اسد گلچینی
ماشین اعدام رژیم یادآور روز های بسیا ر خونین و جهنمی سالهای ۶۰ و ۶۷ است. هر لحظه امکان تیرباران یکی از زندانیان میرود. ۲۹ نفر را یکجا،و اعدام یکی پس از دیگری و انتقال تعدادی به بند های در انتظار اعدام در جریان است.
اینها به جامعه میخواهد پیام بدهد که باید ساکت بمانند. در برابر وضعیت فقر و گرانی، فلاکت و بیکاری و عدم دسترسی به مایحتاج و در برابر کمبود برق ، آب و بنزین باید ساکت بمانند. اعدام ها برای ساکت کردن مردم مبارز و حق طلب به این وضعیت جهنمی است. برای مرعوب کردن مردم است و رژیم آشکارا این سیاست را دنبال میکند. قربانیان باید برای مهیا کردن این فضا به چوبه های اعدام، و معمولا در ملا عام، سپرده شوند. تعدادی باید سنگسار شوند، همه آنها قربانیانی بوده و هستند که هزار بار شرافتشان از سران جنایتکار و اوباش ریز و درشت رژیم بیشتر است.
اما بسیاری هم ساکت نبودند. این امیدواری بزرگی برای مردم و جامعه بود. اعدام نه! و زندانیان سیاسی باید آزاد گردند! در تجمع و اعتراض به اعدام قریب الوقوع فرزاد کمانگر در شهرهای مختلف کردستان تا هم اکنون توانسته است ماشین کشتار رژیم را متوقف کند. بدون تردید چنین است. اگر مردم مبارز کامیاران، سنندج، مریوان و مهاباد از ۲۹ تیر تا ۵ مرداد و تا هم اکنون خواست "اعدام نه" و"زندانیان سیاسی را آزاد کنید" را در خیابان ها فریاد نمیزدند وبر پلاکارها در خیابانها حمل نمیکردند، بیانیه ها و پیامهایشان را نمیدادند و نشان نمیدادند که این شرایط را تحمل نمیکنند بدون تردید رژیم با دست باز به جنایت ادامه میداد. تا هم اکنون و بدون تردید باید زنده ماندن تعدادی دیگر از زندانیان سیاسی منتظر اعدام را مدیون این مردم آگاه و مبارزی بود که با شهامت و جسارت و در حالی که سرکوب و خفقان اوج میگیرد به میدان آمدند. راه حل همین است. این رژیم دست از اعدام و کشتار بر نخواهد داشت و مردم هم باید همین راه را ادامه بدهند. مردم در کردستان نمیتوانند این قلدری رژیم را تحمل کنند.
این بزرگترین تجربه مبارزاتی مردم مبارز در این ده روز است و باید گسترش داده شود. تجربه ای انقلابی که باید ستوده شود و دست تک تک مبارزین و فعالان سازمانده آن را باید فشرد.به مادر فرزاد کمانگر و خانواده اش باید درود فرستاد که ساکت ننشستند، به همه کسانی درود فرستاد که در شهرهای کردستان که به هر وسیله در این مساله شریک شدن و تا فعالین خارج کشور که در خیابانها ی لندن، استکهلم و شهرهای دیگر به اعتراض و تجمع پرداختند.
حزب حکمتیست بدون این که چرتکه بیندازد که ببیند در دفاع از زندانیان سیاسی چه "گروهی" و "جریانی" تقویت میشود، فعالانه در برابر ماشین سرکوب و اعدام رژیم ایستاد.
تشخیص این مساله و ایجاد سد در مقابل سرکوب رژیم بالاترین منفعت برای جنبش ازادیخواهی و برابری طلبی مردم بود .عین انسانیت بود. با همه توان و در کنار مردم برای اعتراض به شرایطی باید بود که رژیم در صدد تحمیل آن بر جامعه است و ما این تلاش را کردیم و باید با همه توان ادامه بدهیم. باید ایستاد و در کنار همه خانواده ها و یاران زندانیانی که حکم اعدام میرود آنها را به کام مرگ و جامعه را به کام سکوت و سرکوب بیشتر ببرد ایستاد. تا هم اکنون قدم مهمی در این راه برداشته شده است. در کنار این، ما جریانات و احزابی که سکوت کردند را دیدیم که بر سکوتشان اصرار دارند و خود را بی اطلاع از این تحرکات مهم نشان میدهند. اینها در میدان چرتکه انداختن های گروهی و فرقه ای ماندند و در جدال مردم برای زدن افسار بر ماشین کشتار رژیم خنثی بودند. کومه له ای ها به این وضعیت دچار بودند.
حکمتیست ها میتوانند و باید این جنبه بزرگ دفاع از جامعه و انسانیت را سازمان بدهند و بدون تردید ادامه بدهند. به حکمتیست ها اتکا کنید. در همه عرصه های مبارزه کمونیستی و کارگری میتوانیم و باید سازمان انقلابی و دخالتگری در تغییر زندگیمان برای نجات جامعه از بختک رژیم اسلامی سرمایه داران و ارتجاع باشیم. زنده باد حزب.
۹ مرداد ۱۳۸۷
۳۰ جولای ۲۰۰۸