“در ستایش یک انسان”

از: زهره مهرجو

۲۷ ژوئن ۲۰۱۴

 

 

پیشانی بلند تو

دیدگان پرنفوذت،

قامت استوارت،

تبسم معنی دارت ..

و قلب شکوهمندت –

اشارتی بودند

بر وجود بی همتای تو.

…

هستیِ تو

همچو آب زلال،

بر بستر بی انتهای تاریخ

پیوسته جاریست.

میراثت

مثل مرواریدهای روشن،

در جای جای اقیانوسِ زندگی

همچنان صیقل می خورد ..!

 

*   *   *

ما رهگذرانِ تاریخیم

که در پی کشف اسرار زندگی

هر روز

صدفهای وجودت را

صید می کنیم ..

و چهرۀ پرمهر تو

از ورای ماه

لبخند زنان نظاره مان می کند.

_…

آری ..!

می بایست به ستارگان کلامت

که بر آسمانِ زندگی

بی دریغ نشانده ای

سفر کرد؛

تا راز سرگشتگیهای امروز

شناخته شود ..

و در کشاکش های مدام هستی،

کلید خانه ای که

طرحش را تو عاشقانه کشیدی؛

شکل گیرد –

تا سرانجام

انسانیت

برای شکوفا شدن

مجالی یابد ..!