در جواب به اتهام بی اخلاقی و “کودک کُشی” فیمینیسم آنارشیست از طرف سعید صالحی نیا
رزا روشن
www.archiverosa.blogspot.com

در پی بایکوت پروژه ی مناظره ی “سیاسی” سعید صالحی نیا،  شوهر خانم سیمین
مجد (مدیر برنامه) و مشخص شدن اجبار تحمل شرکت و حضور شوهر ایشان یعنی
صالحی نیا در این مناظره ها، سلسله مقالات تحریف نظرات آنارشیستی و
آنارشو فیمینیستی به مانند رگبار مسلسل آغاز و کماکان نیز ادامه دارد.
ایده های رهایی را نمیتوان به دار کشید و یا تیر باران کرد. تحریف آنان
(که همان اعدام است) اتفاقن جامعه را متوجه آن کرده و امکان بررسی این
تئوری را فراهم می کند.
مُلا های حزب کمونیست کارگری چه اخراجی (مانند صالحی نیا) و چه کماکان
بالای منبر احزاب “کمونیست”، همصدا با ارکستر رژیم اسلامی “بزایید،
بزایید!”، در زمانی اتهام “کودک کُشی”  به زنان میزنند که جنبش آزادی
زنان سالها است که لااقل در سرزمین مادری به بخشی از مطالباتش دست یافته
و هم اکنون در حال مقابله با بازپسگیری این حقوق توسط کلیسا و دولت است
(اسپانیا و ممنوعیت جدید سقط جنین).
صالحی نیا نیز مانند تمامی رفقای “کمونیست” اش مسئله ی آزادی زنان را
فرعی اعلام کرده و زنان را تنها در صفوف احزاب تعریف می کند. زنان نردبان
ترقی، سینی گردان قوری چای، گرداننده ی مناظره ی سیاسی شوهران، رحم لذت و
کارخانه ی تولید فرزندان اند.
در زمانی که ازدواج های سفید در حتی ایران “اسلامی” و قلب ارتجاع قصاص
دست و پا بریدن و چشم در آوردن، گسترش یافته و جوانان ایرانی بر طبق
توافقات آزاد و بدون عقد و صیغه و ملا و عروسی و مراسم مذهبی یا دولتی به
عشق ورزیدن “بدون اجازه” می پردازند، صالحی نیا پرچم سرخ دفاع از خانواده
ی مارکسی، الگوی خانواده ی سوسیالیستی استالینیستی را در حیاط منزلش
کاشته و در فضای مجازی از عشق آزاد بدون دخالتگری مذهب و دولت و کلیسا و
حزب و سازمان شاکی است. طرفداران عشق آزاد را به بی بندوباری و بی اخلاقی
متهم میکند.
برای عشق و آزادی جنسی، نقش زندان و قفس اخلاقی می کشد و با ادبیات تهوع
بر انگیز مذهبی به نام “کمونیسم” و “کارگر” از با اخلاقی خود و خانواده ی
سوسیالیستی اش طومار مینویسد!

اگر برابری در خانواده ی ایشان حاکم است، باید پرسید: چرا همسر گرامی
ایشان خانم مجد اجازه ی اجرای برنامه ی “مناظره ی سیاسی” را بدون حضور
ایشان ندارد؟
مسلمن نه من و نه بسیاری از زنان جنبش زنان، نه بند و باری داریم و نه در
چارچوب اخلاق تعریف شده ی ایشان خود را تعریف میکنیم. به عبارتی:
مفتخرانه بی بندوباریم و بی اخلاق!
ما بدن هایمان متعلق به خودمان میباشد و صاحب ندارد! سقط جنین را “کودک
کُشی” ندانسته و حق جلوگیری از بارداری، پایان حاملگی و داشتن سکس برای
لذت و نه تولید را جزء پایه ای ترین مطالباتمان می دانیم.
دهان هایمان برای جامعه ی مردسالار باز و زهدانمان را بسته ایم.
ایشان و خانواده و رفقای حزبی و رهبر معنوی شان مرحوم منصور حکمت و زنان
حزبی و شرعی و غیرش و هواداران و مُریدان و دوستداران این فرقه بدانند:
سقط جنین “کودک کُشی” نیست. رسیدن اسپرم خواسته و یا ناخواسته و ادغام آن
با تخمک های ما در هر مقطع و زمانی با تصمیم ما زنان اجازه ی رشد دارد.
این ما هستیم که تصمیم می گیریم که مادر باشیم یا نباشیم. کودکی به جامعه
ی بشری هدیه کنیم و یا نه!
این ما هستیم که برای لذت جنسی لخت شده یا از بدن های لخت یا پوشیده ی
مان به عنوان دیوار نوشتن مطالباتمان استفاده می کنیم.
و این ما هستیم که با توافقات انسانی و بدون دخالتگری کشیش و کلیسا، ملا
و مسجد، حزب و سازمان، دولت و جامعه، عشق می ورزیم یا در آغوش می گیریم.
دوران اخلاق گرایی به پایان رسیده و جنبش زنان سالها است که اعلام کرد:
ما نه ناموس جامعه ی مردان، نه دولت مردان، نه خانواده، نه حزب، نه
سوسیالیسم و نه “کمونیسم” و نه مذهب و ایدئولوژی، ما ناموس نیستیم. و دست
برده داران از بدن ها ی ما کوتاه!
زمانش فرا رسیده که بانگ مطالباتمان گوش مردسالاری را بدرد و زهدان های
ما فقط بروی اسپرم عشق باز باشد و کودکان مان نه محصول تجاوز خانگی یا
جامعه ( زندانی زندان خانواده)، بلکه کودکان پرورش یافته در آزادی و بلوغ
جامعه ی بشری، جهانی رها از هر گونه قید و بند، جهانی رها و آزاد از
بردگی و سلطه را  آغازیم!

مرتبط:

نقدی بر “تئوری نابرابری جنسیتی”انارکوفمینیزم و راه حلهایش/ سعید صالحی نیا
http://www.azadi-b.com/G/2014/05/post_450.html
ج: همانطور که بارها در نقد اعتراض برهنگی گفتم، نه زن و نه مرد ،
هیچکدام بدنشان متعلق به خودشان نیست! این دروغیست که تکرار می شود تا جا
بیفتد! در برابر ترین جامعه هم انسان متعلق به خودش و به جامعه است از
انچا که موجودی اجتماعی است و می پذیرد که اجتماعی باشد اجبار دارد متعهد
بماند به جامعه هم از جهت اخلاقی و هم قانونی. به دلیل اینکه ادم متعلق
به خودش هست نمی تواند کودک درون بدنش را هم بکشد . کودک درون بدن زن به
هیچ وجه بخشی از زن نیست که اگر هم بود جامعه اجازه نمی داد بکشد!
همانطور که جامعه اجازه خودکشی به ادمها نمی دهد و اخلاقا هم نباید
بدهد.خودکشی علامت حاکمیت انسان به بدنش نیست.علامت یک بیماری است!
شکستن زنجیره ی پدران: آنارشیسم و آنارکا-فمینیسم
http://rosaarchiv-sabotage.blogspot.com/2010/09/blog-post_1176.html

با آنکه مخالفت با دولت، حکومت و اشکال مختلف آتوریته از جایگاه مستحکمی
در بین فمینیست های قرن ۱۹ میلادی برخوردار بود، جنبش اخیر فمینیستی که
در دهه ی ۶۰ آغاز شد، ریشه در پراکتیس های آنارشیستی داشت. واژه ی
آنارکا-فمینیسم از اینجا به دست می آید و به زنان آنارشیستی اطلاق می شود
که در درون جنبش های بزرگتر فمینیستی و آنارشیستی فعالیت می کنند تا
یادآور عقاید و اصول این جنبش ها باشند.
آنارکا-فمینیست های مدرن عقاید خود را بر اساس عقاید فمینیستی آنارشیست
های قبلی – هم زن و هم مرد – بنا نهاده اند. در واقع، آنارشیسم و فمینیسم
همواره پیوند بسیار نزدیکی با هم داشته اند. علاوه بر این، بسیاری از
فمینیست های برجسته، آنارشیست نیز بوده اند که می توان از این قبیل از
پیشگامانی همچون مری ولستون کرافت (به انگلیسی: Mary Wollstonecraft –
نویسنده ی کتاب A Vindication of the Rights of Woman)، کمونار لوئیس
میشل (به انگلیسی: Communard Louise Michel) و آنارشیست های آمریکایی (و
مبارزان خستگی ناپذیر رهایی زنان)، ولترین کلر (به انگلیسی: Voltairine
de Cleyre) و اما گلدمن (به انگلیسی: Emma Goldman) نام برد. [۱]
Freedom (آزادی)، قدیمی ترین روزنامه ی آنارشیستی جهان، نیز توسط شارلوت
ویلسون (به انگلیسی: Charlotte Wilson) در سال ۱۸۸۶ تاسیس شد. علاوه بر
این، زنان آنارشیستی همچون Virgilia D’Andrea و Rose Pesota نقش های
بسیار مهمی را در جنبش های کارگری و لیبرتارین ایفا کرده اند. جنبش
“Mujeres Libres” (زنان آزاد) در زمان انقلاب اسپانیا، نمونه ی کلاسیکی
از سازمان دهی زنان آنارشیست برای دفاع از آزادی های پایه ای خود و
همچنین ایجاد جامعه ای بر پایه ی رهایی و برابری زنان است. [۲] علاوه بر
این، تمام مردان برجسته ی آنارشیست (به استثناء Proudhon) حامی سرسخت
برابری زنان بوده اند. به عنوان مثال، باکونین مخالف مردسالاری بود و
اینکه قانون چگونه “[زنان] را به زیر سلطه ی مطلق مردان می آورد.”
باکونین همچنین باور داشت که “حقوق برابر بایستی که به مردان و زنان تعلق
گیرد” تا زنان بتوانند “مستقل بوده و زندگی دلخواه خود را به پیش ببرند.”
او همچنین خواستار پایان یافتن “خانواده ی اقتدارگرای قانونی” و ” آزادی
مطلق جنسی زنان” بود. [۳]
در نتیجه، آنارشیسم از همان سال های ۱۸۶۰، انتقاد رادیکال خود از
کاپیتالیسم و دولت را با انتقادی شدید از مردسالاری ترکیب کرد. آنارشیست
ها، و بخصوص زنان آنارشیست، تشخیص دادند که جهان مدرن تحت تسلط مردان
است. به عنوان مثال، Anna Maria Mozzoni (آنارشیست مهاجر ایتالیایی در
بوینس آیرس) در این باره می نویسد که زنان “درخواهند یافت که کشیشی که تو
را لعن می کند، مرد است؛ که قانون گذاری که به تو ظلم می کند، مرد است؛
شوهری که تو را به یک شیء تقلیل می دهد نیز مرد است؛ که چشم چرانی که تو
را اذیت می کند، یک مرد است؛ که کاپیتالیستی که خود را با دسترنج تو
ثروتمند می سازد و قماربازی که قیمت بدن تو را با آرامش به جیب می زند
نیز مرد هستند.” در این مدت، چیز زیادی تغییر نکرده است. مردسالاری
همچنان وجود دارد و همانگونه که نشریه ی آنارشیستی La Questione Sociale
می نویسد، زنان همچنان “در زندگی خصوصی و اجتماعی برده هستند. اگر کارگر
باشی، دو ستمگر بر تو ظلم می کنند: یکی مرد و دیگری کارفرما. اگر بورژوا
باشی، تنها قدرت باقیمانده برای تو پوچی و عشوه گری است.” [۴]
بنابراین، آنارشیسم بر پایه ی این آگاهی است که مبارزه علیه مردسالاری به
اندازه ی مبارزه علیه دولت و یا کاپیتالیسم از اهمیت ویژه ای برخوردار
است. چرا که ” تا زمانیکه زن به عنوان کالا خریداری می شود، به فروش می
رسد، در خانه نشانده می شود، پوشانده می شود، تغذیه و حراست می شود،
جامعه ای آزاد، منصفانه و برابر، و چیزی حتی نزدیک به آن، نخواهیم داشت.”
[۵] لوئیس میشل در باب این مسئله اینگونه می نویسد:
“اولین چیزی که بایستی تغییر کند، رابطه ی بین جنس ها (ی مذکر و مونث)
است. انسانیت دو نیم دارد، مرد و زن، و ما بایستی که دست در دست یکدیگر
قدم برداریم؛ در عوض، خصومت وجود دارد، و این خصومت تا زمانی که نیم “قوی
تر” آن نیم “ضعیف تر” را کنترل می کند، یا می پندارد که کنترل می کند،
ادامه خواهد داشت.” [۶]
در نتیجه، آنارشیسم، همچون فمینیسم، برای نابودی مردسالاری و برای برابری
زنان مبارزه می کند. هر دو از نظر تاریخ مبارزاتی و دغدغه هایشان در مورد
آزادی فردی، برابری و احترام برای جنس مونث در اشتراک هستند (البته
همانطور که در سطور پایین توضیح داده خواهد شد، آنارشیست ها همواره منتقد
سرسخت فمینیسم لیبرال/عوامانه بوده اند.) از اینرو، باعث تعجب نیست که
جنبش فمینیستی دهه ی ۶۰ خود و خواسته های خود را به صورت آنارشیستی ابراز
کرده و الهام گیرنده از شخصیت های آنارشیستی همچون Emma Goldman بوده
است. Cathy Levine به یاد می آورد که در این دوره “گروه های مستقل زنان
بدون ساختار، رهبران و دیگر مردان همه کاره ی چپی شروع به کار کرده، و
مستقلا و بصورت همزمان، سازمان هایی را مشابه به سازمان های آنارشیستی
دهه های قبل ایجاد کردند. هیچ تصادفی هم در کار نبود.” [۷] هیچ تصادفی در
کار نبوده، چرا که همانطور که اندیشمندان فمینیست مکررا بیان کرده اند،
زنان از اولین قربانیان جوامع هیرارشی وار (سلسله مراتبی) بوده اند.
جوامع سلسله واری که خیلی ها معتقدند با قدرت گیری مردسالاری و ایدئولوژی
های تسلط  و حاکمیت در اواخر دوره ی نوسنگی آغاز شده اند. Marilyn French
در کتاب Beyond Power می نویسد که اولین طبقه بندی عمده ی اجتماعی نوع
بشر زمانی آغاز شد که مرد شروع به حکمرانی بر زن کرد، که زن در نتیجه ی
آن، تبدیل به طبقه ی اجتماعی “پایین تر” و “پست تر” شد.
پیوندهای میان آنارشیسم و فمینیسم مدرن، هم در عقیده و هم در عمل، به
وضوح آشکار هستند. Carole Pateman، فمینیست برجسته، خاطر نشان می شود که
مباحث او در مورد تئوری قرارداد و همچنین پایه های اقتدارگرا و مردسالار
این قرارداد، مدیون عقاید لیبرتارین است که “شاخه ی آنارشیستی جنبش
سوسیالیستی” محسوب می شود. [۸] علاوه بر این، او در سال های ۱۹۸۰ به یاد
می آورد که چگونه “در بیست سال گذشته، انتقادات عمده [اش] از سازماندهی
های اقتدارگرا، سلسله مراتبی و غیر دموکراتیک معطوف به جنبش زنان بوده
است… پس از آنکه مارکس باکونین را در انترناسیونال اول شکست داد، اشکال
شایع سازمانی در جنبش های کارگری، کارخانه های ملی شده و در گروه های چپ،
همواره هیرارشی دولتی را تقلید کرده اند… جنبش زنان، این ایده [ی
آنارشیستی] که جنبش های حامی تغییرات اجتماعی بایستی شکل سازمان های
اجتماعی آینده را از قبل تعیین کنند، را نجات داده و در عمل به کار
بستند.” [۹]
Peggy Kornegger، به این بررسی پیوندهای تئوریک و عملی مستحکم در بین
فمینیسم و آنارشیسم پرداخته است. او می نویسد، “پرسپکتیو فمینیسم رادیکال
تقریبا همان آنارشیسم مطلق است. تئوری بنیادی این است که خانواده ی
متمرکز و هسته ای را پایه و اساس تمام سیستم های اقتدارگرا می داند. درسی
که کودک از پدر به معلم [و از معلم] به کارفرما [و از کارفرما] به خدا می
آموزد، اطاعت و فرمانبرداری از صدای مستعار اقتدارگرا است. پا گذاشتن از
دوران کودکی به دوران بلوغ به معنی تبدیل شدن به ماشینی کامل است که قادر
به جست و جو و پرسش و حتی اندیشیدن نیست.” [۱۰] مشابها، Zero Collective،
آنارکا-فمینیسم را به معنی”شناختن و تشخیص دادن آنارشیسم [طبیعی موجود
در] فمینیسم و توسعه ی آگاهانه ی آن” معرفی می کند. [۱۱]
آنارکا-فمینیست ها اشاره می کنند که ویژگی ها و ارزش های اقتدارگرایانه
همچون تسلط، استثمار، پرخاشگری، رقابت جویی، سردی احساسات و غیره، در
تمدن های سلسله مراتبی از ارزش بسیار بالایی برخوردار هستند که که ویژگی
ها و ارزش های “مردانه/نرین” خوانده می شوند. در سوی دیگر، ویژگی ها و
ارزش های غیر اقتدارگرایانه همچون اشتراک، دلسوزی و شفقت، حساسیت عاطفی،
گرمی احساسات و غیره، ویژگی ها و ارزش های “زنانه/مادین” هستند و در
نتیجه تحقیر شده و از ارزش آن ها کاسته می شود. اندیشمندان فمینیست باور
دارند که آغاز این پدیده به زمان رشد جوامع مردسالار در اوایل عصر مفرغ و
غلبه شان بر جوامع اشتراکی “ارگانیک” که خصوصیات و ارزش های “زنانه”در آن
ها مرسوم و مورد احترام بود، برمی گردد. با تسلط جوامع مردسالار بر چنین
جوامعی، به این ارزش ها و خصوصیات “زنانه” به چشم “پست” و “پایین” –
بخصوص برای مردان – نگریسته شد. چرا که مردان در زیر سلطه ی مردسالاری،
مسئول و عهده دار استثمار و حاکمیت بودند. [۱۲] متعاقبا، آنارکا-فمینیست
ها واژه ی “زنانه کردن/مونث سازی جامعه” را به پروسه ی ایجاد جوامع غیر
اقتدارگرا و آنارشیستی استوار بر تعاون، اشتراک، همیاری متقابل و غیره،
اطلاق می کنند.
آنارکا-فمینیست ها همچنین تاکید کرده اند که “مونث سازی” جامعه نمی تواند
بدون خود-مدیریتی و عدم تمرکز قدرت به دست آید. دلیل این امر این است که
ارزش ها و سنت های مردسالارانه – اقتدارگرایانه ای که آن ها خواستار
براندازی اش هستند، در هیرارشی ها مستقر بوده و خود را بازتولید می کنند.
در نتیجه، فمینیسم به معنای عدم تمرکز قدرت، و متعاقبا، خود-مدیریتی است.
بسیاری از فمینیست ها با تکیه بر تجربه ی خود در سازمان های اشتراکی
فمینیستی که ساختار سلسله مراتبی و اشکال مختلف تصمیم گیری رقابت جویانه
را زدوده اند، به این مهم پی برده اند. برخی دیگر از فمینیست ها نیز بر
این باورند که سازمان های استوار بر اصول دموکراسی مستقیم، اصولا فرم های
سیاسی زنانه هستند. [۱۳] همچون دیگر آنارشیست ها، آنارکا-فمینیست ها نیز
خود-آزادی (رهایی شخصی) را کلید رسیدن به برابری و در نتیجه آزادی می
دانند. Emma Goldman در باب این مسئله چنین می نویسد:
“پیشرفت او (زن)، آزادی او، استقلال او، باید از خود او سرچشمه بگیرد.
نخست، از طریق قبولاندن خود به عنوان یک شخص [با هویت] و نه به عنوان یک
کالای سکس. دوم، از طریق رد کردن حق هر شخصی بر بدن او؛ با سر باز زدن از
باردار شدن، مگر آنکه خود بخواهد، از طریق سر بندگی و نوکری فرود نیاوردن
در برابر خدا، دولت، جامعه، شوهر، خانوده و غیره، با ساده اما عمیق و غنی
کردن زندگی خود. از طریق آموختن معنی و جوهره ی زندگی در تمام پیچیدگی
هایش؛ و با رهانیدن خود از وحشت از افکار عمومی و محکومیت عمومی.” [۱۴]
آنارکا-فمینیسم تلاش دارد تا از آلوده شدن و مورد تسخیر درآمدن فمینیسم
توسط ایدئولوژهای اقتدارگرای چپ و راست جلوگیری کند. آنارکا-فمینیسم،
اقدام مستقیم و کمک بخود را به جای کمپین های رفرمیست مورد علاقه ی جنبش
“رسمی/اداری” شبه فمینیستی، پیشنهاد می دهد. جنبش شبه فمینیستی ای که
سازمان های سلسله مراتبی و تمرکز گرا را بازتولید کرده و این توهم را در
سر می پرورانند که داشتن کارفرمایان، سیاستمداران و سربازان متعدد زن،
قدمی است برای “برابری.” آنارکا-فمینیست ها یادآور می شوند که به اصطلاح
“علم مدیریت” که زنان بایستی برای رسیدن به سمت های مدیریت در کمپانی های
کاپیتالیستی بیاموزند، اساسا مجموعه ای از تکنیک ها است برای کنترل کردن
و استثمار کارگران مزدی در شرکت های سهامی سلسله مراتبی. این در حالی است
که “مونث سازی” جامعه مستلزم از بین بردن کار مزدی کاپیتالیستی و حاکمیت
مدیریتی است. آنارکا-فمینیست ها واقفند که آموختن اینکه چطور بتوان به یک
استثمارگر و ستمگر تبدیل شد، راه رسیدن به برابری نیست (همانطور که یکی
از اعضای Mujeres Libres می گوید، “ما نمی خواهیم هیرارشی زنانه را
جایگیزین هیرارشی مردانه کنیم.”) [۱۵]
نتیجتا، خصومت دیرینه ی آنارشیسم با فمینیسم لیبرال (یا عوامانه) از یک
سو و حمایت سرسختانه اش از جنبش رهایی و برابری زنان از سوی دیگر.
Federica Montseny (یکی از شخصیت های برجسته ی جنبش آنارشیستی اسپانیا)
یادآور شد که این نوع فمینیسم در عین ترویج برابری برابری زنان، موسسات
موجود را به چالش نمی کشد. او همچنین اعتقاد داشت که تنها خواسته و آرزوی
فمینیسم لیبرال، فراهم کردن فرصت مشارکت تمام و کمال طبقه ی خاصی از زنان
در سیستم امتیازاتی موجود است. و اینکه اگر این تاسیسات “ناعادلانه هستند
زمانی که مردان از آن سود می برند، بنابراین همچنان ناعادلانه خواهند بود
زمانی که زنان از آن بهره ببرند.” [۱۶] در نتیجه، آزادی زنان برای
آنارشیست ها به معنای فرصت برابر برای رئیس و یا برده ی مزدی شدن، رای
دهنده و یا سیاستمدار شدن نیست، بلکه به معنای فردی آزاد و برابر بودن
است که در روابط و انجمن های آزاد به صورت داوطلبانه، ارادی و برابر شرکت
و همیاری می کند. همانطور که Peggy Kornegger تاکید می کند، ” فمینیسم به
معنای… رئیس جمهور زن نیست. فمینیسم یعنی نبود قدرت اداری و رئیس
جمهور. تعدیلات قانونی در مورد حقوق برابر جامعه را دگرگون نکرده و تغییر
نخواهد داد؛ بلکه فقط “حق” وصل شدن به اقتصاد سلسله مراتبی را به زن می
دهد. به چالش کشیدن سکسیزم (تبعیض جنسی) به معنای به چالش کشیدن تمام
اشکال سلسله مراتب است — اقتصادی، سیاسی و خصوصی. و این همان انقلاب
آنارکا-فمینیستی است.” [۱۷]
همانطور که مشهود است، آنارشیسم شامل تجزیه و تحلیل های طبقاتی و اقتصادی
است که در فمینیسم لیبرال ناپیداست. از سوی دیگر، آنارشیسم نوعی آگاهی از
نسبت های قدرت جنسی و خانگی را نشان می دهد که در جنبش عوام سوسیالیستی
به چشم نمی خورد. این دیدگاه از نفرت ما از سلسله مراتب سرچشمه می گیرد.
همانطور که Mozzoni در این باره می نویسد، ” آنارشی از حقوق تمام مظلومان
دفاع می کند، به همین خاطر، و به طریقی خاص، از حقوق شما [زنان] دفاع می
کند، آه! ای زن، که به طور مضاعف در جامعه ی کنونی، هم در محیط اجتماع و
هم در محیط خصوصی، مورد ظلم قرار گرفته ای.” [۱۸] به نقل قول از یک
آنارشیست چینی، منظور آنارشیست ” از برابری بین جنس ها فقط به این معنی
نیست که مردان فقط زنان را مورد ظلم قرار نخواهند داد. ما همچنین خواستار
این هستیم که مردان مورد ظلم مردان دیگر و زنان مورد ظلم زنان دیگر قرار
نگیرند.” بنابراین زنان باید “حاکمیت را به طور کامل برانداخته، و مردان
را مجبور به ترک کردن امتیازات ویژه ی خود کنند و برابر با زنان شوند، و
دنیایی را خالی هم از ظلم زنان و هم از ظلم مردان ایجاد نمایند.” [۱۹]
بنابراین، در تاریخ جنبش آنارشیستی، آنطور که Martha Ackelsberg می آورد،
فمینیسم لیبرال “برای رهایی زنان بسیار تنگ و کوتاه نظر بود؛ مبارزه ی
جنسی نمی تواند از مبارزه ی طبقاتی و در کل، از پروژه ی آنارشیستی جدا
باشد.” [۲۰] آنارکا-فمینیسم این سنت را ادامه می دهد که تمام اشکال
هیرارشی اشتباه هستند و نه فقط مردسالاری، و اینکه فمینیسم در صورت آرزو
کردن فرصت برابر برای رئیس شدن (آنچنان که مردان از آن برخوردار هستند)،
با ایده آل های خود در تضاد است. آنارکا-فمینیست ها به وضوح اعلام می
کنند که نه “معتقدند که قدرت متمرکز در دست زنان می تواند به ایجاد یک
جامعه ی غیر اجباری بینجامد،” و نه اینکه “باور دارند که هیچ چیز خوبی می
تواند از جنبش توده ای زیر رهبری نخبه گرا به وجود آید.” “موضوعات مهم و
کلیدی همواره قدرت و سلسله مراتب اجتماعی هستند” و در نتیجه، مردم ” تنها
زمانی آزاد هستند که قدرت کنترل زندگی خودشان را دارا باشند.” [۲۱] چرا
که، همانطور که لوئیس میشل یادآور می شود، “کارگر، برده است؛ همسر کارگر
برده تر [از آن کارگر] است.” به عبارت دیگر، زن متحمل ظلم و ستم مضاعفی
است. [۲۲]
بنابراین، آنارکا-فمینیست ها، همچون دیگر آنارشیست ها، با کاپیتالیسم به
عنوان سیستم منکر آزادی مخالفت می کنند. انتقاد از سلسله مراتب در جامعه
به مردسالاری ختم نمی شود. مسئله، مسئله ی خواستن آزادی در همه جاست.
مسئله، مسئله ی ” انحلال… هر خانه ای است که بر بردگی استوار است! هر
ازدواجی که مبین فروش و انتقال فردیت یکی از طرفین به طرف دیگر است!
[انحلال] هر موسسه ای، چه اجتماعی و چه مدنی، که در میان انسان و حقوق او
می ایستد؛ هر رابطه ای که یکی را ارباب و دیگری را برده می سازد.” [۲۳]
این ایده که کاپیتالیسمی که “فرصت برابر” ارائه می دهد باعث آزادی زنان
خواهد شد، این مسئله را نادیده می گیرد که در چنین سیستمی زنان طبقات
کارگر و زحمتکش همچنان مورد ظلم و ستم اربابان (خواه مرد و خواه زن)
خواهند بود. برای آنارکا-فمینیست ها، مبارزه برای آزادی زنان نمی تواند
جدای از مبارزه ی واقعی علیه تمام اشکال سلسله مراتب باشد. همانطور که L.
Susan Brown می نویسد:
” آنارکا-فمینیسم، به عنوان مبین کاربرد حساسیت آنارشیستی در دغدغه های
فمینیستی، فرد را به عنوان نقطه ی آغاز خویشتن قرار داده و در مخالفت با
نسبت های سلطه گری و فرمانبرداری، برای اشکال اقتصادی غیر ابزاری بحث می
کند که آزادی اگزیستانسیال فرد – چه زن و چه مرد – را حفظ می کند. [۲۴]
آنارکا-فمینیست ها همچنین به طور وسیعی به درک و فهم ما در مورد منشاء
بحران های محیط زیستی در زیر سلطه ی ارزش های اقتدارگرایانه ی تمدن های
سلسله مراتبی کمک کرده اند. به عنوان مثال، برخی از اندیشمندان فمینیست
معتقدند که سلطه بر طبیعت موازی با سلطه بر زن که طول تاریخ همواره هویتی
ناگسستنی با طبیعت داشته اند، بوده است. [۲۵] هم زن و هم طبیعت قربانی
عقده ی کنترل هستند که شخصیت کلیدی فرد اقتدارگرا را توصیف می کند.  از
اینرو، شمار در حال رشدی از بوم شناسان رادیکال و فمینیست ها به این مهم
پی برده اند که برای رسیدن به اهدافشان، بایستی سلسله مراتب ها را منحل
کنند.
علاوه بر این، آنارکا-فمینیسم از یک سو، یادآور اهمیت رفتار برابر با
زنان شده و از سوی دیگر تاکید بر احترام به تفاوت ها میان زن و مرد دارد.
بسیار اتفاق می افتد که مردان آنارشیست می پندارند، چون (در تئوری) مخالف
سکسیزم هستند، در نتیجه در عمل سکسیست نیستند. لازم به ذکر نیست که این
پنداشت اشتباه است. آنارکا-فمینیسم رابطه ی ناگسستنی بین تئوری و عمل را
به جبهه ی مقدم فعالیت اجتماعی آورده و یادآور می شود که ما نه تنها باید
با قید و بندهای بیرونی، بلکه باید با قید و بندهای درونی نیز مبارزه
کنیم.
این به این معناست که آنارکا-فمینیسم اصرار دارد ما به ایفای عملی آنچه
موعظه می کنیم، بپردازیم. همانطور که ولترین کلر می نویسد، “من هیچگاه
انتظار ندارم که مردان به ما آزادی بدهند. نه، زنان، تا زمانی که خودمان
آن را نگیریم، ارزشش را نخواهیم داشت.” این به معنی “پافشاری بر دستور
العمل اخلاقی نوین استوار بر قانون آزادی برابر است: دستورالعملی که
فردیت زن را به طور کامل به رسمیت می شناسد. با شوریدن و طغیان کردن هر
آنجا که می توانیم. با زندگی کردن عقایدمان… . ما انقلابی هستیم. و
هرگونه پروپاگاندا، چه حرف، چه عمل، و چه از همه مهم تر، با زیستن آنچه
می آموزیم، را به کار خواهیم بست.” بنابراین، آنارکا-فمینیست ها همچون
دیگر آنارشیست ها، مبارزه علیه مردسالاری را به عنوان مبارزه ی مظلوم
برای رهایی خود می بینند، چرا که “به عنوان یک طبقه، من چیزی برای آرزو
کردن از مردان ندارم… هیچ ستمگری دست از قدرت خود نمی کشد تا زمانی که
مجبور شود. اگر تاریخ چیزی را به ما می آموزد، آن همین است. در نتیجه،
آرزو و امید من در آفریدن طغیان و سرکشی در سینه ی زنان جای دارد.” [۲۶]
متاسفانه مسئله سکسیزم در جنبش های آنارشیستی نیز کاربست پذیر بوده است.
در اثر مواجه شدن با سکسیزم مردان آنارشیستی که دم از آزادی جنسی می
زدند، زنان آنارشیست اسپانیا خود را در قالب جنبش مستقل Mujeres Libres
و برای مبارزه علیه مردسالاری سازماندهی دادند. این زنان به موکول کردن
آزادی شان به فردایی بعد از انقلاب اعتقادی نداشتند. آزادی آنان قسمت
بسیار مهمی از انقلاب بود و بایستی همین امروز آغاز می شد. در این مسیر،
زنان آنارشیست اسپانیا تجربه ی زنان Coal Towns ایالت ایلینوی که از ”
فریادهای طرفدارانه ی” مردان مبارز برای برابری جنسی “در جامعه ی آینده،”
خسته شده بودند را تکرار کردند. زنان، رفقای مذکر خود را به کشیشانی
تشبیه کردند که “وعده های دروغین به گرسنگان و قطحی زدگان می دهند… که
پاداششان در بهشت برین محفوظ است.” آن ها همچنین تاکید می کردند که
مادران باید به دختران خود بیاموزند “که تفاوت در جنس/سکس بر نابرابری
حقوق دلالت ندارد” و اینکه در کنار “شوریدن علیه سیستم اجتماعی دنیای
امروز،” آن ها بایستی “علیه ظلم و ستم مردانی بجنگندند که می خواهند زنان
را به عنوان نهادهای مادی و معنوی پست و پایین تر خود نگه دارند.” [۲۷]
این زنان مبارز، گروه “Luisa Michel” را بیش از سه دهه قبل از ایجاد جنبش
Mujeres Libres توسط زنان آنارشیست اسپانیایی و برای مبارزه علیه
کاپیتالیسم و مردسالاری و به وجود آوردند.
برای آنارکا-فمینیست ها، پیکار علیه تبعیض جنسی/سکسیزم یکی از وجوه کلیدی
مبارزه برای آزادی است. این دیدگاه برخلاف نظر مارکسیست سوسیالیستی هایی
است که پیش از احیای فمینییسم، مبارزه علیه سکسیزم را تحریف در مبارزه ی
“واقعی” علیه کاپیتالیسم می دانستند و معتقد بودند که این مسئله بعد از
انقلاب به طور خودکار حل خواهد شد. برای آنارشیست ها، این پیکار بخش
بسیار مهم و بنیادینی از مبارزه برای آزادی است:
“ما نیازی به سمت و مقام شما نداریم… ما هیچ یک از آن ها را نمی
خواهیم. آنچه ما می خواهیم دانش، آموزش و پرورش و آزادی است. ما می دانیم
حقوفمان چیست و طالب آن ها هستیم. آیا ما دوشا دوش شما نایستاده و جنگ
بزرگ را نمی جنگیم؟ ای مردان، آیا شما توان آن را ندارید که بخشی از این
مبارزه ی بزرگ را به مبارزه برای حقوق زنان تبدیل کنید؟ چراکه آنوقت است
که زن و مرد تمامیت حقوق بشر را به دست خواهند آورد.” [۲۸]
یکی از جنبه های کلیدی انقلابی کردن این جامعه ی مدرن، تغییر نسبت های
کنونی بین جنس های مذکر و مونث است. ازدواج به خصوص، یکی از مضرترین
اشکال این نسبت هاست. چرا که ” اشکال قدیمی ازدواج، مبنی بر کتب مقدس،
نهادی است به معنی سلطه و حاکمیت مرد بر زن و تابعیت و فرمانبرداری کامل
زن به هوی و هوس و فرمان های مرد.” در نتیجه، زن به “پیشخدمت و غلام و
دستگاه تولید مثل مرد” کاسته می شود. [۲۹] به جای این نهاد پرگزند،
آنارشیست ها “عشق آزاد” را پیشنهاد می دهند. در “عشق آزاد” به جای آنکه
یکی آتوریته باشد و دیگری صرفا اطاعت کند، خانواده ها حول محور
قراردادهای آزاد تشکیل می شوند. چنین پیوندهایی بدون جواز صادر شده از
طرف نهادهای مذهبی و دولت خواهند بود، چرا که “دو شخص که عاشق یکدیگر
هستند، برای همبستر شدن نیازی به اجازه ی شخص ثالث ندارند.” [۳۰]
برابری و آزادی فقط به نسبت ها ختم نمی شود. چرا که ” اگر پیشرفت اجتماعی
عبارت است از گرایش ثابت به سوی برابری آزادی های واحدهای اجتماعی،
بنابراین مادامی که نیمی از جامعه، یعنی زنان، در بند باشند، مطالبات
برای پیشرفت و ترقی کامل نخواهند بود… .” [۳۱] نه مرد، نه دولت و نه
نهادهای مذهبی هیچ حقی در مورد اینکه یک زن با بدن خود چه می کند،
ندارند. این منطق معتقد است که زنان بایستی دارای کنترل بر روی دستگاه
تولید مثل خود باشند. در نتیجه، آنارکا-فمینیست ها همچون دیگر آنارشیست
ها “pro-choice” هستند. pro-choice دیدگاهی سیاسی و اخلاقی است که زنان
بایستی دارای قدرت کنترل بر دستگاه تولید مثل خود بوده و آزادی تصمیم
گیری در مورد ادامه ی بارداری و یا سقط جنین را داشته باشند. این
پوزیسیونی دیرینه در میان آنارشیست هاست. به عنوان مثال، Emma Goldman به
خاطر ترویج آشکار و عمومی متدهای جلوگیری از بارداری و داشتن این عقیده ی
رادیکال که زنان باید تصمیم بگیرند که چه موقع باردار شوند، مورد پیگرد
قانونی قرار گرفته و زندانی شده بود (همانطور که نویسنده ی فمینیست،
Margaret Anderson، می نویسد، “در سال ۱۹۱۶، Emma Goldman به خاطر ترویج
این عقیده که ‘زنان نباید همیشه دهانشان را بسته و زهدانشان را باز
بگذارند،’ محکوم به زندان شده بود.”)
آنارکا-فمینیسم به اینجا ختم نمی شود. هدف آنارکا-فمینیسم، نه فقط تغییر
آنچه در خانه اتفاق می افتد، بلکه تغییر تمام جنبه های جامعه است.
همانطور که Emma Goldman می پرسد، “چه مقدار استقلال واقعا حاصل خواهد شد
اگر محدودیت و فقدان آزادی خانه با محدودیت ها و فقدان آزادی کارخانه،
محل کار، فروشگاه و یا اداره معاوضه شود؟” بنابراین، آزادی و برابری زنان
بایستی در همه جا به دست می آمد و علیه تمامی اشکال هیرارشی از آن دفاع
می شد. و اینکه این آزادی و برابری نمی تواند از طریق رای دادن به دست
آید. آنارکا-فمینیست ها باور دارند که رهایی حقیقی تنها از طریق اقدام
مستقیم میسر است. آنارکا-فمینیسم بر فعالیت خود بخود و رهایی خویشتن
استوار است. چرا که “حق رای دادن و یا حقوق مدنی برابر، شاید مطالبات
خوبی باشند … رهایی و رستگاری حقیقی نه در محل های رای گیری به دست می
آید و نه در دادگاه ها. رهایی حقیقی در روح زن آغاز می شود … آزادی او
تا آنجایی خواهد رسید که قدرت او برای دست یافتن به آزادی قادر به رسیدن
است.” [۳۲]
تاریخ جنبش زنان این مسئله را ثابت می کند. تمام دست آورد ها از پایین و
از طریق اقدامات خود زنان حاصل شده است. همانطور که لوئیس میشل می آورد،
“ما زنان، انقلابیون بدی نیستیم. ما جایگاه خود در این انقلاب را بدون
التماس از هیچکسی می گیریم؛ وگرنه ما می توانیم تا آخر دنیا هم طرح تصویب
کنیم و در آخر چیزی به دست نیاوریم.” [۳۳] اگر زنان منتظر می ماندند تا
دیگران کاری برای آنان انجام دهند، جایگاه اجتماعی شان هیچگاه تغییر نمی
کرد. این شامل گرفتن حق رای هم می شود. در اثر مواجه شدن با جنبش
میلیتانت گرفتن حق رای برای زنان، آنارشیست انگلیسی، Rose Witcop، به این
مسئله پی برد که ” این حقیقت دارد که این جنبش به ما نشان داد که زنانی
که تا به امروز مطیع ارببان خود، یعنی مردان، بوده اند، حداقل دارند به
این مسئله پی می برند که پست تر و پایین تر از آن اربابان نیستند.” در
عین حال، Rose Witcop تاکید کرد که زنان تنها ” توسط قدرت خود” آزاد
خواهند شد و نه توسط رای ها. [۳۴] جنبش دهه ی ۶۰ و ۷۰ زنان نشانگر درستی
این تجزیه و تحلیل بود. با وجود حق برابر رای دادن، جایگاه اجتماعی زنان
پس از سال های ۱۹۲۰ تغییری نکرده است.
نهایتا، همانطور که Lily Gair Wilkinson تاکید کرد، ” فراخوان برای ‘رای
دادن’ نمی تواند فراخوانی برای آزادی باشد. رای دادن به چه معناست؟ رای
دادن به معنی نشان دادن رضایت برای اداره شدن توسط یک قانون گذار یا
دیگری است.” [۳۵] رای دادن به ریشه ی مشکل، به خصوص سلسله مراتب و نسبت
های اجتماعی اقتدارگرا که مردسالاری زیرمجموعه ای از آن است، حمله نمی
کند. تنها با از میان برداشتن تمام روسا، خواه روسای سیاسی، اقتصادی و یا
اجتماعی، است که آزادی حقیقی می تواند برای زنان به دست آید و “برای زن
این امکان فراهم شود که در معنای واقعی، انسان باشد… تمام سدهای مصنوعی
بایستی که در هم بشکنند، و جاده ی منتهی به آزادی بزرگ و حقیقی از هرگونه
نشان و ردپای قرن ها اطاعت و بردگی پاک شوند.” [۳۶]

  پانوشت ها و مرجع ها:
[۱]. برای اطلاعات بیشتر در مورد ولترین کلر به  “Sex Slavery”، “Gates
of Freedom”، “The Case of Woman vs. Orthodoxy”و “Those Who Marry Do
Ill”مراجعه شود. برای اطلاعات بیشتر در مورد اما گلدمن به  “The Traffic
in Women”، “Woman Suffrage”، “The Tragedy of Woman’s Emancipation”،
Marriage and Love” و “Victims of Morality”مراجعه شود.
[۲]. برای اطلاعات بیشتر در مورد این جنبش به کتاب Free Women of Spain،
نوشته ی Martha Ackelsberg مراجعه شود.
[۳]. Bakunin on Anarchism، صفحات ۳۹۶ و ۳۹۷
[۴]. Italians in Buenos Aires’s Anarchist Movement، نقل قول از Jose
Moya، صفحات ۱۹۷-۱۹۸ و ۲۰۰
[۵]. ولترین کلر، “The Gates of Freedom”، صفحات ۲۳۵-۲۵۰، Eugenia C.
Delamotte، کتاب Gates of Freedom; Voltairine de Cleyre and the
Revolution of the Mind، صفحه ی ۲۴۲
[۶]. The Red Virgin: Memoirs of Louise Michel، صفحه ی ۱۳۹
[۷]. “The Tyranny of Tyranny،”کتاب Quiet Rumours: An Anarcha-Feminist
Reader، صفحه ی ۶۶
[۸]. The Sexual Contract، صفحه ی ۱۴
[۹]. The Disorder of Women، صفحه ی ۲۰۱
[۱۰]. “Anarchism: The Feminist Connection،” کتاب Quiet Rumours: An
Anarcha-Feminist Reader، صفحه ی ۲۶
[۱۱]. “Anarchism/Feminism،” صفحات ۳-۷، فصلنامه ی The Raven، شماره ی ۲۱، صفحه ی ۶
[۱۲]. برای اطلاعات بیشتر در این مورد به کتاب های The Chalice and the
Blade، نوشته ی Riane Eisler و The Underside of History، نوشته ی Elise
Boulding، مراجعه شود
[۱۳]. برای اطلاعات بیشتر به مقاله ی Feminist Theory and the
Development of Revolutionary Strategy، نوشته ی Nancy Hartsock، منتشر
شده در کتاب Capitalist Patriarchy and the Case for Socialist Feminism،
به ویرایش Zeila Eisenstein، صفحات ۵۶-۷۷ مراجعه شود.
[۱۴]. Anarchism and Other Essays، صفحه ی ۲۱۱
[۱۵]. نقل قول از Martha A. Ackelsberg، کتاب Free Women of Spain، صفحات ۲۲-۲۳
[۱۶]. نقل قول از Martha A. Ackelsberg، کتاب Free Women of Spain، صفحه ی ۱۱۹
[۱۷]. “The Tyranny of Tyranny،”کتاب Quiet Rumours: An Anarcha-Feminist
Reader، صفحه ی ۲۷
[۱۸]. Italians in Buenos Aires’s Anarchist Movement، نقل قول از Jose
Moya، صفحه ی ۲۰۳
[۱۹]. He Zhen، کتاب Anarchism and Chinese Political Culture، نوشته ی
Peter Zarrow، صفحه ی ۱۴۷
[۲۰]. Free Women of Spain، صفحه ی ۱۱۹
[۲۱]. “Socialism, Anarchism and Feminism”، نوشته ی Carole Ehrlich،
کتاب Quiet Rumours: An Anarcha-Feminist Reader، صفحه ی ۴۴
[۲۲]. The Red Virgin: Memoirs of Louise Michel، صفحه ی ۱۴۱
[۲۳]. “The Economic Tendency of Freethought”، نوشته ی ولترین کلر، The
Voltairine de Cleyre Reader، صفحه ی ۷۲
[۲۴]. The Politics of Individualism، صفحه ی ۱۴۴
[۲۵]. برای اطلاعات بیشتر به The Death of Nature، نوشته ی Caroline
Merchant مراجعه شود
[۲۶]. ولترین کلر، “The Gates of Freedom”، صفحات ۲۳۵-۲۵۰، Eugenia C.
Delamotte، کتاب Gates of Freedom; Voltairine de Cleyre and the
Revolution of the Mind، صفحات ۲۴۹ و ۲۳۹
[۲۷]. Ersilia Grandi، نقل قول از Caroline Waldron Merithew، کتاب
Anarchist Motherhood، صفحه ی ۲۲۷
[۲۸]. The Red Virgin: Memoirs of Louise Michel، نوشته ی لوئیس میشل، صفحه ی ۱۴۲
[۲۹]. Anarchism and Other Essays، نوشته ی اما گلدمن، صفحات ۲۲۰ – ۲۲۱
[۳۰]. Mozzoni، نقل قول از Moya، کتاب Italians in Buenos Aires’s
Anarchist Movement، صفحه ی ۲۰۰
[۳۱]. ولترین کلر، “The Gates of Freedom”،  کتاب Gates of Freedom;
Voltairine de Cleyre and the Revolution of the Mind، صفحه ی ۲۴۲
[۳۲]. Anarchism and Other Essays، نوشته ی اما گلدمن، صفحات ۲۱۶ و ۲۲۴
[۳۳].  The Red Virgin: Memoirs of Louise Michel، صفحه ی ۱۳۹
[۳۴]. نقل قول از Sheila Rowbotham، کتاب Hidden from History، صفحات ۱۰۰-۱۰۱ و ۱۰۱
[۳۵]. نقل قول از Sheila Rowbotham، کتاب Hidden from History، صفحه ی ۱۰۲
[۳۶] . Anarchism and Other Essays، نوشته ی اما گلدمن، صفحه ی ۲۱۴