سخن از چشمان اشک آلود نیست
سخن از دل های ابری و حزن آلود و بارانی ست
که می سو زند
در تبِ درد و غم و اندوه
در آن هنگام
که لشکر آدم کشان سیه رو و تبهکار
زمین و آسمان را بر تو
تیره و تار می سازند
……
سخن از چشمان شوق آلود نیست
سخن از چشمان مملو از عشق است و امید است و تحسین
در آن هنگام
که می غرند جنگ جویان ات
و آتش می گشایند
به روی خدایان ظلمت و تاریکی و ذلت
……
سخن از همدردی در لابلای شعر و سرود و صحبت نیست
سخن از قلب خونین ی ست
که آرزو دارد همچون چاقوی نوک تیزی
بیرون آورد
تمام تیر های اصابت کرده بر پیکر مجروح ات
در آن هنگام
که رهزنان آزادی
قصد نابودی ات دارند
……..
و اما تو کوبانی
ایستاده ای تنها
بر فراز قله ی پر افتخار قرن
تو خود هم دردی و هم درمان
تو خود هم زخمی و هم مرهم
هم در محاصره ای و هم مهد آزادی
………..
چشم های هزاران امید و آرزوی خوب دنیا بر توست
قلب های هزاران رویا و خیال زیبا با توست
درود هزاران انسان آرزومند قرن به همراه ات
آرزوی پیروزی هزاران انسان در بند
توشه ی راهت.
پذیرا باش کوبانی!
سر تعظیم تمام آزاده گان دنیا را
که هیچگاه در برابر هیچ قدرتی سر خم نکردند
اما تو لایق تعظیمی!
ناهید وفائی
۰۸٫۱۰٫۱۴
…………………………………………………………………………
نمی خواهیم بمیری کوبانی!
در این دوران مملو از خاموشی و حسرت
که جیب های سوداگران مرگ
پر است از بال های بریده ی پرنده گان کشته
و آزادی
پروانه ی خشکی است
لابلای دفتری کهنه و غبار آلود
در این دوران که فریادهای انسان های عاصی از ظلم و بیداد
هر روز و هر ساعت و هر لحظه
زیر چکمه های حامیان سود و سرمایه
لگد مال می گردد
و عدالت
کلمه ی زیبائی ست
که کاربرد آراستن سخنان کاندیداهای انتخاباتی را دارد
چه زیبا و با وقار قد علم کرده ای کوبانی!
چه زیبا و با وقار!
با دختران حماسه و پسران رزم
مادران شجاع و پدران دلیر
چه با شکوه بر پا کرده ای!
آتشفشان خشم و عصیان همدردان ات را
که فریاد بر آورداند:
«نمی خواهیم بمیری کوبانی، نمی خواهیم بمیری
زیرا دنیا بدون نغمه ی آزادی خواهی
قبر ستانی بیش نیست
دنیا بدون غزل برابری طلبی
پر است از گردباد های سیاه و جنازه ی پرنده گان مرده».
آه کوبانی!
این انسان های رنج دیده هم مثل تو
در جست و جوی آفتابی هستند
که یکسان بتابد
بر شانه های ساکنان خاک.
و بی باکی…
آری بی باکی
ستاره ی درخشانی بود
که تو در قلب های آنان زخمی نشاندی.
ناهید وفائی
۱۱٫۱۰٫۱۴