نان را هم می خواهند از مردم گرسنه بگیرند!

نان گران شد. ۳۰ درصد نبود. دروغ می گویند. تافتون ۳۰۰ تومانی ۴۲۵ تومان به فروش می رسد کجای این افزایش قیمت ۳۰ درصد است؟ این چه ۳۰ درصدی است که در شهر اصلاندوز می شود ۶۰ درصد؟! در بعضی نقاط مردم حتی از افزایش ۱۰۰ درصدی قیمت نان حرف زده اند. دولت “تدبیر” و “امید”، در واقع دولت “تزویر” و” داغون کننده امید” مردم است. امید نه به این دولت ریا و تزویر امید به اینکه هنوز نان را می توانستند بخرند و شکم گرسنه خود را با نان و آب سیر کنند. این امید را هم دارند از مردم گرسنه می گیرند. این دولت سرتا پایش دروغ و شیادی است. نرخ تورمشان هم دروغ بزرگ است. گرانی در این مملکت دارد بیداد می کند نرخ تورم را دور و بر ۲۰ درصد اعلام می کنند. اینها که خودشان در ناز و نعمت زندگی می کندد بی خیال از شکسته شدن کمرمردم عادی زیر گرانی، رقم ها را به نشانه “موفقیت خود” دستکاری می کنند. کسانی که بر سفره چپاول مردم و غارت دارایی های مملکت نشسته اند ازگرانی نان کک شان هم نمی گزد.
نان را گران می کنند و از آن بعنوان “شیب ملایم” حرف می زنند. این برای مردم گرسنه و فقیر که نان غذای اصلی اشان است، شیب ملایم نیست. سربالابی تند مرگ و زندگی است. نان را از آنها بگیرید محکوم به مرگ و فنا هستند. ” اصلاح قیمت ها”، “ضرورت آزاد سازی قیمت ها” هر چه می خواهند اسمش را بگذارند زمانی که اینچنین هستی و زندگی میلیونها انسان را به خطر می اندزد باید متوقف شود. باید جلویش ایستاد. باید دولت “تدبیرو امید” عقب بنشیند!
سرمایه داران و دولتشان قیمت کالا ها رابه مسئله عرضه و تقاضا ربط می دهند. تفسیری غلط که نادرستی آن از سوی منقدین جامعه سرمایه داری نشان داده شده است. معمولا گفته می شود که افزایش قیمت به کاهش تقاضا و افزایش عرضه می انجامد. اگر این حکم را بپذیریم در مورد نان معنایش این است: افزایش قیمت نان به کاهش تقاصا و افزایش مرگ و میرمردم منجر می شود! به همین سادگی. چرا که دیگر مردم نمی توانند نان را با چیز دیگری جانشین کنند. مگر اینکه حاکمان اسلامی مثل ماری آنتوانت فرانسوی به مردم بگویند نان ندارید شیرینی بخورید!!
حقیقت این است که آزادی سازی قیمتها و پایین نگه داشتن سطح دستمزدها از جمله اقداماتی هستند که جمهوری اسلامی مطابق با الگو های صندوق بین المللی پول و بانک جهانی و برنامه های ریاضت کشی اقتصادی این نهادها برای نجات اقتصاد تماما فلج سرمایه داری ایران انجام می دهد. این موسسات مالی بین المللی به همه کشورها دیکته می کنند که برای رفع بحران اقتصادی سیاست ریاضت کشی اقتصادی و تشدید استثمار را در دستور کار بگذارند. سیاستی که بخش دیگری از آن خصوصی سازی و بیکارسازیهای گسترده و زدن از بیمه و خدمات رفاه اجتماعی و پایمال کردن حقوق صنفی کارگران است. جمهوری اسلامی همواره حقوق انسانی و اولیه کارگران و مردم زحمتکش را نقض کرده است و اکنون مدتهاست که می خواهد به جنبه های دیگر سیاستهای دیکته شده موسسات بین المللی سرمایه داری نظیر خصوصی سازیها و آزاد ساختن قیمت ها پاسخ دهد.
سیاست تعدیل اقتصادی در جمهوری اسلامی از دوره رفسنجانی در در دهه ۷۰ شروع شد. در دوره احمدی نژاد این سیاستهای با حذف سوبسیدها و بیکارسازیها گسترده و خصوصی سازیها ادامه یافت و حالا هم دولت روحانی دارد در همان مسیر عمل می کند. اینکه اتخاذ چنین سیاستهایی چقدر بتواند به بن بست اقتصادی رژیم اسلامی سرمایه داران پایان دهد موضوع این نوشته نیست. ولی نفس دو دهه حرف زدن از تعدیل اقتصادی و مواجه بودن جمهوری اسلامی با فلج اقتصادی گواه شکست چنین سیاستهایی است . مضافا اینکه امروز نئوکنسرواتیسم و مکتب اقتصاد بازار آزاد با عمیق ترین بحران سرمایه داری نیز دچار ورشکستگی شده است. اما اتخاذ این سیاستها نتایج فاجعه باری را برای کارگران و مردم زحمتکش دارد که باید با تمام قوا در مقابل آن ایستادگی کرد.
افزایش اخیر قیمت نان آخرین پرده از اقدامات صرفه جویانه رژیم نیست. قرار است که قیمت نان تا سال آینده تماما از کنترل دولتی رها شود. از سوی دیگر به نظر می رسد که برای سال آینده خبری از افزایش حداقل دستمزد کارگران نباشد و یا میزان افزایش آن بسیار ناچیز خواهد بود. همه اینها زنگ خطری است برای ما که در دفاع از زندگی و کرامت انسانی خود قاطعانه به حرکت درآئیم. لازمست با صدای بلند در همه جا اعلام کنیم چطور است که قیمت همه چیز افزایش می یابد ولی دستمزد کارگران هنوز سه تا چهار برابر زیر خط فقر باقی می ماند؟ چطور است که یک مشت مفتخوران سرمایه دار و آیت الله و آقازاده نصیبشان از زندگی ناز و نعمت است ولی اکثریت مردم بیکاری و سگ دوزدن؟ افزایش دستمزدها، بیمه بیکار مکفی، مسکن مناسب، بهداشت رایگان و خواستهای نظیر این خواست و حق اولیه شهروندان جامعه است که لازم است فورا متحقق شود. هیچ عذر و بهانه ایی برای پایمال کردن حقوق انسانی مردم قابل قبول نیست. در جامعه به اندازه کافی منابع ثروت وجود دارد و این کارگران هستند که با کار خود همه نعمات زندگی را می آفرینند و باید از آن برخوردار باشند. پیش بسوی یک حرکت اجتماعی بزرگ و وسیع علیه سیاست های ریاضت کشی جمهوری اسلامی.