چه خوابی برای کردها دیده‌اند؟
چند روز گذشته اعلام شد که دولت اقلیم کردستان با موافقت ترکیه به باز کردن یک کریدر، پیشمرگه به کوبانی اعزام خواهد کرد. این در حالی اتفاق می‌افتد، که ترکیه کماکان از گسیل کردهای ترکیه به کوبانی جلوگیری میکند.
طبق تصمیمات دولت اقلیم کردستان این پیشمرگه‌ها که در ابتدا فقط ۲۰۰ نفر خواهند بود، در کوبانی به شکل مستقل عمل خواهند کرد و نه تحت فرماندهی نیروهای “حزب اتحاد دموکراتیک”. آنها سلاح‌های خود را در اختیار نیروهای مسلح این حزب قرار نخواهند داد. در این میا‌‌ن هم آشکار شد که نمایندگان آمریکا و ارتش آن نشستهای مختلفی با نمایندگان “حزب اتحاد دموکراتیک” داشته‌اند. طبق گزارشات مختلف، یک نماینده از این حزب در مقر فرمانده‌ای “ائتلاف ضد داعش” (!!!) حضور دارد، تا در رابطه با حملات هوایی نقش مشاور داشته باشد. آمریکا که در ابتدا خود را بر بمباران در عراق متمرکز کرده بود، اکنون بر روی کوبانی متمرکز شده است.
از یک طرف امپریالیسم آمریکا در اختلافات خود با ترکیه از کردها استفاده میکند تا ترکیه را مجبور به پذیرش شرایط خود کند. از طرف دیگر با تمرکز خود بر روی کوبانی و اغراق در تعداد کشته گان داعش توسط حمله هوایی، شرایط مناسبی برای اوباما در انتخابات میا‌‌ن دوره‌ای آمریکا مهیا کند. طبق گزارشات کارشناسان توسط بیش از ۱۲۰ حمله هوایی آمریکا، میا‌‌ن ۵۰ تا بیش از ۴۰۰ نفر در حمله هوایی آمریکا به داعش کشته شده‌اند. البته میرزا بنویس‌های روزنامه‌های امپریالیستی حتی از بیش از ۱۰۰۰ نفر هم گزارش داده‌اند که در بعضی از سایتهای فارسی زبان هم منتشر شد. طبق نظر کارشناسان روسی این تعداد با واقعیت همخوانی ندارد و تعداد کشته‌ها حول همان ارقام ذکر شده در بالا است. در نظر داشته باشیم که قیمت هر موشک شلیک شده بیش از ۱۵۰۰۰۰ دلار است و تعداد نیروی داعش طبق بررسی متخصصین روسی بیش از ۱۰۰۰۰۰ نفر برآورد میشود که ۳۲۰۰۰ نفر آن خارجی هستند. اگر تصور کنیم که بالاترین رقم اغراق آمیز ۴۰۰ نفر به واقعیت نزدیک باشد، آمریکا چیزی در حدود ۲۰۰ میلیون دلار برای کشتن ۴۰۰ نفر از نیرویهای داعش استفاده کرده است. ادامه بمبارانها بدون ورود نیروهای زمینی باید حداقل نیمی از نیروهای داعش را نابود کند تا توسط آن از نظر روانی، زمینه شکست نظامی نیروهای داعش را فراهم کند. برای کشتن فقط نیمی از نیروهای داعش بیش از ۷ میلیارد دلار باید فقط صرف موشکها شود. اگر مخارج پشت جبهه و تدارکاتی فقط حتی نیمی از این رقم باشد، امپریالیسم باید ۱۰ میلیارد مصرف کند. گذشته از تلفات نیروی انسانی در میا‌‌ن ساکنین عادی سوریه، خود این رقم گواه بی آینده گی جنون جنگی آمریکا است. البته امپریالیسم آمریکا دروغ می‌گوید و باتلاق جنگ سوریه بدون نیروی زمینی غیر قابل تصور است. تا فراهم کردن شرایط داخلی و جهانی پیاده کردن نیرو توسط آمریکا، وظیفه کردها این است که برای امپریالیسم آمریکا بلوط را از میا‌‌ن آتش بیرون بیاورند.
البته چپهای سنتی استالینیست وطنی و منطقه هنوز فریاد میزنند “پیروزی کوبانی، پیروزی ما است” و از “حماسه کوبانی” می‌گویند. حتی بعضیها تا آنجا پیش میروند که کوبانی را با مادرید در محاصره در جنگ داخلی اسپانیا مقایسه کنند. حتما آمریکا، شوروی است که برای مادرید سلاح فرستاد و ترکیه هم نقش فرانسه را بازی میکند (!!!). تراژدی کوبانی نشان داد که این نیروها عملا به دنبالچه امپریالیسم مبدل می‌شوند.
و اما ترکیه چه هدفی را دنبال میکند؟
در سال آینده در ترکیه انتخابات است و اردوغان تمام تلاش خود را به کار میبرد که لطمات حوادث جاری در انتخابات برای حزب حاکم دشواری ایجاد نکند، به خصوص که امکان کمک و یاری بخش بزرگی از کردهای ترکیه را به علت این حوادث از دست داده است. برای جبران این لطمات از یکطرف اردوغان در تلاش است قوانین و ساختار را در جهت شرایط اضطراری تغییر دهد. همچنین به علت کاهش رشد اقتصادی ترکیه، شکاف در حزب حاکم و ناتوانی اردوغان در کسب اکثریت در انتخابات آینده، که لازمه تغییر قانون اساسی بسود ریاست جمهوری است، ضرورت این تغییرات بیشتر میشود. البته این شرایط اردوغان را مجبور میکند که از نظر ایدئولوژی، درجاتی به سمت ناسیونالیسم ترک چرخش کند. اردوغان میداند بروز جنگ بار دیگر به ژنرالها و ارتش نقش ویژه میدهد و از این نظر در حال آماده کردن شرایط برای کم کردن این خطر، در پی احتمال شرکت در جنگ است.
ترکیه می‌‌کوشد با ایجاد کریدر در کوتاه مدت، از فشار آمریکا بکاهد، برای تغییرات داخلی زمان بخرد. البته ترکیه قصد دارد که کردهای بارزانی را به تقابل با کردهای سوریه و “پ ک ک” بکشاند. فرماندهی مستقل برای نیروهای بارزانی در کوبانی این امکان را در خود حمل میکند.
ترکیه می‌خواهد برای داعش فرصت کافی برای ضعیف کردن “پ ک ک” و “حزب اتحاد دموکراتیک” ایجاد کند و سپس به عنوان “قهرمان ملی” و “ناجی” پا به باتلاق سوریه بگذارد. شرط ورود به این باتلاق برای ترکیه ایجاد فضای پرواز ممنوعه است، که بدون آن، خطر نیروی هوایی سوریه و حتی احتمال درگیری با نیروهای ایرانی حامی اسد در خاک سوریه وجود دارد. شرط دیگر آن ایجاد منطقه امن است که چیزی جز ایجاد مقر سازماندهی نظامی برای سرنگونی اسد و جلوگیری از منطقه خودگردان کردهای سوریه نیست. سومین شرط، نبرد برای سرنگونی اسد است.
البته ایران هم بیکار نخواهد نشست. ایران سعی خواهد کرد که از “جبهه میهنی”، “پ ک ک” و “حزب اتحاد دموکراتیک” استفاده کند. رژیم اسد اعلام کرد که آنها نیز در تمام مدت به کوبانی کمک کرده‌اند. این کمک بدون مشورت ایران نبوده است. یکی از کارشناسان سابق سیا اعلام کرده است که آمریکا تنها ایران را به عنوان “جزیره ثبات” با “مرز‌های طبیعی” در منطقه ارزیابی میکند. خود این سنجش میتواند تا حدودی در تردید آمریکا در چگونی برخورد با ایران اثر داشته باشد. روند حوادث در سوریه مسیر غلبه بر این تردید را تعیین میکند.
این جور که به نظر میاید، کردها اسیر در منطق کور دولت ملی، بار دیگر داوطلبانه راهی قربانگاه شده‌اند. تراژدی کوبانی آغاز تراژدی مهلکتری است.
فرهاد فردا
۲٣ اکتبر ۲۰۱۴
آرشيو مطالب سايت آزادى بيان
www.azadi-b.com
