صدها کارگر معدن ذغال سنگ ترکیه در اثر بی مبالاتی و سهل‏انگاری سودجویانُ و در زیر زمین, نزدیک به ۲ کیلومتری، جان خود را از دست دادند. پایانی در چنین ضایعات دردناکی در عصر کنونی نیست. سرمایه‏داران، امنیت جانی‏ای برای کارگران باقی نه‏گذاشته‏اند و روزانه صدها تن دیگر دارند در اثر سوانح‏ی متفاوت تلف می‏شوند و کسی و در چنین نظام‏هایی، نه تنها پاسخ‏گو نیست، بلکه از جانب عناصر فاسد و دغل‏کاری هم‏چون ارُدوغان دارد اعلام می‏گردد که “مرگ کارگران معدن سُمای ترکیه طبیعی” بوده است. به دلیل “طبیعت” چنین فاجعه‏ای‏ست که مشاور وی و با وقاحت تمام، و با مشت و لگد و به جان مخالفین دولت افتاد.

به عادت سرمایه‏داران تبدیل شده است و تفاوتی نیست که کارگر در کدامین سرزمین و در زیر سایه‏ی کدامین دولت “متمدن” دارد، نیروی کار خود را – و آن‏هم با پائین‏ترین دست‏مزد – به فروش می‏رساند. نیاز حاکمان به سود و سرمایه‏ی بیش‏تر است و ما به ازای عملی آن برای کارگر ، دریافت مزد کم‏تر و مقابله با مرگ “طبیعی”ای هم‏چون آتش‏سوزی و انفجار در معادن متفاوت سرمایه می‏باشد. دارند دامنه‏ی امنیت و آسایش کارگران را پائین می‏آورند تا بر دامنه‏ی امنیت و آسایش خود بی‏افزایند. این فلسفه و منطق سرمایه است و بروز چنین ضایعاتی را باید و می‏بایست، به پای جنایات بشرست نوشت و قطعاً مسئولین حقیقی آن‏ها کسانی هم‏چون ارُدوغان و دیگر هم‏قطاران‏اش در اقصا نقاط دنیا می‏باشند. البته که وقوع و بروز چنین رخ‏دادهایی در زیر زمین و در معادن گوناگون خلاصه نمی‏شود و در روی زمین و در مراکز تولیدی، بارها و بارها سوانح‏ی “طبیعی” جان کارگران را گرفت و طبعاً این اولین انفجار و اهمال‏کاری از جانب سرمایه‏داران ترکیه نبوده است که جان کارگران را گرفت. پیشاپیش خود بلندگوهای سرمایه اعلام نموده‏اند که: “۱۳۰۰۰ کارگر معدن و آن‏هم در سال ۲۰۱۳ دچار سانحه گردیدند”. با این اوصاف و با ارائه‏ی چنین آماری – از جانب خودی‏های‏شان – می‏توان به این حقیقت ادعایی اردوغان دست یافت که، این‏گونه سوانح و فجایع “طبیعی” به حساب آمده و در عوض این طبیعت آدمی و کارگر است که قادر به دوام و مقاومت هر چه بیش‏تر و آن‏هم در زیر زمین چند صد متری و مقابله با انفجارهای مهیب نمی‏باشد!!

براستی که تا چه زمان و مدت، باید در چنین شرایطی، کارگر از جان خود مایه به‏گذارد و ماحصل آن به جیب سرمایه‏دار رود؟ خاتمه و پایانی چنین حوادث دست‏سازی، در چه زمان به سر خواهد آمد و دنیای انسانی و بشری، فارغ از درد و مصبیت شود؟ تا چه زمان هزینه‏ی چنین رخ‏دادهایی باید به کیسه‏ی کارگران رودُ و در عوض، بر عمر سرمایه‏دار و کارفرما، بیشُ، بیش از این گردد؟

در یک کلام پاسخ چنین وضعیت و مسببین چنین وقایع‏ی دردناکی، از آن حاکمان و سرمایه‏داران ترکیه است و بی‏جهت این جانیان بشریت دارند چهره و قیافه‏ی انسانی به‏خود می‏گیرند و اظهار تأسف و هم‏دردی با مردم و با خانواده‏ی بازمانده‏گان می‏کنند. کارگر و مردم برای‏شان فاقد ارزش‏اند و بی دلیل هم نیست که – در شرایط وُرود ضربات روحی و غم و اندوه بر بازمانده‏گان کارگران معدن سُمای ترکیه -، سرکوب‏گران ترکیه، معترضین و هم‏دردان کارگران را مورد ضرب و شتم قرار دادند. به باور ظالمان هم وقوع چنین رخ‏دادهایی در دنیای سرمایه امری طبیعی، و هم سرکوب مردم و کارگران از جانب ارگان‏های حافظ منافع‏ی حاکمان امری عادی به حساب می‏آید. در چنین نظام‏هایی، هیچ قانون و مرجعی در خط و خطوط کارگران نیست و اعتراض جامعه‏ی انسانی و مردم، نسبت به بی مبالاتی و سهل‏انگاری مسئولین دولتی، برابر با تشدید خفقاق، گسیل ارگان‏های سرکوب به خیابان‏ها و مشت و لگدمال و بگیر و به بندهاست. عکس‏العمل دولت‏ها در قبال مطالبات و خواسته‏های مردم و کارگران در دنیای اجحاف و استثمار فراوان است و از یادها نه‏رفته است که چگونه دولت بنگلادش و آن‏هم بعد از سانحه‏ی آتش‏سوزی در کارخانه‏ی لباس که منجر به مرگ بیش از هزاران کارگر گردیده، به مخالفین دولت و سرمایه یورش آورده و به ضرب و شتم آنان پرداخته است. از یادها نه رفته است که چگونه دولت افریقای جنوبی تعدادی از کارگران معدن پلاتین ماریکانا را که برای افزایش دست‏مزد، دست به اعتصاب زدند را به گلوله بست و جان نزدیک به ۴۰ کارگر را گرفت. این‏ها کار و بار سرمایه‏داران است و رنگ و پوست و منطقه و نژاد نمی‏شناسد و وظیفه‏ی‏شان حفاظت از طبقه‏ی انگل‏صفت و حاکمه است.

سرمایه‏دار بنا نیست تا به حقوق و به جان کارگران و زحمت‏کشان رسیدگی کند؛ بنا نیست تا زمینه‏ی بیش‏تر عمر کارگران را فراهم نماید و بر دامنه‏ی آسایش و امنیت جانی آنان بی‏افزاید. سرشت و ذات سرمایه در تضمین بی‏حقوقی و در وفاداری به استثمار بی‏حد و حصر و در تبانی زنده‏گانی کارگران است. قانون‏اش این‏گونه نوشته شده است و قادر به حرکتِ خلاف آن نیست. مرگ کارگر، به معنای افزایش طول عمر سرمایه‏دار است. کار بیش‏تر به‏معنای، سودآوری بیش‏تر برای سرمایه‏دار است و بازدارنده‏گی و فقدان امکانات اولیه‏ی بهداشتی، شغلی و جانی کارگر، به‏معنای گسترش رفاه و آسایش برای هم‏نوعان و هم‏ردیف‏اش می‏باشد. تغذیه‏ی روزانه‏ی آن، در یورش به جان و مال کارگران و زحمت‏کشان می‏باشد و تا زمانی‏که چنین قانون و مناسباتی در جوامع‏ی متفاوتی هم‏چون ترکیه حکم‏فرماست، اوضاع کاری کارگران معدن ترکیه و دیگر مراکز تولیدی این‏چنین خواهد بود و آینده‏ی دردناک‏تری در انتظارشان است. جانِ کارگر در عمارت ساخته شده‏ی سرمایه امنیت نه‏دارد و دنیای کنونی اصلاً و ابداً، به درد کارگران نمی‏خُورد و نیاز به زیر و رو شدن، و نیاز به تخریب بنیادی افکار و سوزاندن قانون نوشته شده‏اش دارد. مسلم است که پرتاب آن به جایگاه حقیقی‏اش، جامعه‏ی انسانی را از صدها بلایای اجتماعی و سوانح‏ی “طبیعی” بدور خواهد ساخت. سوانح‏ی “طبیعی”ای که عامل اصلی آن اُردوغان و همه‏ی سرمایه‏داران‏اند و باید و می‏بایست پاسخ‏گو و تأوان تمامی اعمال جنایت‏کارانه‏ی‏شانرا باز پس دهند. سرمایه‏دار به دنبال کار ارزانِ در ازای بی‏امکاناتی، بی مسئولیتی و سودآوری بیش‏تر است. نهادها و سازمان‏های عریض و طویل متفاوت دارد، نهادها و سازمان‏هایی که، در خفا و آشکارا، به دنبال شکار و سرکوب مخالفین، معترضین و مدافعین کارگران معدن‏ی هم‏چون ذغال سنگ سُمای ترکیه‏اند. سرمایه‏داران بسیار لجام گسیخته‏اند و هم‏واره و هم‏واره، با ریا و با دغل‏کاری، با بگیر و به بند و با سرکوب کارگران و دیگر زحمت‏کشان، در پی درازتر و بلندتر نمودن عمر خوداند. بی تردید این دنیای خواسته و ناخواسته‏ی سرمایه‏داران و کارگران باید دگرگون شود و دنیایی جای‏گزین آن گردد که جامعه‏ی بشری، بیش از این شاهد فجایع و ضایعات دردناکی هم‏چون معدن ذغال سنگ سُمای ترکیه نه باشد.

۱۷ مه ۲۰۱۴

۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۳