یحیی دونداری
جمهورى اسلامى ایران در اوایل استقرارش برای محکم نمودن پایه های ارتجاعی خود در جامعه, قبل از هر چیز به دستگیری و کشت و کشتار زندانیان سیاسی و جریانات انقلابی و چپ پرداخت و هزاران انسان مبارز و انقلابی را به جوخه های اعدام سپرد و جو رعب و وحشت را براه انداخت. جنازه لت و پار شده این عزیزان را در گورستانی بدون نام و نشان به اسم خاوران دفن کردند, که از طرف خانواده های جانباختگان و مردم گلزار خاوران نام گرفته است.
هرسال در سالروز این قتل و عام وحشیانه، مردم و خانواده این عزیزان با گل باران کردن این مکان, یاد این عزیزان را گرامی
می دارند.
سال ۱۳۶۱ در یکی از مقرهای کومه له در نا حیه سقز, تعداد زیادی عکس رفقای جانباخته کومه له به دیوار آویزان شده بود. زنده یاد دکتر جعفر شفیعی در مسیر راه که به مأموریت تشکیلاتی می رفت یک شب پیش ما ماندگار شد, عکسها توجه اش را جلب کرد و بعد از چند لحظه در پائین عکسها ,شعر زیر را نوشت, که برای همیشه در ذهنم نقش بسته است, متأسفانه نمی دانم چه کسی این شعر را سروده است.
من نیز این سروده را تقدیم می کنم به جانباختگان خاوران، دکتر جعفر و هزاران جانباخته راه آزادی انسان از قید ظلم و ستم.
هر چند همچون گل, همه برباد رفته اند هرگز گمان مدار , که از یاد رفته اند
اینان نه آن گلند ,که گویی در این خزان چون بر باد رفته اند , از یاد رفته اند
سربازان نبرد نهائی اند
پولاد زیست کرده و پولاد مرده اند
۲۸ آگوست