از ابهت کوه های فراخ آمده اید
از خنده ی لبان اناری سرخ
در اوج شکوفایی
و سر مستی گیلاس های زرد و سرخ و نارنجی
به وقت رقصیدن بر شاخه ها
بوی ناب زندگی می دهید
….
می خواهند که نگذارند
لب بر لب ماه بگذارید
بوی خاک بعد از باران را بشنوید
و هوای پاک را استشمام کنید
می خواهند محروم ات کنند
از آواز زندگی
از سبزه زاران بهاران
از موسیقی عشق
از سرودِ حماسه و ایستاده گی
……….
چه کسی را توان آن است
که تری را از آب
سختی را از سنگ
عطر را از گل
و طوفان را از دریا جدا سازد
تا خون آزاده گیِ جاری در رگ های شما را
از شما جدا سازد؟!
ای دختران جاودانه ی کوبانی!
ناهید وفائی
۰۵٫۱۰٫۱۴