاری نیستند مگر اینکه فشار افکار عمومی دولتها و جامعه بین الملی را ملزم به بازسازی کوبانی بنماید. همانطور که شهر مینامی سانریگو در ژاپن بعد از سونامی سال ۲۰۱۱ توسط کشورش بازسازی شد( عکسهای فیس بووک ۱۱ ماه بعد از فاجعه است) و مردم این شهر آثار آن فاجعه را فراموش کردند. ساکنان کوبانی نیز باید با شهری نو از خاطرات تلخ گذشته فاصله بگیرند.
.هم اکنون هیچ کمکی غیر نقدی(پوشاک و خوراک) به شهر کوبانی از جانب مردم امکان پذیر نیست و باید جامعه بین الملی کانالی برای این کمک رسانی را فراهم کنند.
دردهای آواره گی را با امید به زندگی ، ویرانی شهر را با بنا های تازه و سختی ها را با امید به آینده باید جبران کرد!
آری هر چه زود ترکوبانی را ساخت که کودکان از کشته شدن بستگانشان در کوشه و کنار خرابه های کوبانی صحبت نکنند. باید مدرسه ها، پارکها، کتابخانه ها، بیمارستانها ، مراکز درمانی ، و هر آنچه را که شایسته انسان امروزی است، ساخت و بهمراه خیابانها نام پیروزیها را بر خود نهند. کوبانی را باید با شکوهتر از قبل ساخت و آنموقع فاتحان فرصت کافی یابند که پیروزی این مقطع را بازگو و بنویسند!
مردم کوبایی مستحق آنند که هر چه زودتر نتیجه پیروزی و دستاورد را در زندگی روزمره ببینند. این آن چیزی است که دشمنان کوبانی را خوشایندی نیست. آنها آرزو دارند که مردم کوبانی آنقدر در فقر باشند که هیچ موقع به پیروزی و شادیهایشان فکر نکنند. با همت میلیونی این آرزوهایشان را بگور بسپاریم. این فتح مهم و تاریخی به شما همه آزادیخواهان، دوستان کوبانی پیروز باد ، پیروز!!
ابراهیم رستمی ۲۸ ژانویه ۲۰۱۵