نوشته زیر را دو هفته پیش در صفحه فیس بوک پخش نمودم، اما با توجه به اینکه در روزهای اخیر مطالبی در مورد همکاری دولت ترکیه با جریانات تندرو اسلامی منجمله داعش پخش شده است، پخش مجدد آنرا در این سایت لازم دانستم.

ترکیه؛ « آزادی» زیر سایه چکمه فاشیسم و امید سران اقلیم کردستان به این دولت!

ابراهیم رستمی

حدود ۲ ماه پیش در یک ترمینال مسافربری، یک روزنامه ترکی به نام حوریت( آزادی) توجهم را به خود جلب کرد. من قادر به خواندن ترکی نیستم که مقاله و یا مطلبی از آن توجه ام را بخود جلب کرده باشد، بلکه تناقضی تهوع آور سبب این توجه بود، که با شما خواننده گان گرامی در میان میگذارم.

نامی که این روزنامه بر خود نهاده «آزادی»، و جمله کمال مصطفی (آتا تورک/ پدر ترکها) که در گوشه چپ این روزنامه آمده است: Turkiye Turklerindir ( ترکیه مال ترکهاست) را در کنار هم قرار دهید و تناقض را دریابید!

این جمله مربوط به اوایل قرن گذشته و در جریان نسل کشی کردها و ارمنی ها نیست! این عبارت مربوط به همین امروز و در قرن ۲۱ میلادی است. در زمانی است که بوق و کرنا دمکراسی خیلی دولتها و منجمله ترکیه، گوش آدمی را کر میکند. ترکیه برای وارد شدن به بازار مشترک اروپا، لباس گشاد «دمکراسی» بر تن میکند( با این نوع از دمکراسی). دولت اردوغان میخواهد خود را« دایه مهربانتر از مادر » برای کردها جلوه دهد و «استقلال» را به ما اعطا نماید؟. دنیا این سیاست فاشیستی دولت ترکیه را در حق به ملیتهای مقیم ترکیه و بویژه کردها را می بینند، ولی بخاطر بازاریابی اقتصادی خود از آن چشم پوشی می کنند. رهبری بورژوا ناسیونالیستی کردها حمایت برای استقلال کردستان را از دولتی گدایی میکند که خودش مبلغ فاشیسم است. در همین نقل قول به شیوه آشکار میگویند:ملیت های دیگر در ترکیه جایی ندارند.

دولت اقلیم کردستان بجای بسیج مردم کردستان و تکیه به نیروی مردمی جهت مقابله با جریانات اسلامی، دست به دامن دشمنان کرد در منطقه و منجمله ترکیه میشود. در میان این بندو بست ها، آنانکه به فراموشی سپرده می شود، توده های کارگر و زحمتکش و محرومان کردستان هستند. ما در هفته های گذشته دیدیم که دولت ترکیه چگونه نظاره گر جنایات در کردستان عراق( شنگال و اطراف آن) توسط نیروهای ارتجاعی دولت اسلامی بود، و شواهدی هست که مجروحان داعش در ترکیه مداوا میشوند و یکی از پشت جبهه های مهم این جریانات اسلامی است. تراژدی شنگال قابل پیش بینی بود، ولی چرا از آن پیشگیری نشد؟ شاید سران حکومت اقلیم کردستان دستور را از دشمنان کرد( ترکیه و ایران) دریافت نکرده بودند، که چه باید کرد؟. منتظر شدند که مردم شهری و شهرهایی هزاران هزار آواره بشوند، گرسنه و تشنه در کوهستانها رها شوند، بیشمار بمیرند ، زنانشان برده گان جنسی بشوند، مردانشان در گورهای دسته جمعی جای بگیرند و سپس اشک تمساح برایشان بریزند.

سهم کارگران و زحمتکشان و محرومان کردستان تا بحال ، انفال، کوچ و آواره گی ، بمباران شیمیایی و قتل عام بوده است، و سران احزاب در قبل این آواره گی سر کیسه را برای کمکهای اروپایی و خارجی میگشایند و سفره برای خود پهن می کنند. آمریکا و هم پیمانانش(ترکیه وعربستان سعودی) در تشکیل این درنده های اسلامی نقش اصلی را داشتند و حالا میخواهند «عنایت بفرمایند» و از آسمان بسته مواد غذایی را برای گرسنگان شنگال پرت کنند؟ باید گفت ننگ به نیرنگتان- خون قربانیان شنگال میچکد از چنگتان!. آمریگا با آن همه امکانات ماهواره ای، تمام حرکات نیروهای داعش را می دیدند، اما چرا به کاروانهای صدها ماشینی آنها حمله نکردند و منتظر شدند که فاجعه به مرحله اجرا در آید، و حالا عکسهای از کشتن افرادی از داعش را در دسترس قرار میدهند که خود را «ناجی بشریت» و خلق کرد قلمداد کنند؟ چه کسی باید جوابگو باشد، که چرا مردم بیدفاع شنگال را تنها گذاشتند تا قتل عام شوند ؟

هیچ کالایی به اندازه ملت محروم کردستان با قیمت نازل مورد معامله و بند و بست و از بالا توسط سران کرد با دولتهای منطقه( دشمنان کرد) قرار نگرفته است!. دیکر بس است، نباید به خاطر مسئله ملی و دروغگویان رفع این ستم ، احزاب بورژوا ناسیونالیست را حمایت و تقویت کرد، و با خون خود آسیاب آنها را بچرخانیم، دیگر بس است!. دخالت خود مردم و تشکلهای توده ای باید سرنوشت مردم و منجمله رفع ستم ملی را تعیین کند!

۱۷ اگوست ۲۰۱۴

ابراهیم رستمی