هر سال جمهوری اسلامی در این روزها با استفاده از تمام رسانه هایش و با استفاده از تمام دستگاههای تبلیغاتی و تحمیق کننده اش، مردم را به عزاداری دعوت می کند اما مردم تره برایش خورد نمیکنند. تمام برنامه های حکومتی از رادیوو تلویزیون گرفته تا برنامه های روزانه مساجد و ادرات دولتی حرف از عزا و سیاه پوشی است. برنامه های مشمئز کننده خودزنی و خونریزی، گریه و زاری و مداحی اینها، هر انسان مدرن و امروزی را به کینه و تنفر از این برنامه هایشان وادار میکند. دعوت حکومتی ها به عزاداری و تشویق و تبریک گفتنهایشان از خامنه ای و روحانی گرفته تا آخوندهای ریز و درشت به گفتمان روزشان تبدیل میشود.

این حکومت شیفته سیاهی، زخم و درد برای مردم است. هر سال در این روزهها حتی به کودکان خردسال خودشان هم رحم نمیکنند و با قمه زدن بر سر آنان و جاری شدن خون از سر و صورتشان، عقب افتاده ترین و شنیع ترین سنت های اسلامی را بنمایش می گذارند. درخیابان ومساجد بساط خونریزی و خودزنی راه می اندازند.آخوندهها و راوایان و مداحان برای به کوما بردن دارودسته های خود راه میافتند و با دروغ و داستانهای خودساخته از کربلا و معصومیت حسین میگویند. موجودیت جمهوری اسلامی از روز اول به قدرت رسیدنش روزانه با رایج کردن ماتم و عزا تلاش کرده است جامعه ای را به انقیاد بکشانند اما نتوانسته است. روزی نیست که کسی را نکشند، به ساعت و ثانیه در ایران تحت حاکمت این جانوران که به خون هر انسان آزاده و شریفی تشنه هستند نیست که کسی را و یا خانوادهای را مورد قتل و احکام قصاص و زندانی کردن قرار ندهند. فکر نکنم هیچکس و هیچ خانواده ای باشد که در این ۳۵ سال حکومت اینها از طریقی مورد ضرب و شتم و یا اعدام و زندان قرار نگرفته باشد.

با این وجود مردم، زنان و جوانان دختر و پسر که در این ۳۵ سال حاکمیت خون و جنایت اسلامی در ایران بدنیا آمده اند، با فرهنگ و سنتهای عقب مانده و ضد انسانی اینها بشدت احساس بیگانگی کرده و بقدمت تاریخ حاکمیت اسلامی در مقابلش ایستادگی کرده اند. جوانان هر سال بخصوص در این روزها در تقابل با این تعفن اسلامی و در واکنش به بساط و دکان خودزنی آنان، به شادی، رقص و پایکوبی میپردازند و اسم این روزها را که برای جمهوری اسلامی یکی از مقدس ترین و پایه ای ترین مناسک حکومتشان میباشد “حسین پارتی ” گذاشته اند.اگر حکومتی ها در شبکه های تلویزیونی و مساجد به خود زنی و گریه و زاری مشغول هستند جوانان در دسته ها و گروهای کوچک و بزرگ در خانه ها، مکانهای بیرون از شهر و زیر زمین ها مشغول “حسین پارتی” خود هستند که با این امید و آرزوهای خود زمانی با رفتن این حکومت جشن و شادی خود را در میدانهای بزرگ شهرها بر گزار کنند.
زنده باد جشن و شادی
زنده باد زندگی