واقعیت عریان
امروز سایت سازمان مجاهدین خلق خبری منتشر کرد، حاکی از اینکه ۱۲ برنده جایزه نوبل “برای خاتمه فوری محاصره پزشکی لیبرتی” فراخوان داده اند.
فراخوان با اشاره به “گزارشهای نگران کننده” خاطر نشان می کند که “امنیت و سلامتی” پناهندگان “به‌خصوص بیماران در معرض تهدید است” و “هیچ عذری برای ممانعت از دسترسی آزادانه آنها به خدمات پزشکی در عراق، که تابحال همیشه به خرج خود آنها بوده است، وجود ندارد.” در پایان تأکید می کنند که “خواستار اقدام هرچه سریعتر نسبت به رفع این محاصره ظالمانه هستیم. از نظر ما مناسبترین راه سپردن مدیریت این کمپ به دست ارگانی است که بی‌طرف باشد و تحت نفوذ و فشار رژیم ایران نباشد.”
امضاکنندگان این فراخوان که بر”برداشتن هر گونه محدودیت پزشکی از روی ساکنان لیبرتی و رسیدگی به شکایات آنها در این زمینه در اسرع وقت” مصر هستند، در رشته های شیمی، فیزیک، اقتصاد و پزشکی، جایزه نوبل را به خود اختصاص داده اند.
متاسفانه در میان این امضاکنندگان، نام دو برنده جایزه نوبل “حقوق بشر” دیده نمی شود.
خانم شیرین عبادی که شورای ملی مقاومت پیام تبریک بخاطر دریافت این جایزه به ایشان فرستاد، و آقای باراک اوباما که مسوولیت حفاظت این پناهنگان به دوش ایشان است. نمی دانم که مجاهدین از این دو خواسته اند که فراخوان را امضا کنند و پاسخ منفی گرفته اند یا نه. اما عدم حضور، و شاید عدم علاقه به دفاع از حقوق ساده این پناهنگان، بخصوص بیماران، یک واقعیت عریان است که دائما به چشم می خورد. چندیست که دفاع از حقوق بشر، بیشتر یک دستاویز سیاسی شده تا یک وظیفه انسانی.
به راستی، چرا فعالین حقوق بشر، بخصوص برندگان جایزه نوبل – حقق بشر، از حقوق بیماران در لیبرتی دفاع نمی کنند؟ آیا اختلاف سیاسی با این سازمان، آنقدر ارجح شده، که توانسته بر حقوق پناهندگان وابسته به سازمان مجاهدین خلق، سایه بیفکند؟
علی ناظر
۱۵ نوامبر ۲۰۱۴
۲۴ آبان ۱۳۹۳