به یمن فعالیت های سیاسی سه خواهران میرابال اهل جمهوری دومینیکن و قتل وحشیانه ی آنها، از سال ۱۹۸۱ روز ۲۵ نوامبر( معادل با چهارم آذر) روز جهانی رفع خشونت بر علیه زنان تعیین شده است.
۲۵ نوامبر امسال!
امسال در شرایطی این روز را گرامی می د اریم که به غیر از آزار و اذیت های جنسی که روزانه نسبت به زنان در سراسر جهان اعمال می شود، شاهد خشونت، کشتار و تجاوز های گروهی به زنان و دختران در هند بودیم، شاهد به اسارت گرفته شدن دختران مدرسه ای در نیجریه توسط گروه اسلامی بوکا حرام بودیم، شاهد اسید پاشی به زنان و دختران در چند شهر ایران، خصوصا در اصفهان توسط جمهوری اسلامی بودیم. در کنار اینها شاهد خشونت های وحشیانه ی گروه اسلامی داعش در شنگال و دیگر شهر ها و روستاهایی که به تصرف خود در آوردند بودیم. ما در قرن بیست و یکم شاهد به اسارت گرفته شدن زنان و خرید و فروش آنها در میاد ین عمومی به نام «برده» بودیم. ما در عصر تکنولوژی شاهد بودیم که بر روی دختران خردسال، نوجوانان و زنان قیمت گذاشته شد و از شکنجه ی آنها و تجاوز های وحشیانه به آنها بسیار شنیدیم. اما کمی آن سو تر کوبانی را دیدیم. در آنجا دیگر خبر از به اسارت در آورده شدن زنان و به برده گی گرفتن آنها نبود. در آنجا خبر از تجاوز نبود. در آنجا خبر از ایستاده گی بود. خبر از زنان به پا خواسته بود. زنانی که عزم کرده بودند تا آخرین قطره ی خون خود در مقابل داعش و ارتجاع مذهبی بایستند. و اما باز سخن از گروه محدودی از زنان در صف مبارزه نبود. سخن از مادران سالخورده بود، از مادران جوان که هنوز کودک شیرخوار داشتند و دخترانی که در اوج جوانی و شکوفایی بودند. به زبان دیگر سخن از اتحاد بین زنان ستمدیده و هم درد ان شان بود. و باز جهانیان شاهد یک موضوع دیگر شدند. شاهد اینکه نقش های که در جوامع طبقاتی برای زنان تعریف می شوند صرفا اکتسابی است و نه ذاتی و زنان به بهترین نحو قادرند برای دفاع از حرمت و کرامت انسانی خود جهانیان را شیفته ی مبارزه ی قهر آمیز خود، شیفته ی همبستگی و ایستاده گی خود، شیفته ی قدرت و ابهت، شیفته ی درایت و قدرت تصمیم گیری خود کنند.
در این روز جا دارد که زنان جهان کوبانی و شنگال را به عنوان دو نمونه ی بارز به خاطر بسپارند. به خود یاد آور شوند که در آنجا که زنان عزم می کنند که در کنار هم درد ان و متحدان شان برای احقاق حقوق خود بجنگند پیروزی نهایی از آن آنان است و در آنجا که آمریکا و متحدان اش، دولت ها، احزاب و گروه های ناسیونالیستی و مذهبی سرنوشت آنها را رقم می زنند، نقش آنها جز برده گان جنسی هیچ چیز دیگری نمی تواند باشد.
ناهید وفائی
۲۴٫۱۱٫۲۰۱۴