به میدان آمدن مردم در مقاطع تاریخی، فرصتی برای شناخت دوست و دشمن و همچنین محک خوردن احزاب سیاسی میباشد. در جریان مبارزات مردم کوبانی، دولت اقلیم کردستان و احزاب عمده در کردستان عراق نه اینکه نفش مثبتی ایفا ننمودند بلکه بهنگامی که مردم در کوبانی در آتش و گللوله میسوختند، نخست وزیر اقلیم کردستان، نچیروان بارزانی مشغول رایزنی با مهمترین مدافع داعش در منطقه( ترکیه) بود. ایشان از برائت دولت اردوغان کنفرانس مطبوعاتی راه میانداخت. حمایت ترکیه از داعش تمام دولتهای را که به مانند کبک «سر در برف فرود کرده » بودند، وادار به عکس العمل نموده و به سخن آورد، ولی حکومت اقلیم به خاطر منافع سرمایه داران کورد در اتحاد با ترکیه، بر خود نجنبید تا زمانیکه افکار عمومی زمین را زیر پای شان لرزان نمود!
احزاب سیاسی در کردستان ایران، با سکوت و اطاعت از سیاست اقلیم و شخص بارزانی نه انیکه موضعی رادیگال و دخالتگر اتخاذ نکردند، بلکه بمانند بارزانی ها نظاره گر تراژدی در کوبانی بودند. در این میان تنها حزب کمونیست ایران و سازمان کردستان این حزب( کومه له) بود که با موضعگیری جانبدارانه در کنار مردم کوبانی ایستاد و تعلق خود را به جنبش مردمی نشان داد(حجم بسیار وسیعی از اطلاعیه، عکس، فیلم و نوشته در رسانه های اینترنتی موجود است).
پیروزی تا همین سطح در کوبانی نه تنها دشمنان آزادی و انسانیت را با ناکامی روبرو ساخته است، بلکه چهره واقعی خیلی از احزاب و افراد را به عموم شناساند. این پیروزی اگر چه جزو برجسته ترین نقطه عطف های آزادی خواهی در جهان و تاریخ ملت کورد عل الخصوص خواهد ماند، اما به تثبت دستاوردها نیاز است، همین فردا!
از برجسته ترین دستارود کوبانی سازمانیابی ، دفاع متشکل و حمایت میلیونی را نام برد. این پیروزی میتواند مدلی برای مبارزات بعدی باشد. این مبارزات به ما نشان داد که حمایت دولتهای منطقه از جریان داعش نتوانست مردم متحد و یکپارچه کوبانی را به زانو در آورد. متاسفانه در غیاب اینچنین اتحاد و یکپارچگی بهنگام آواره گی میلیونی سال ۹۲-۱۹۹۱ و فاجعه شنگال در چند ماه پیش، خلق کورد بهای بسیار گزافی پرداختند. ما در این رویدادهای تلخ شاهد بودیم که احزاب در کردستان عراق چگونه با سیاستهای غلط( فقط سرمایه گذاری در بخش تجارت و ذخیره در بانکهای خارجی به جای یک سیستم حکومتی مقتدر و متکی به مردم) در شرایط سخت مردم را بدونه مقاومت تنها گذاشتند، و دشمنان، این مردم بیدفاع را آواره و سلاخی کردند.
در هفته های گذشته هزاران و میلیونها نفر به خیابانها آمدند و خود را جزئی از کوبانی دانستند. این حمایت نه فقط به خاطر کورد بودن ساکنین این شهر، بلکه همچنین به دلیل دفاع از دستاورد هایی بود که کوبانی در ۳-۲ سال حاکمیت خود تثبیت کرده بود. اجرا خواستهای انقلابی را حق خود بدانیم، همین امروز! منجمله : دخالت مردم در سرنوشت خویش از طریق شوراهای منتخت، آزادی بی قید وشرط سیاسی، برابری کامل حقوق زن ومرد، آموزش و بهداشت رایگان، سیاست دیپلماسی باز(علنی در را بطه با توافقات سیاسی و اقتصادی) با دولتها و احزاب دیگر، ممنوعیت آموزش مذهبی در مدارس و کوتاه کردن دست مذهب از اداره امور،لغو حکم اعدام وعلنی بودن دادگاهها، برابری حقوق شهروندان به دور از اعتقاد و باور- نژاد و رنگ پوست و دهها قوانین انقلابی دیگر که بیانگر منافع میلیونی واکثریت جامعه است را در دستور قدرت گیری خود قرار دهیم. طعم شیرین آزادی و حاکمیت خود را دریابیم، که تنها رمز جلب حمایت میلیونی در دفاع از این دستارودهاست( به مانند کوبانی). در این شرایط احزاب موافق و مخالف چهره واقعی خود را بر حسب دوری و نزدیکی به خواستهای مردم نشان خواهند داد.
بدونه دخالت فعال مردم در مبارزه، ممکن است رادیکالترین حزب به سمت ارتجاع بچرخد و تابع قدرت گردد و با العکس ، اینکه احزاب بینا بینی و لیبرال در کنار مبارزات پیروز مندانه مردم دنباله رو و نیروی ذخیره انقلاب بشوند. همچنانکه خیلی از احزاب و دولتها میخواهند خود در روزهای آخر به کوبانی گره بزنند که سرشان بی کلاه نماند.
خارج از دولتها و احزاب سیاسی نیروی سومی هم وجود دارد و آنهم نیروی میلیونی مردمی است که ضامن تثبیت دستاوردها پیشرو و انقلابی است!
۲۱ اکتبر ۲۰۱۴/ ابراهیم رستمی