حامد سعیدی
Hamed_s1917@yahoo.com
اخیرا تنی چند از افراد درون حزب کمونیست ایران و سازمان کردستان این حزب (کومله) در نوشتار و گفتارشان به انتقاد از حزب کمونیست ایران و کومله برخاسته و خواهان "فعالیت به نام کومله" و انحلال حزب کمونیست ایران هستند. اگر چه این رفقا در یک سال اخیر مخالفتشان را باسیاستهای حزب شدت بخشیده، اما هنوز خود فاقد سیاست و استراتژی مشخصی هستند. با وجود این، میتوان سیاست حاکم بر افکار این رفقا را شکافت و برای این مهم، لازم است که به عقب برگردیم و حوادث و تحولات سیاسی چند سال پیش را مختصرا یاد آوری کنیم.
بحث "فعالیت به نام کومله" زمانی اعلام موجودیت کرد که جنبش اصلاحات در ایران سر در آورده بود. اصلاح طلبان درون رژیم اسلامی برای کنترل جنبشهای آزادیخواه و مترقی برنامه ریزی میکردند و در تلاش برای کنترل و نفود سیاسی درون آنها بودند. در نتیجه این سیاستها، گفتگوی تمدنها شروع شد و دروازه باب دیالوگ گشودن یافت. طبیعتا جنبش انقلابی کردستان هم از زمره جنبشهای اجتماعی‌ایی است که رژیم از بدو به سر کار آمدنش در تلاش برای سرکوب و کنترل آن است اما به یمن مبارزات و جانفشانیهای کمونیستها و مشخصا حضور و نفوذ کومله، کمونیسم در کردستان اعتبار دارد و همین مشخصه، شرایط ویژه‌ای را در این بخش از ایران به وجود آورده است که رژیم اسلامی تلاش خود را دوچندان کرده بلکه این جنبش را به کنترل خود در آورد. اصلاح طلبی همراه با وعده و وعیدهای خاتمی و شعار کنار گذاشتن اختلافات، سیاست جدیدی بود که سرمایه‌داری ایران برای دوره‌ای بدان نیاز داشت. این واقعه بخشی از اپوزسیون ایران را دچار سرگیجه کرد. کومله هم به مثابه جریانی اجتماعی توده‌ای دستخوش این تحولات قرار گرفت. عده‌ای در درون کومله مستقیما علیه کمونیسم قد علم کرده و به نقد کمونیسم پرداختند. در این اوضاع و احوال سیاسی بود که آنها متوهم به این بودند که شاید تحت چنین شرایطی بتوانند به فعالیت در داخل کردستان همراه با پروژه اصلاحات راهشان را ادامه بدهند، که دیگر سوسیالیسم و تاکید بر نیروهای اجتماعی رادیکال در جامعه، راه چاره آنها نخواهد بود و جز همراهی با این استراتژی چیزی به فکرشان نرسید و برای توجیه این تغییر ریل سیاسی، تاریخ و مبارزه چندین ساله حزب کمونیست ایران را به باد انتقاد و مانع خود میدانستند. در ابتدا با طرح شعار"فعالیت به نام کومله" خواهان انحلال حزب کمونیست ایران شدند. از آنجا که نتوانستند کل تشکیلات را با خود همراه کنند شعار بازسازی کومله را سر دادند و چندی بعد "سازمان زحمتکشان" در نتیجه این تغییر و تحولات دیده به جهان گشود. یکی دیگر از عوامل پیدایش این سازمان، سیاستهای آمریکا در منطقه بود. با حضور آمریکا در منطقه و مشخصا حمله به افغانستان و بعدا عراق، سازمان زحمتکشان تمامی سیاستهای خود را در گرو حمله آمریکا به ایران معطوف کرد چرا که اصلاحات سیاسی ایران ومذاکره این سازمان با سران جمهوری اسلامی کار را به جائی نرساند، اینبار حمله آمریکا به ایران و گرفتن قدرت از این طریق، سازمان زحمتکشان را سرمست کرد. سازمان زحمتکشان بعد از هفت سال ضدیت با کمونیسم و خدمت به سیاستهای راست و ارتجاعی باز هم به بن بست رسید که نتیجه آن به جنگ داخلی، ضد و خورد فیزیکی و سرانجام انشعاب منجر شد. انشعاب اخیر این سازمان از شکست سیاستهای پایه‌ریزی شده آنها حکایت دارد. حال هر کدام از این جریانات با یدک کشیدن نام "کومله" برای خود اعتبار میخرند. رهبری سازمان زحمتکشان در موقع انشعاب از کومله و حزب کمونیست ایران، نتوانست کل مخالفان حزب کمونیست را با خود همراه سازد و عده معدودی در مخالفت با رهبری این سازمان، ماندن در حزب کمونیست ایران و کومله را ترجیح دادند. با این اعتبار و در ادامه جدایی سازمان زحمتکشان از کومله و حزب کمونیست ایران، این بخش با همان پلاتفرم، به همان نام و نشان و با این عنوان که، نیروی مبارزاتی در سطح سراسری در توان ما نیست و خود را باید تنها در چهارچوب فعالیت تحت عنوان کومله و در کردستان ادامه دهیم، اعلام وجود کرده و حزب کمونیست ایران را مانعی برای تحقق اهدافشان قلمداد میکنند.
سوال اینجاست آیا این سناریویی که این رفقا برای آن به جنب و جوش افتاده‌اند، تکرار همان سناریو قبلی نیست؟!! برا ی جواب این سوال باید کمی تامل وبه عمق مساله پرداخت.
این رفقا تلاش دارند ثابت کنند که حزب کمونیست ایران هیچ موجودیت و پایگاه اجتماعی در ایران ندارد و این حزب باید منحل شود. طبیعتا اگر مشکل نبودن پایگاه اجتماعی حزب است پس اولین توقع و انتظار از هر فعال کمونیست این است که در جهت اجتماعی کردن حزب تلاش و مبارزه کند. اگر بحث بر سر تبدیل حزب به یک حزب ایده‌آل است، حزبی که بتواند در دل کارگران ایران جا باز کند و ابزاری برای به قدرت رساندن طبقه کارگر باشد باید این حزب را نه تنها حفظ کرد بلکه هر روز بیشتر از دیروز تقویت کرد. بحث این نیست که نباید از حزب انتقاد گرفت، اما انتقاد از زاویه چپ و در جهت تقویت سوسیالیزم، با انتقاد از زاویه راست، بسته و محدود به محدوده‌ای کوچک کاملا تفاوت دارد. انتقادهای دست چندم و تاریخ مصرف گذشته این رفقا، در جهت خدمت به کمونیسم نیست این سیاستها سیاست کومله نبوده و نیست، رهبران کمونیست کومله از همان ابتدا در تلاش بودند که حزبی سراسری تشکیل دهند و صحت این واقعیت از سخنان رفیق فواد مصطفی‌سلطانی موج میزند، تشکیل حزب کمونیست ایران هم بر مبنای این حقیقت استوار است. این رفقا اظهار نگرانی میکنند که گویا ما این رفقا را به سازمان زحمتکشان منتسب میکنیم، اما واقعیت این است که سازمان زحمتکشان هم در استانه انشعاب خود در نوشته‌ای به زبان کردی تحت عنوان کنفرانس بازسازی کومله، نوشته بودند که "ما بار دیگر تکرار خواهیم کرد که کومله ،همچون سازمانی سیاسی سوسیالیستی کارگری، وظیفه ای بر دوش انست که همه میدانهای مبارزه کا