اهریمن ِ نجات!
بربلندای کوههای سینجار
مردمان ِ سرزمین ِ طاعون زده
چشم بر آسمان و پای در خارزار
از وحشتی به وحشت دیگر
می گریزند.
مردان ِ نقابدار
بابیرق ِ سیاه و لبهای ِ کف آلود
دشنه دردست واوراد ِ شوم برلب
چونان سگان ِ شکاری
رّدِ آنها را می بویند.
بربلندای ِ کوههای ِ سینجار
لبهای حریص ِ کودکان ِ تشنه
بر پستان ِ خشکیده ی ِ مادران ِ مرده
از مکیدن باز می مانند.
***
پرنده ی آهنین
پر می کشد
از دور دست
با آوازی موحش
و منقاری که از آن آتش می ریزد
وبا لبخند ی مبهم
بردشتهای سوخته
زیر بالهایش
نظاره می کند
اهریمن نجات!
سر می رسد
بر بلندای کوههای سینجار
و برای ِ مردمان ِ سرزمین ِ طاعون زده
آب و دانه می ریزد!
مینا روشن- ۲۰ مرداد۹۳