از نزدیک با کوبانی
“کوبانی در محاصره کامل نیروهای دشمن”
یادداشت زیر به مسایلی در باره کوبانی از نزدیک می پردازد. این یادداشت گزارشگونه از “موقعیت جغرافیایی” تا “جبهه های نبرد در کانتون و شهر کوبانی”، “توازن قوا”، “راه های کمک به کوبانی” و نکاتی در رابطه با “کمپ های آوارگان کوبانی” را در بر می گیرد. (دراین یادداشت، بجای حزب “پ ی د” و نیروهای مسلح تحت فرمانش “ی پ گ” و “ی پ ژ”، برای آسانی مطلب “یگان های مدافع خلق ” بکار گرفته شده است”. این گزارش در نیمه دوم نوامبر ۲۰۱۴تهیه شده است.
همچنین یادداشت بخش مربوط اما جداگانه ای دارد که “کوبانی و جنگ عادلانه و غیر عادلانه”، “کوبانی بعد از جنگ” و “کانتون های کردستان سوریه” را شامل می شود.
***
از هر جا تا کوبانی
مبدا را هر کشور دنیا بگیری به استانبول ترکیه وارد می شوی. از استانبول تا شانیل اورفا (SANILURFA) را میتوان با اتوبوس یا هواپیما رفت. با اتوبوس ۱۰ ساعتی راه است و با هواپیما تنها یک ساعت و نیم. ۵۰ لیر ترکی کرایه اتوبوس و ۱۰۰ لیر کرایه هواپیما است. اورفا نزدیک ترین شهر بزرگ ترکیه به مرز سوریه و کوبانی است.
از اورفا تا آخرین شهرک ترکیه به نام سوروج ( SURUC ) 40 کیلومتر است که پیمودن آن با مینی‌بوس نیم ساعت طول می‌کشد. برای رسیدن به سوروج از شهرک دیگری به نام آلیگور
( ALIGOR ) باید گذشت. از سوروج تا مرز سوریه و شهر کوبانی ۱۰ کیلومتر راه است.
برای نزدیک تر شدن به شهر کوبانی یک تپه مشرف به شهر درفاصله حدود ۳۰۰ متری وجود دارد. این نقطه را دولت ترکیه به خبرنگاران داخلی و خارجی اختصاص داده است و آن را پرس پوینت (PRESS POINT ) می نامند. این نزدیک ترین مکان به شهر است و بجز خبرنگاران کس دیگری حق ورود به آنجا را ندارد.
از این تپه بدون دوربین هم تحرکات داخل شهر را میتوان دید. زمان حضور در این نقطه از ۹ صبح تا ۴ و نیم بعد از ظهر است.
علاوه بر این نقطه، نزدیک ترین روستای به کوبانی مخسری و آتماناک است. در این روستا میتوان شب را در مسجد یا خانه روستاییان اطراق کرد. اگرنخواهی در مسجد بخوابی و اگر خجالتی نباشی میتوان بدون تعارف مهمان یکی از اهالی روستا شد.
و بالاخره برای ورود به کوبانی راه‌های متعددی است. دفتر حزب BDP در سوروج جایی است که در آنجا میتوان راهنمایی‌های نسبتا خوبی گرفت.
موقعیت جبهه های نبرد در کانتون کوبانی
جنوب وشرق کوبانی تا شهر رقه که مرکز اداری و نظامی داعش است و غرب کوبانی تا حلب در تصرف داعش است. داعش کلیه شهرک‌ها و روستاهای این منطقه را اشغال کرده است. بخشی از این مناطق عرب و بقیه کردنشین است. اهالی این مناطق فرار کرده و اکثرا به ترکیه رفته‌اند. داعش در این قسمت چند صد کیلومتر با ترکیه مرز مشترک دارد. این منطقه اشغالی شامل بخشی از شرق شهر کوبانی که تقریبا یک سوم شهر است نیز می‌شود.
شمال کوبانی مرز ترکیه است. که توسط ارتش ترکیه شبانه روز به‌طور کامل کنترل می‌شود. به این ترتیب شهر کوبانی از سه طرف (شرق، جنوب و غرب) توسط داعش و درشمال توسط ارتش ترکیه در محاصره کامل قرار گرفته است. در غرب شهر کوبانی چند روستا و تپه استراتژیک را یگان های مدافع خلق تحت رهبری «پ ی د» در اختیار دارند.
در نتیجه از کل کانتون کوبانی بجز دوسوم شهر کوبانی و چند روستا در غرب و جنوب شهر بقیه مناطق در اشغال داعش است.شهر کوبانی در محاصره کامل نیروهای دشمن است. رابطه کانتون و شهر کوبانی با دیگر بخشهای کردستان سوریه و کانتون های جزیره و عفرین بطور کلی قطع شده است.
بمباران ۱۹ نوامبر
موقعیت جنگی در داخل شهر کوبانی
با تصرف بخشی از شرق شهر کوبانی توسط داعش جنگ در این شهر خانه به خانه است. از مدتی پیش تا کنون خط مقدم جبهه در مرکز شهر است. در مرکز شهر مسجد جامع و میدان و بازار بزرگ و منطقه صنعتی قرار گرفته است. با دستیابی داعش به مرکز شهر این بخش بارها توسط بمب افکن های امریکایی بمباران شده است. آخرین بمباران مرکز شهر در خط مقدم جبهه داعش در داخل شهر، سه شنبه ۱۸ نوامبر حدود ساعت ۳ بعد از ظهر بود
در نتیجه بمباران‌ها و حملات متعاقب نیروهای مردمی دراین منطقه پیشروی‌هایی حاصل می‌شود و ساختمان‌های دست به دست می گردند. با هر بمباران و تعرض نیروهای مردمی، داعش هر بار با تحمل تلفاتی عقب نشسته و مجددا حمله و تعرض می‌کند.
میتوان گفت جنگ درداخل و مرکز شهر از هر دو طرف راکد و در بن بست است. هم‌زمان داعش قسمت غربی شهر را که دست نیروهای مردمی است با توپ و خمپاره مورد حمله قرار می‌دهد. این در حالی است که در شهر و بخش تحت تسلط “یگان های مدافع خلق “، خانواده های زیادی هنوز مانده و زندگی می کنند. آنها می گویند زندگی در کوبانی را به اردوگاه های آوارگان ترجیح می دهند!
تپه مشرف به شهر هم بارها دست به دست شده است. حفظ دایمی این تپه به دلیل ارتفاع کم و لختی آن و نبود استحکامات نظامی توسط هر دو طرف مشکل است. داعشی‌ها از ترس بمباران هوایی و نیروهای مردمی به دلیل شلیک توپ و خمپاره‌های داعش نمی‌توانند برای مدت طولانی روی تپه مستقر شوند. این در حالی است که پشت تپه و روستاهای آن به طرف جنوب و شرق پشت جبهه داعش است. در دامنه غربی تپه به طرف شهر هم نیروهای مردمی مستقر هستند.
نمای شهر کوبانی
شکستن محاصره و تغییر توازن قوا
یگان های مدافع خلق اخیرا با استفاده از سلاح‌های سنگینی که از دولت اقلیم دریافت کرده اند حملاتی را به روستاهای اطراف شهر سازمان داده و در چند هفته اخیر چند روستا و تپه استراتژیک را از غرب تا بخشهایی در جنوب کوبانی تصرف کرده اند.
اگر نیروهای مردمی موفق شوند داعش را از روستاهای اطراف شهر کوبانی در جنوب وشرق به عقب برانند و رابطه داعشی‌های مستقر در شهر را با پشت جبهه‌شان در جنوب وشرق کوبانی قطع کنند، پیروزی بزرگی به دست خواهند آورد. پیروزی‌ای که آزادی کوبانی و بیرون راندن داعش از شهر را به دنبال خواهد داشت.
در صورت موفقیت این تاکتیک شکستن محاصره نظامی، داعش در بخش شرقی شهر کوبانی کاملا در محاصره قرار خواهد گرفت و تنها راه فرارشان مرز ترکیه است.
شاهدان عینی و منابع موثق می‌گویند داعش کلیه امکانات و تجهیزات و تدارکات خود را از راه‌های ارتباطاتی خود در مرز طولانی با ترکیه تامین می‌کند و از این طریق نیرو و اسلحه وارد می‌شود، زخمی‌ها به منطقه امن منتقل و خدمات بیمارستانی‌شان را از شهرهای ترکیه دریافت می‌کنند.
همچنین شایع است که رادارهای ارتش ترکیه زمان حملات هوایی به کوبانی را به داعشی‌های مستقر درشهر گزارش می‌کند تا به موقع خود را مخفی و از این حملات در امان بمانند. این در حالی است که نیروهای مردمی در شهر کوبانی هیچ‌گونه راه و امکان ارتباطی ندارند و کاملا در محاصره‌اند.
چگونه میتوان کوبانی را کمک کرد؟
کوبانی جنگ‌جو نمی‌خواهد. ممکن است جنگ‌جویان حرفه‌ای و استراتژیست بتوانند کمکی برسانند اما این هنوز تعیین کننده نیست. جنگ بسیار روباز، رو در رو و به خصوص در داخل شهر خانه به خانه است.
اکنون هزاران جوان در داخل و خارج کوبانی در کمپ آوارگان آماده برداشتن اسلحه‌اند. اما سلاح و مهمات به اندازه کافی برای همه داوطلبان وجود ندارد.
نه سلاح‌های محدودی که آمریکا از آسمان به زمین انداخت (که مقداری از آن به دست داعش افتاد) و نه سلاح سنگین بسیار محدودی که پیشمرگان اقلیم کردستان عراق به همراه آوردند، نمی تواند توازن قوای نابرابر یگان های مدافع خلق با داعش که به پیشرفته‌ترین سلاح و زرادخانه ارتش عراق و کمک‌های نظامی ترکیه و عربستان و قطر مجهز شده است، تغیر دهد.
چه باید کرد؟
برای کمک به کوبانی باید:
۱- آمریکا ودولتهای عضو ناتو و دیگر دولتهای بیرون ناتو را تحت فشار شدید بین المللی قرار داد که سلاح و مهات به کوبانی برسانند. بمباران هوایی کوبانی جز تخریب بیشتر خانه‌های مردم، تغییر جدی در توازن قوای جنگ خانه به خانه در کوبانی را نمی‌دهد. باید جامعه بین المللی را تحت فشار قرار داد که به کوبانی سلاح و مهمات رسانده شود. روحیه یگان های مدافع خلق بسیار هیجان انگیز و شگفت آور است. این نیرو اگر به سلاح و مهمات کافی تجهیز شود قادر به شکست داعش نه تنها در شهر کوبانی بلکه در کل کانتون کوبانی خواهد بود.
۲- باید دولت ترکیه را چه در داخل و چه در اروپا و دیگر کشورهای جهان تحت فشار قرار داد که دست از حمایت داعش بردارد، مرزها را به روی مردم کوبانی برای رساندن تسلیحات و تدارکات و نقل و انتقال زخمی‌ها و … باز کند.
اگر ترکیه خود مستقیما به کوبانی کمک نمی کند، حداقل مانع ارسال تسلیحات و تجهیزات نظامی و تدارکاتی از هر طرف که ممکن است به کوبانی نشود.
ترکیه بی‌صبرانه در انتظار سقوط کوبانی است و هر روز حلقه محاصره را تنگ تر، رفت و آمد را غیرممکن و با کمک مستقیم به داعش و بستن مرزها می‌خواهد کمر کوبانی را بشکند.
هم در داخل ترکیه و در سراسر اروپا و آسیا و … یک جنبش عظیم اجتماعی پی‌گیر و مداوم لازم است تا بی‌وقفه فشار بگذارد. تاثیر این جنبش کم‌تر از جنگ در جبهه‌ها علیه داعش نیست. نباید خسته شد، نباید ترسید و نباید حتی یک روز را معطل ماند. ظاهرا بمباران هوایی آمریکا و یا فرستادن تعدادی پیشمرگه اقلیم کردستان با مقدار ناچیزی سلاح سنگین باعث ایجاد خوش‌بینی در جنبش اعتراضی مردم جهان علیه داعش و علیه ترکیه و در دفاع از کوبانی شده است. این خطای محض است. کوبانی اکنون تنهاتر از همیشه است.
۳- کوبانی جنگ‌جو نمی‌خواهد. اما اگر دکتر هستید، پرستار هستید، آشپز هستید، روانشناس اجتماعی و به‌خصوص کودکان هستید، هر تخصصی دارید در اختیار مبارزان قهرمان کوبانی و خانواده‌هایشان قرار دهید.
برای کمک به کوبانی میتوان و باید همگی آستین را بالا زده و شبکه‌های عظیم ارتباطی ایجاد کرد. ریاکاران و خیانت‌کاران را افشا و رسوا کرد. فشار گذاشت. نباید خیابان‌ها را رها کرد. نباید گذاشت سفارتخانه‌ها به اقدامات وعملیات و دیپلماسی کثیف و ننگین دولت‌هایشان ادامه دهند.
علی‌رغم شعارهای تا کنونی خیابان‌های شهرهایی از آلمان و انگلیس و تا سلیمانیه و سنندج که کوبانی تنها نیست، اما کوبانی تنها است. واقعا تنها است. کوبانی در محاصره تانک‌های ترکیه و قاتلان داعش به شدت تنها است. با کم‌ترین امکانات تسلیحاتی و تدارکاتی و پزشکی و خدماتی… این را باید باور کرد!
کمپ های آوارگان کوبانی
کمپ های آوارگان کوبانی در منطقه ی “سوروج” و “آلیگور” بخشا توسط احزاب BDP، AKP حزب حاکم ترکیه و یا مستقیما توسط نهادهای دولتی ترکیه اداره می شوند. ورود به این کمپ ها بجز موارد نهادهای دولتی، آزاد است.
در کمپ‌های آوارگان وقتی با زنان و مردان و حتی کودکانی که سر سفره نان خشک و خالی نشسته‌اند حرف می‌زنید و می پرسید چه می‌خواهید؟ چه کم دارید؟ می گویند اسلحه و مهمات! می‌گویند ما هیچ چیز نمی‌خواهیم، نه چادر، نه نان، نه دارو، نه مدرسه، نه حمام …، فقط به بچه‌هایمان در اینجا و در کوبانی اسلحه برسانید…!
یکی از ۷ کمپ آوارکان کوبانی در آلیگور
آنها گریه نمی‌کنند. احساساتت را با ناله و زجه تحریک نمی‌کنند، دست گدایی دراز نمی‌کنند، اما با گفتن این که فقط به ما اسلحه برسانید مو بر بدنتان راست می‌شود، صدای ضربان قلب‌تان را می‌شنوید. وقتی به آنها پشت می‌کنید نمی‌توانید جلو ریختن اشک‌تان از هیجان و شوق به این قدرت و توانایی بگیرید. اشک احترام به عزت نفس و اراده و تصمیم انسان‌های آزادیخواه! کسانی که در چادرهایشان دو انگشت را به نشانه پیروزی بلند می‌کنند و اسلحه می‌خواهند!
مدرسه در حال ساخت در کمپ آوارگان کوبانی
زنان و مردان آواره کوبانی در کمپ‌ها مدرسه می‌سازند، چادرهای بزرگی را به محل بازی بچه‌ها اختصاص می‌دهند و جایی را هم به کارهای هنری و نمایش و موزیک تعیین می‌کنند. در کمپ، روزانه ده‌ها داوطلب برای آشپزی نام‌نویسی می‌کنند. آنها از غذای بخور و نمیری که جز نان و سوپ ومقدار کمی لبنیات است شکوه‌ای ندارند. به امروز و روزمرگی و غم نان و گرما و سرما فکر نمی‌کنند. تنها مشغله و دغده‌شان پیروزی و آزادی کوبانی است. آنها تسلیم سرنوشت نشده‌اند.
– «عمو جان، از جبهه و جنگ چه خبر؟»
– ” زور باشه !”، “خیلی خوبه!” تا چند روز دیگر کوبانی آزاد می‌شود…
آنها به شکست نمی‌اندیشند.
سفره خانواده کوبانی
یکی از اعضای “ی پ گ” خانه اش را در منطقه صنعتی مرکز شهر ودر دامنه تپه نشان می دهد و می گوید: “دو هفته پیش من در خانه ام بودم. اما حالا دست داعش است.» نشانی از حسرت در چشمانش دیده نمی‌شد. او به پیروزی ایمان داشت. چقدر باور به پیروزی هیجان انگیز و روحیه‌بخش است و چقدر افسوس گذشته را خوردن مخرب و ویران کننده. چیزی که در این مردم دیده نمی شود! آن ها تصمیم گرفته‌اند پیروز شوند.
در چشمان این مردم خوانده می‌شود که انگار شکست هم پیروزی است. «می‌ا فتم و برمی‌خیزم!»
با وجود این، کودکان، زنان و سالخوردگان کوبانی به دکتر، معلم، پرستار، روانشناس، به لباس و غذا و دارو و اسباب‌بازی و حضور دوستانشان در اقصی نقاط جهان در کنارشان احتیاج دارند. آنها با دیدن یک دوست از هر کجای دنیا و با هر زبانی که حرف می‌زند و رنگ پوستی که دارد، چشمان‌شان برق می‌زند و بی‌اختیار انگشت‌های خود را به نشانه پیروزی بالا می‌برند و با پشت کردن شما، به زندگی تحمیلی، سخت و طاقت فرسا، انتظار و دلهره و دغدغه‌های‌شان برمی‌گردند. اگر زبان کرمانجی یا عربی بلد نیستید در چند هفته مکالمات اولیه را یاد بگیرید. اگر لباس اضافی دارید، اگر پس‌انداز ولو ناچیزی دارید، بچه‌های کوبانی چشم انتظار شما هستند. یا در هم‌کاری با صلیب سرخ بین‌المللی و یونیسف به کمپ‌های آوارگان بفرستید.
“-
چکارمی کنید؟ – برای خودمان خانه می سازیم!”
***
بخش دوم:
جنگ عادلانه و غیرعادلانه
چرا کوبانی ؟ چه تفاوتی میان این شهر و جاهای دیگر مثل شنگال، حلب، فلوجه، موصل و مناطق تحت کنترل بوکو حرام یا طالبان افغانستان است؟ اردوغان هم همین را می‌گوید. می‌گوید چرا همه متوجه کوبانی‌اند. چرا به شهرهای ویران شده توسط بشار اسد توجه ندارید. برای رژیم اردوغان اشغال کوبانی و سرکوب مردم کردستان سوریه از سرنگونی بشار اسد کم‌تر اهمیت ندارد!
اما بین جنگ عادلانه و غیرعادلانه فرق است.
جنگ بین دولت‌ها و یا بین دولت‌ها و نیروهای سیاه و یا بین نیروهای سناریوی سیاه با هم، جنگ مردم و جنگ عادلانه نیست. این جنگ‌ها بر سر تقسیم قدرت و ثروت بین جناح‌های مختلف بورژوازی و جریانات ضد مردمی است. در همه این جنگ‌ها مردم قربانی‌اند و سربازان و افراد مسلح از هر طرف قربانی و گوشت دم توپ قدرتمندان و ثروتمندان و جنگ طلبان‌اند. مردم در دل این جنگ‌ها بی‌اراده و تسلیم‌اند، کشته می‌شوند، آواره می‌شوند و از خود هیچ اختیاری ندارند.
اما کوبانی پدیده دیگری است. در اینجا مردم قربانی نیستند. در اینجا جنگ دولت ها و یا نیروهای سیاه با همدیگر نیست. جنگ یکی از ارتجاعی‌ترین و کثیف‌ترین افکار و فرهنگ و اخلاقیات زشت، علیه یکی از کانون‌های اجتماعی آزادیخواه و انسان‌دوست و برابری‌طلب است. جنگ داعش علیه زنان و مردان آزادیخواه کوبانی است. این جنگ عادلانه مردمی علیه متجاوزان و قاتلان و ناقلان ویروس انسان‌کش در جامعه بشری امروز است. این جنگ کل بشریت آزادیخواه و متمدن علیه بربریت و توحش اسلامی است. این جنگ ما است. جنگ ما با یکی از درنده‌ترین دشمنان بشریت امروز است. حمایت از این جنگ، شرکت در این جنگ، کمک رساندن به این جنگ، دفاع از انسانیت درسراسر جهان است.
این جنگ ما علیه خطری است که کل بشریت را تهدید می‌کند. آیا بشریت متمدن و آزادیخواه و انسان‌دوست قرن بیست و یکم زیر بار اهانت جریانی که می‌خواهد تاریخ را هزاران سال به عقب برگرداند، می‌رود؟ آیا این تعرض آشکار به دست‌آوردهای بشر با زور شمشیر و ترویج و اشاعه‌ی تفکر و فرهنگ و اخلاقیاتی که سراپا اهانت به بشریت است را می‌شود ومی‌توان بی‌جواب گذاشت؟
آیا بشر زیر بار زور شمشیر و قمه کشی قاتلان حرفه‌ای می‌رود؟ زیر بار ترور انسان و خرید و فروش زنان و دختران جوان در بازار برده فروشی می‌رود؟
سکوت ننگ است. بخش عمده‌ای از مردم جهان سکوت کرده‌اند. بخشی منتظراند تا نتیجه‌ی این جنگ چه می‌شود و بخشی هر چند کوچک متوهم‌اند که حملات هوایی آمریکا وناتو کمکی می‌رساند. از یک عکاس ژاپنی در این منطقه پرسیدم در ژاپن مردم چه می‌گویند؟ گقت، هیچی! مردم ساکت‌اند یا بی‌خبر. اکثریت مردم اگر بپرسید داعش چیست، می‌گویند خوردنی است؟! یا بپرسید کوبانی کجا است، سرتکان می‌دهند!
یک گروه خبرنگار لهستانی با تاسف می‌گفتند که در کشورشان مدیا تحت کنترل دولت است و اخباری به مردم نمی‌رسد. می‌گفتند اخبار و فیلم و عکس‌های مستندشان را نمی توانند در ابعاد وسیع منتشر کنند.
یک خبرنگار روسی هم می‌گفت، اگر موضع ترکیه را آن گونه که هست در مدیا مطرح کنم دیگر امکان بازگشت به این کشور را نخواهم داشت. او اضافه کرد، سال قبل در ایران بوده و به هنگام بازگشت توسط پلیس مورد بازجویی قرار گرفته و از بازگشت به آن کشور منع گشته است.
دولت‌ها و مدیای نوکرشان یا اخبار و واقعیات را سانسور و یا غیرواقعی پخش می‌کنند. مدیای غرب به خصوص فاسد و ضد حقیقت است.
از عضو یک گروه خبرنگار بی بی سی که در به در دنبال راهی می‌گشتند تا برای یک روز به کوبانی بروند، پرسیدم اگر به داخل کوبانی بروید به دنبال چه چیزی بیشتر از این که می‌بینید و می‌شنوید و تا حالا خبر دارید هستید؟ آیا بدنبال حقایق می‌گردید تا منتشر کنید؟ آیا آنچه که تا کنون بین داعش و ترکیه می‌گذرد را منعکس کرده‌اید؟ آیا محاصره کامل کوبانی توسط داعش و تانک‌های ترکیه را به مردم کشورتان و جهانیانی که به زبانشان اخبار می‌فرستید، گفته‌اید؟ آیا می‌گویید که بمباران هوایی آمریکا نمایشی ریاکارانه بیش نیست؟ آیا می‌گویید که اعزام تعداد اندک پیشمرگه اقلیم کردستان بند وبست و معامله ای کثیف بین بارزانی و اردوغان علیه «پ ی د» و یگان های مدافع خلق است؟ آیا به مردم می‌گویید که سرنوشت کوبانی را می‌خواهند در دهوک و اربیل و آنکارا و واشنگتن تعیین کنند؟ آیا می‌گویید که پشت صحنه جنگ چه معاملات کثیفی در جریان است؟ آیا نقشه خاورمیانه جدید را برای مردم بازگو می‌کنید؟ ایا حاضرید ۵ دقیقه میکروفون رادیو و تلویزیون‌تان را در اختیار من قرار دهید تا این سوالات را طرح و جواب دهم؟… چشمان متعجب و سکوت!
علی‌رغم سکوت‌ها، بی تفاوتی‌ها، تحریف واقعیات، عملیات کثیف پشت صحنه جنگ و …، مقاومت در کوبانی نشان از یک حقیقت دیگرهم هست. این مردم از چیزی دفاع می‌کنند که در سالهای اخیر و در دل جنگ سیاه و تحمیلی بر مردم سوریه به‌دست آورده‌اند. از تمرین و تجربه‌ی به میدان آوردن اراده و اختیار و دخالت در تعیین سرنوشت خود. از کانتون های کردستان سوریه در کوبانی، جزیره و عفرین…
کانتون های کردستان سوریه
در کانتون‌های کردستان سوریه در سالهای اخیر تحرکاتی انسانی و آزادی‌خواهانه به میدان آمده است که هیچ قرابت و شباهتی به تاریخ و عملکرد ناسیونالیسم کرد در منطقه ندارد.
در کانتون ها و درمدارس و دانشگاه‌ها کارتحقیقاتی و بررسی‌های جامعه‌شناسانه و راه‌های پیشروی انجام می‌شود. چگونه جامعه را اداره کنیم؟ چگونه اقتصاد را سازمان دهیم؟ چگونه شهرها را بسازیم و بازسازی کنیم و چه قوانینی لازم داریم؟ چگونه قوانین و رسوم و سنت‌های کهن را که در جامعه و در ذهن مردم ریشه کرده را کنار بگذاریم؟ چگونه مردم را به روش‌های جدید زندگی قانع کنیم؟ چگونه به مساجد و ملاها جوابی بدهیم که تهدیدها و غرولندهای تحریک احساسات مردم‌شان کارساز نشود؟ چگونه قوم پرستی و مذهب را حاشیه این کنیم؟ همبستگی انسانی و برابری را چگونه به سنت و رسم زندگی همه شهروندان از کرد و ترک و عرب و مسیحی و مسلمان و ایزدی و غیره و تبدیل کنیم؟…
این ها دغدغه های مردمانی است که فعالین و پیشروان‌شان و درحزب‌شان شبانه روز با آن زندگی می‌کنند و مبارزه می‌کنند. و امروز کوبانی دارد از این دستاوردها و نوع دیگری از زندگی که تازه آغاز کرده است، دفاع می‌کند.
غاز آ
به عنوان یک کمونیست از این مردم و رهبران‌شان و حزب‌شان ایرادی نمی‌توانم بگیرم که چرا سراغ داده‌های تاریخ و دستاوردهای بشر برابری طلب در سنت اکتبر و کمون پاریس نرفته‌اند. چرا نیروی‌شان را به دنبال کشف روش های جدید اداره سیاسی و اقتصادی جامعه هرز می‌دهند. نمی‌توانم به آنها بگویم مگر مانیفست چه کم و کسری دارد؟ آیا سنت شورایی اکتبر از مد افتاده است؟ و …
حتما کمونیسم و کمونیست های در میان این مردم هست که به این ها می اندیشند و تناقضات کنفدرالیسم دمکراتیک را صبورانه توضیح می دهند.
اما تحزب و جنبشی که تا کنون در کانتون های کوبانی تلاش می کنند ناسونالیسم و دخالت مذهب در زندگی مردم را به نفع آزادی و انسانیت و مدنیت کنار بزنند و به حقوق و دخالت و اراده همه شهروندان صرفنظر از قومیت و مذهب و نژاد و زبان رسمیت و قانونیت ببخشند…، را باید مورد حمایت قرار داد. باید سازماندهی و سازمانیابی عمل مستقیم توده های کارگر و زحمتکش کانتون های کردستان سوریه برای اداره امور و دفاع مسلحانه توده ای در مقابل متجاوزان و دشمنان آزادی را ارج نهاد و جامعه بین المللی را به همبستگی و حمایت از آن فرا خواند. باید تجارب مقاومت ودفاع مسلحانه زنان و مردان انقلابی کوبانی و تلاش توده های زحمتکش کانتون های کردستان سوریه را به جهانیان و بویژه به مردم منطقه شناساند و حمایتهای هر چه وسیع تری را جلب کرد.
مجمع عمومی ماهانه روسای کمون های کانتون عفرین به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان
کوبانی بعد از جنگ
کوبانی آزاد شده را تصور کنید که تا چند سال دیگر هم در محاصره دشمنان گوناگون است. تصور کنید مردم بازگشته‌اند و آن چه می‌یابند خانه‌های تخریب شده توسط بمب‌افکن‌های آمریکایی است و شهر بدون برق، بدون آب و بدون دیوار و درب و پنجره. بازسازی این شهر در محاصره و زیر تهدید مداوم چگونه ممکن است؟
آیا شرکت‌های ساختمانی ترکیه که در کردستان عراق جنگل‌هایی از آپارتمان‌ها و آسمان خراش‌ها و مجتمع‌های مسکونی را برپا کرده‌اند و میلیارد میلیارد از درامد آن مملکت و سفره مردم بالا کشیده اند، حاضرند به کوبانی بروند و سرمایه گذاری کنند؟
شکی نیست کسانی که توانسته اند با اسلحه دشمن را بیرون برانند می‌توانند به بازسازی شهر شان بپردازند. اما هنوز این کار بدون کمک بین المللی به آسانی ممکن نیست. این کار را هم میتوان به همت کمک‌های بین‌المللی کم‌درد و کم دردسرتر انجام داد.این چشم اندازی است که می‌تواند به واقعیت تبدیل شود. باید به فراهم آمدن ملزومات تحقق آن کمک کرد. به این فکر کرد که حتی آن زمان بازسازی این شهر بر عهده همه است. برعهده مهندسان ، معماران، کارگران فنی و متخصصان راه اندازی آب و برق و امکانات رفاهی است که می‌توانند در فاصله کوتاهی شهر را دوباره آباد کنند.
همین امروز کانتون‌های جزیره و عفرین نیز توسط نیروهای سناریوی سیاه در سوریه از جمله داعش و النصره و غیره تهدید می‌شوند. این دو منطقه نیز هم اکنون در محاصره اقتصادی دولت ترکیه و اقلیم کردستان عراق قرار دارند. در چنین شرایطی است که مردم کانتون های جزیره و عفرین علی‌رغم تحمل فقر و بیکاری و سفره‌های خالی‌شان، قوانین مترقی برابری زن و مرد را به تصویب می‌رسانند. چیزی که مردم کردستان عراق بعد از دو دهه تحت تسلط احزاب ناسیونالیست خودی هنوز خواب این قوانین را می‌بینند.
دخالت‌های توده‌ای و قوانین آزادی‌خواهانه و برابری‌طلبانه کانتون‌های کردستان سوریه نه تنها دولت اقلیم کردستان و رییس بارزانی‌شان را وحشت زده کرده است، بلکه دولت اردوغان را هم به تکاپوی جنایت‌کارانه‌ای انداخته است تا این نیروی محرکه و تجربه انسانی را از سرزمین تحت تصرف خود دور و اگر بتواند از روی زمین محوش کند!
پیروزی کوبانی تنها مانده و پیشروی کانتون های آزاد و دمکراتیک کردستان سوریه، جز با همبستگی و حمایت جهانی ممکن نیست. پیروزی این کانتون ها و کوبانی، پیروزی بشریت آزادیخواه در مقابل ائتلاف کثیف بین المللی و توحش و جنایات دست نشاندگانشان چون داعش و دیگر جریانات قومی و مذهبی است. اهمیت تحقق این پیروزی را می توان با پیروزی بشریت در مقابل فاشیسم و نازیسم مقایسه کرد. آرزوهای کثیف تصرف جهان و ایجاد خلافت اسلامی شباهت زیادی به آرمان فاشیسم هیتلری دارد. هر گونه بی تفاوتی، بی توجهی و عدم مقابله جهانی برای خفه کردن در نطفه ی آرمان جنایتکارانه ی خلافت اسلامی، به معنای خلع سلاح کردن جامعه بشری در مقابل توحش نوع دیگری از فاشیسم، این بار در لباس اسلامی آن است. باید جهانیان را از شمال امریکا تا جنوب آفریقا و آسیا و استرالیا …، با این خطر جدی آگاه و علیه آن بسیج کرد!
مظفر محمدی
آبان ۹۳ (نوامبر ۲۰۱۴)
ما می خواهیم پیروز شویم!