حکم اعدام سهیل عربی‌ تعرض سخیف دیگری به کلیت جامعه است
شعبه ۷۶ دادگاه کیفری تهران، اتهام سهیل عربی‌ را »درج مطالب توهین‌آمیز و انتشار کاریکاتور و عکس در شبکه اجتماعی فیس‌بوک« عنوان کرده و او را محکوم به اعدام کرده است. جوانی را به »جرم« فعالیت فیس‌بوکی به اعدام محکوم کرده‌اند؛ این تنها یک پیام دارد و آن‌هم دست‌وپا زدن جنایت‌کارانه حاکمیت اسلامی برای بقای خودش و تعرض به مردم عاصی از حکومت! بارها گفته‌ایم که اعدام مجازات نیست بلکه ابزار سرکوب اجتماعی است، اعدام وسیله حفظ حاکمیت اسلامی و پس زدن اعتراضات مردم است. این واقعیت، هرروز و در پس هر اعدام جنایت‌کارانه جمهوری اسلامی، خود را بیش‌ازپیش نمایان می‌کند. قوانین قرون‌وسطایی حاکمیت اسلامی پر است از خزعبلاتی که به‌سادگی‌ آب خوردن می‌تواند انسان بکشد، سرکوب و جنایت کند و جهنم اسلامی کنونی‌ را برای مردم بسازد. این حاکمیت مرتجع را باید به زیر کشید و ابزارهای سرکوب را از دستش گرفت، مبارزه علیه اعدام یکی‌ از عرصه‌های مهم و قدم‌های حیاتی در این راه است. حکم اعدام سهیل در شرایطی صادر می‌شود که بگفته وکیل او در تناقض با حتی قوانین خود رژیم است. سال‌هاست که بی‌ دادگاه‌های جمهوری اسلامی روزانه انسان‌ها را به اتهامات ساختگی و واهی زندانی و شکنجه و سرکوب و اعدام می‌کند، در دهه ۶۰ که حتی دادگاهی هم در کار نبود و موج انسان را تیرباران می‌کردند، حاکمیت اسلامی همین است و تا زمانی‌ که بماند می‌کشد و جنایت خلق می‌کند، ماندن و بقایش بستگی به همین جنایات و کشتار است.
جمهوری اسلامی، فرزاد کمانگرها، ستار بهشتی‌ها، محسن امیر اصلانی‌ها و هزاران انسان شریف دیگری را به قتل رساند تا به مردم بگوید »فکر نکنید که انسان هستید، فکر نکنید که آزاد هستید، فکر نکنید که می‌توانید به هر بهانه‌ای به خیابان بریزید و آب هم از آب تکان نخورد«، جمهوری اسلامی حکم اعدام سهیل را صادر کرده است تا به ما مردم بگوید که حتی حرکت انگشتان دستتان بر دکمه صفحه‌کلید کامپیوترتان باید به اراده ما تنظیم شود! جمهوری اسلامی می‌داند که در تمام این سال‌ها، مردم و فعالین سیاسی، افسار محکمی بر دست‌وپای چرکینش زده‌اند و در بسیاری از عرصه‌ها عقبش رانده‌اند، اما درعین‌حال می‌داند که در این جدال نقطه تعادلی وجود ندارد، یا باید بکشد و جنایت کند و بماند و یا باید برود، حکم نماندنشان را ما مردم و مبارزه و جسارتمان در اشکال مختلف بر پیشانی حاکمیت کوبیده‌ایم و قطعاً تا روز سرنگونی کلیت رژیم اسلامی و برقراری نظام متضمن آزادی و برابری و رفاه از پایی‌ نمی‌نشینیم.
حکم اعدام سهیل عربی‌، ادامه جنایات جمهوری اسلامی در بیش از سه‌ دهه گذشته و تعرض دیگری به آزادیخواهی و انسانیت در آن جامعه است و باید به آن پاسخ داد، سکوت در مقابل این تعرض، »پشت گوش انداختن« جنایتی است که مستقیماً آزادیخواهی را نشانه رفته است. باید از هر طریقی که امکانش راداریم اطلاع‌رسانی کنیم، باید صف آزادیخواهی را علیه این جنایت و تعرض آشکار سازمان دهیم، در هر محیطی‌ که هستیم از کوچه و خیابان تا دانشگاه و کارخانه‌‌ در موردش صحبت کنیم و جامعه را مجاب به عکس‌العمل کنیم. جامعه و اطرافیانمان را مجاب کنیم که »حکم« اعدام سهیل عربی‌ به »جرم« فعالیت فیس‌بوکی، تنها حکم جنایت‌کارانه قتل یک انسان نیست بلکه مانیفست حکومت اسلامی برای گستراندن سرکوب‌های اجتماعی بیشتر است. در مقابل »دادنامه« قرون‌وسطایی شعبه ۷۶ دادگاه کیفری تهران، »ادعانامه« انسانی‌ و شرافتمندانه اکثریت جامعه را قرار دهیم، »ادعانامه«‌ای که فریاد میزند دیگر بس است! چپاول و جنایت و قتل و غارت و کشتار بس است! اسیدپاشی برزنان بس است! سانسور و فیلترینگ بس است! فقر و بیکاری و فلاکت بس است! گستراندن قوانین ۱۴ قرن پیش بر جامعه مدرن و قرن بیست و یکمی ایران بس است!.
به سهیل عربی‌ می‌گویند »مفسد فی‌الارض«، به هزاران انسان شریف دیگری نیز این را گفته و می‌گویند و تحت همین عنوان قتل‌عام کرده‌اند، به هر بنی بشری که اندکی‌ حقیقت را بگوید همین را می‌گویند، انگار این‌ها صاحبان زمین هستند و دستور دارند تا زمین را از »مفسدین« پاک کنند! باید نشان داد که جامعه اجازه این‌چنین تعرض و گستاخی‌ای را به مشتی مفت‌خور و جنایتکار نداده و نمی‌دهد، اگرچه در این راه به‌انحاءمختلف قربانی داده است.
تک‌تک ما انسان‌های شریف و آزادیخواه در جامعه (داخل و خارج ایران)، در دفاع از سهیل و سهیل‌ها مسئولیم! انسان‌هایی که به هر شکلی‌ قربانی ارتجاع حکومت اسلامی بوده یا هستند باید این تعرض را بی‌پاسخ نگذارند!
کمیته بین‌المللی علیه اعدام، ۱۰ دسامبر (۱۹ آذر) را روز جهانی‌ دفاع از سهیل عربی‌ اعلام کرده است، از هم‌اینک دست بکار شویم و به هر طریق ممکن اطرافیانمان را مطلع کنیم، ۱۰ دسامبر (۱۹ آذرماه) را باید تبدیل به روز دفاع از حق حیات سهیل عربی‌ها، روز دفاع از حرمت انسان و حق برخورداری از آزادی و زندگی‌ و کرامت انسانی‌ تبدیل کنیم.*
مندرج در نشریه نه به اعدام شماره هفتم ۱دسامبر ۲۰۱۴ – ۱۰ آذر ۱۳۹۳