نوشته شده توسط حسن سعدی
یک- دولت روحانی دوماهی است از مردم می خواهد داوطلبانه از دریافت یارانه ها انصراف دهند. تمام ابزارهای تبلیغاتی مانند صدا و سیما در این راستا بسیج شده اند و شبانه روز در گوش مردم از فواید این انصراف برای کشور می گویند. این آینه تمام نمای اقتصاد ورشکسته ایران است، دولتی که التماس می کند، “مردم! یارانه نگیرید!” اگر همه چهار میلیارد دلار پول های بلوکه شده نفت در خارج کشورآزاد شوند، باز هم برای حل این بحران عمیق اقتصادی کافی نیست. حتی افزایش دو برابر فروش نفت از ۷۰۰ هزار بشکه در روز به یک میلیون و ۴۰۰ هزار بشکه (طبق آمار رسمی) اگر چه رشد منفی اقتصاد را متوقف کرده و آن را به صفر درصد رسانده ، اما تاثیر قابل لمسی در بهبود معاش مردم نداشته است. دولت روحانی حتی مجبور است تا برای گریز از کسری بودجه قیمت بنزین را نیز افزایش دهد، امری که همه منتظر آثار شوک آن بر روی قیمت ها هستند، طوری که دولت گفته قیمت جدید بنزین را فعلا اعلام نمی کند تا بازار متشنج نشود.
zimg_006_6
دو- خامنه ای در سخنان خود به مناسبت روز زن برابری جنسی زن و مرد را از “حرف‌های کاملا غلط غرب” می نامد و با گفتن اینکه “با کدام منطق باید زنان که خداوند آنان را از لحاظ جسمی و عاطفی برای منطقه ویژه‌ای از زندگی آفریده است، در عرصه‌هایی وارد کنیم که آنها را دچار رنج و سختی می‌کند”، از حضور زنان در خانه دفاع می کند. وی می گوید که “اشتغال از مسائل اصلی مربوط به زنان نیست و خانواده اولویت دارد.” پس از سخنان خامنه ای، روحانی و رفسنجانی واکنش مخالف نشان دادند. روحانی در سخنرانی خود به مناسبت روز زن گفت:”ما طبق معیارهای اسلامی نه مرد را جنس اول و نه زن را جنس دوم می‌دانیم… زنان در کنار مردان و هر دو آنها عین هم و مانند هم دارای مقام و کرامت انسانی هستند.” رفسنجانی نیز چنین گفت:” خشکه مقدس‌ها فکر نکنند که این افتخار است که پای بچه‌هایشان را ازمدرسه و تحصیل ببرند. گذشت آن زمانی که این مسئله افتخار به حساب می‌آمد. دوران خشکه مقدس‌ها به سر آمده است.” وی سپس افزود:”اگرفکر کنیم که همه وقت فعال خانم‌ها باید صرف خانه داری و بزرگ کردن بچه شود، این با عقل و منطق و واقعیت‌های زندگی منطبق نیست. اگر مسئولیت خانه داری به خانم‌ها و سایر کار‌ها در جامعه به آقایان واگذار شود، در این صورت هم به زنان ستم شده است و هم به مردان جامعه.”
سه- تمام شواهد از این حکایت می کند که رفسنجانی در حال آماده سازی جریان خود(جریان اعتدال) برای حضور قدرتمند در انتخابات مجلس خبرگان است و با برخی جریانات سنتی محافظه کاران مانند ناطق نوری نیز به ائتلاف قطعی رسیده است، امری که خشم جریانات نظامی- تندروی حامی خامنه ای را برانگیخته است. روز ۱۰ فروردین، جنتی دبیر شورای نگهبان (و از چهره های اصلی جریان نظامی- تندروی رژیم) در جمع ناظران شورای نگهبان در مشهد چنین گفت: “سنگر اول را فتح کرده‌اند، در حال طراحی هستند تا مجلس خبرگان رهبری و بعد شورای اسلامی را تصرف کنند و مقاصد فاسد خود را از این طریق دنبال نمایند.” همچنین رجانیوز٬ وب سایت نزدیک به جبهه پایداری (حامیان جلیلی در انتخابات قبلی) و محمدتقی مصباح یزدی، با انتقاد از “رویکرد خطرناک برخی جریانات سیاسی برای تقلیل انتخابات مهم خبرگان در دعواهای نازل سیاسی و گروهی”، خواستار “برخورد و واکنش جدی فعالین سیاسی در جناح‌های مختلف سیاسی” با این رویکرد شد.
چهار- حمله مشکوک و خشونت بار به زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ اوین و بازرسی اتاق های این بند در حول و حوش تشدید درگیری بین جناح های مختلف طبقه حاکم صورت می گیرد. آیا این حمله ای از طرف باند نظامی- تندروی حامی خامنه ای برای فشار به دولت فعلی است؟ آینده جزییات بیشتری را روشن خواهد ساخت.
پس از حدود ده ماه از آغاز به کار دولت روحانی واقعیات موجود در حال اثبات این حقیقت است که نه دولت روحانی و نه هیچ دولت سرمایه داری دیگری در شرایط فعلی و در متن بحران جهانی اقتصاد به آسانی قادر به حل رکود- تورم ایران نیست. شاید اگر اقتصاد جهانی در دوران رشد و شکوفایی خود بود، سرمایه داری ایران به اتکای کمک های خارجی امیدی به خروج سریع از این بحران داشت اما از شانس بد طبقه حاکم بحران در بستر رکود جهانی گریبانگیرشان شده است. تنها راه ایجاد ثبات اقتصادی و جذب سرمایه گذاری خارجی حمله به حق و حقوق طبقه کارگر ، ارزان سازی نیروی کار و بالاتر بردن بهره وری در بستر “نرمش در عرصه بین المللی” است. امری که دولت روحانی با ، ادامه مذاکرات هسته ای، کاهش دستمزدها (به نسبت تورم) و ثابت نگه داشتن یارانه پرداختی در حال اجرای آن است. از اقتصاد که بگذریم، روحانی بر خلاف وعده های انتخاباتی نتوانسته است گشایشی ملموس در شرایط آزادی های سیاسی- فرهنگی ایجاد کند و حتی تاکنون در باره حمله به زندانیان سیاسی نیز سکوت اختیار کرده است. موج ناامیدی را در بسیاری از جوانان طرفدار دولت می توان مشاهده کرد.
با تشدید بحران و بروز ناامیدی مردم از توانایی دولت در بهبود ملموس معیشت و نیز ایجاد گشایش سیاسی- فرهنگی چشم انداز اعتراضات اجتماعی پیشِ رو است. فشارِ پایین اختلافات بالایی ها را برای خروج از بحران تشدید نموده است. دهن کجی آشکار روحانی و رفسنجانی در مقابل سخنان خامنه ای در روز زن و تقابل آشکار بر سر تصاحب مجلس خبرگان نمود های آشکار تشدید اختلاف در بالا است. اما نه روحانی و نه هاشمی طرفدار حقوق زنان و یا آزادی زندانیان سیاسی نیستند. تجربه سال های ریاست جمهوری رفسنجانی و مسئولیت های امنیتی روحانی به خوبی گواه این امر است. اما وقتی خامنه ای از “حضور زنان در خانه” سخن می گوید تا به جریان سنتی وابسته به خود اعتماد به نفس دهد، جریان روحانی – رفسنجانی نیز خود را به عنوان قهرمانان دفاع از حقوق زن در نزد جامعه معرفی می کنند.
فرق اصلی این دوره با زمان دوم خرداد در این است که توازن قوا به ضرر جریان نظامی حامی خامنه ای در حال تغییر است. اگر جریان نظامی- تندرو حامی خامنه ای در دوران دولت اصلاح طب محمد خاتمی قدرت مانور وسرکوب بالاتری داشت، به این دلیل بود که ایران هنوز در میانه رشد و شکوفایی اقتصادی پس از جنگ هشت ساله بود. با وجود بحران فعلی، مقابله جریان تندرو با دولت فعلی و یا تشدیدِ سرکوبِ سیاسی-فرهنگی، ریختن بنزین بر انبار آتش نارضایتی عمومی است. سراسیمگی صدا و سیمای جمهوری اسلامی پس از حمله به زندان اوین و پخش مستند تلویزیونی برای تحریف واقعه حمله به زندانیان و توجیه افکار عمومی گواه همین ضعف است. به خاطر بیاورید که همین چند ماه پیش با اعتراض چند شهر بختیاری نشین علیه سریال “سرزمین کهن” ، حکومت بلافاصله از مردم بختیاری معذرت خواهی و پخش سریال را متوقف کرد؛ ضرغامی رییس صدا و سیما نیز شخصا به منطقه سفر کرد تا از مردم دلجویی کند. به راحتی مشهود است که طبقه حاکم همچون گذشته توانایی و اعتماد به نفس سرکوب مردم را ندارد و به شدت از خیزش توده ای مردم هراسناک است.
چشم انداز پیش رو شدت گیری اعتراضات مردمی و اعتصابات کارگری و نیز تشدید اختلاف در طبقه حاکم است. قدرت گیری روحانی، مذاکرات هسته ای و کاهش تحریم ها تنها نقطه عطف بحران سیاسی را اندکی به تعویق انداخت. بحران اقتصادی- سیاسی به عنوان مسئله اصلی کماکان روی میز است. طبقه کارگر و جوانان باید خود را برای چشم انداز پیش رو متشکل و آماده کنند، بحران موجود بار دیگر پرونده قدرت سیاسی را در ایران بازخواهد گشود.
سایت مبارزه طبقاتی
http://www.mobareze.org