اول ماه مه امسال مصادف است با دهمین سالگرد اول ماه مه ۱۳۸۳ سقز، سالی که جنبش مستقل و نوین کارگری ایران در زیر سیطره خونین یکی از استبدادی ترین حکومت های سرمایه داری معاصر سربلند کرد و به جلو آمد. از آنموقع تاکنون بمدت ده سال است که این جنبش با همه تشکلات ونهادها و محافل و صدها فعال اش و نیز علی رغم تفاوت ها و اختلافات درونی اش به تنها ظرف اصیل و شرافتمندانه حامل نیازها و مطالبات و آرزوهای طبقاتی کارگران، و نیز به تنها صدای مستقل طبقه کارگر بدل شده است.

جمهوری اسلامی با همدستی همه جناح ها و کل دستگاه سرکوب و تشکلات ضد کارگری دست سازش بی وقفه تلاش نمود تا این جنبش را یا نابود کند و یا در تشکلات ضد کارگری اش مضمحل نماید. اما رژیم در هر دو این موارد ناکام ماند و علی رغم تحمیل تنگناهای سنگین به جنبش و محدود نمودن میدان عمل آن، فعالین مستقل کارگری با مایه گذاشتن از جان و زندگی شان و با از خود گذشتگی غرورآفرین تداوم جنبش را تضمین نمودند. فعالینی که نه توهمی به جناحهای رژیم دارند و نه ذره ای در مقابل تشکلات ضد کارگری دست ساز آن کوتاه آمدند و به اینترتیب پرچم پر افتخار جنبش مستقل کارگری را برافراشته نگه داشتند.

سیر تحولات سیاسی ایران هر طور که پیش رود و سرنوشت جنبش کارگری به هر سو که برود، یک نکته در دوران حاضر قطعی است و آن اینکه بود و نبود این جنبش مستقل کارگری که از اول ماه مه ۸۳ به تنها صدای مستقل طبقه کارگر بدل شده است یکی از مصاف های مهم مبارزه طبقاتی در دوران کنونی می باشد. از نقطه نظر منافع حاکمیت سرمایه داری ایران این جنبش باید از صحنه حذف شود و از بین برود، و در تقابل با این منافع و از نقطه نظر منافع آنی و آتی طبقه کارگر باید از وجود این جنبش همچون مردمک چشم محافظت نمود چرا که این تنها ظرف حامل منافع کارگران و تنها ظرف ابراز وجود مستقل طبقه کارگر ایران در مقطع کنونی است.

اول ماه مه بطور کلی امکانی برای ابراز وجود همه جانبه و طبقاتی کارگران در مقابل طبقات حاکمه نظام سرمایه داری است. امسال نیز بدنبال تداوم تعمیق بحران اقتصادی و سیاسی و ایدئولوژیک و اخلاقی نظام سرمایه داری جهانی، ابراز وجود مستقل طبقه کارگر بسیار ضروری و حیاتی است. ضرورتی که در سرمایه داری ایران و تحت حاکمیت جمهوری اسلامی با همه بحرانها و بن بست های کشنده اش صد چندان مهمتر می باشد.

اینکه این ابراز وجود چه شکلی بخود بگیرد و اول ماه مه امسال چگونه برگزار شود به درک فعالین عملی از موقعیت سیاسی و تناسب قوای موجود و به تشخیص آنان از آمادگی تودهای کارگر و به تصمیمی که بگیرند بستگی دارد. برای ما فعالین خارج که در سازماندهی عملی اول ماه مه در ایران دخیل نمی باشیم و در آن حضور و شرکت نداریم اصولی نیست که به جزئیات برگزاری اول ماه مه بپردازیم و برای برگزاری حداکثری تهییج کنیم و یا برنامه های حداقلی را در مقابل قرار دهیم.

اما برنامه های اول ماه مه هر شکلی بخود بگیرند و در قالب تظاهرات ها و اجتماعات بزرگ یا کوچک برگزار شوند و یا بصورت گردهمایی در مراکز کار و در سالن ها و پارک ها و گلگشت ها باشند و یا در محافل و جمع های خانوادگی کوچک تر برگزار شوند از یک چیز نباید غافل شد و کوتاهی نمود و آن نیز صدور قطعنامه سیاسی و طبقاتی جامع با امضای همه تشکل ها و نهادها و جمع های مستقل کارگری است. قطعنامه ای نظیر آنچه در اول ماه مه *۸۸ صادر شد و همچون سند درخشانی در تاریخ جنبش کارگری ایران ثبت شده است.

این قطعنامه جایگزینی برای برنامه های بیرونی نیست بلکه مکمل آنهاست. وجود چنین قطعنامه ای به موازات برنامه های بیرونی که در هر سطح و شکلی برگزار شوند خصلت متحد و یکپارچه آنها را تقویت نموده و ادعانامه و مطالبات طبقاتی جنبش ما را در سطح کل جامعه در مقابل طبقه حاکمه قرار می دهد.

بعضا در مخالفت با صدور چنین قطعنامه ای گفته می شود که قطعنامه مواد خوبی است روی کاغذ و جنبه عملی ندارد و باید برنامه های بیرون سازمان داد. این برداشتی بسیار نادرست است. هیچ جنبشی نمی تواند بدون بیان دقیق و موجز و فرموله شده درک اش از علل و وضعیتی که در آن مبارزه می کند و مطالبات آنی و آتی اش در قالب انتشار قطعنامه ها و بیانیه های لازم پیش رود و به جایی برسد. این مساله برای جنبش طبقه کارگر بیش از هر جنبش دیگری صادق است چرا که این طبقه در ایران همیشه از بیان مطالبات اش محروم شده است. صدور چنین قطعنامه ها و بیانیه هایی در شرایط کنونی ایران که ایفای نقش کلان توسط طبقه کارگر را ایجاب می کند از همیشه ضروری تر است.

همچنین بعضا گفته می شود که صدور قطعنامه های قبلی چپ روانه بوده و بهانه سرکوب را فراهم کرده و توده کارگر را جلب نمی کند. اینها نیز مدعیاتی غلط و مضر به حال جنبش طبقاتی اند که می باید بیشتر در مورد شان صحبت کرد اما اینجا اشاره به دو نکته لازم است. اول اینکه در رابطه با سرکوب ادعای فوق حامل درک غلطی از جمهوری اسلامی است و فراموش می کند در زیر سیطره این حکومت هر مطالبه و اعتراض کارگری که قابل دست اندازی و تحت نظر و کنترل تشکلات ضد کارگری رژیم نباشد که بتوانند آنرا منحرف و خاموش سازند سرکوب می شود. مساله سرکوب ابتدا به ساکن ربطی به حداکثری و یا حداقلی بودن مطالبات ندارد و به نفس استقلال این مطالبات مربوط می شود. از اینروست که جزیی ترین مطالبه و مبارزه کارگری نیز در صورت برخورداری از استقلال رای و عمل سرکوب می شوند. در رابطه با جلب توده های کارگر که گویا مطالبه هرچه محدود تر و جزیی تر باشد بیشتر جلب می کند باید گفت که این نیز درک نادرستی از مبارزه کارگری است و فراموش می کند که برای ایجاد تحرک مبارزاتی حول هر مطالبه های می باید برای آن بطور مجزا کار سازمانگرانه ای از قبل و طی پروسه ای نسبتا طولانی انجام داد. بدون چنین کار سازمانگرانه با حوصله ای هیچ مطالبه ای(غیر از شرایط خیلی استثنایی) به تنهایی بسیج کننده نیست. تجربه کمپین خوب و پرزحمت و متاسفانه ناموفق جمع آوری امضا برای افزایش دستمزد بار دیگر این مساله را نشان داد.

قطعنامه اول ماه مه ۸۸ نه چپ روانه بود و نه حداکثری و نه هیچ چیز عجیب و غریب دیگری. آن قطعنامه برخاسته از حقایق غیر قابل کتمان زندگی طبقه کارگر در سرمایه داری ایران، و منطبق با تناسب قوای طبقاتی، و مورد قبول هر کارگر برخوردار از اندکی آگاهی طبقاتی بود. تا زمانی که وضعیت اقتصادی و سیاسی ایران بر همین منوال است و وضعیت فقر و فلاکت و بی حقوقی و ناامنی و بی حرمتی تحمیل شده کنونی به طبقه کارگر جاری است صدور چنین قطعنامه ها و بیانیه هایی از هر چیز دیگری بر شرایط مادی موجود منطبق تر است.

در آستانه اول ماه امیدورایم که امسال این روز هرچه وسیعتر و پرتوان تر برگزار شود و صدور قطعنامه و یا بیانیه سیاسی طبقاتی مشترک توسط همه تشکلات و نهادها و محافل جنبش مستقل کارگری به ابراز وجود مستقل طبقاتی کارگران در چنین روزی هر چه بیشتر یاری رساند.

امیر پیام
۲ اریبهشت ۱۳۹۳
۲۲ آپریل ۲۰۱۴
amirpayam.wordpress.com
*************************************************
* قطعنامه اول ماه مه ۱۳۸۸ را در زیر ملاحظه می کنید:
قطعنامه کارگران ایران به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر
کمیته برگزاری مراسم روز جهانی کارگر

اول ماه مه روز همبستگی بین المللی طبقه کارگر و روز جوش و خروش کارگران در سراسر جهان برای رهایی از مشقات نظام سرمایه داری و بیان خواسته های آنان جهت برپایی دنیایی عاری از ستم و استثمار است .
امسال ما کارگران مراسم اول ماه مه را در شرایطی برگزار می کنیم که نظام سرمایه داری در گرداب یک بحران عظیم اقتصادی ویران کننده تری فرورفته است و در حال دست و پا زدن برای نجات خویش از آن به سر می برد .
بحران عظیم اقتصادی موجود و عجز دولت های سرمایه داری در مهار آن و سر ریز کردن بار این بحران بر دوش کارگران جهان ، بیش از پیش گندیدگی این نظام را پس از فروپاشی بلوک شرق و ادعای پایان تاریخ به نمایش گذاشت و ضرورت برپایی دنیایی فارغ از مناسبات ضد انسانی نظام سرمایه داری را به مثابه یگانه راه خلاصی بشریت از مصائب موجود در برابر کارگران وبشریت متمدن قرار داد .
این بحران و تبعات ویرانگر آن بر زندگی و معیشت کارگران در سراسر جهان تا آنجا که به ایران مربوط می شود و بر خلاف بهانه تراشی های کارفرمایان و تبلیغات قلم به دستان سرمایه ، هنوز سایه شوم خود را بر زندگی و معیشت روزمره کارگران در ایران نگسترانیده است و از نظر ما بیشترین مصائب و مشقاتی که امروزه ما کارگران با آنها دست به گریبانیم بیش از هر چیز حاصل سیطره اقتصادی ، اجتماعی و عملکرد سرمایه داری حاکم بر ایران است .
دستمزدهای به شدت زیر خط فقر ، اخراج و بیکار سازی گسترده کارگران ، عدم پرداخت به موقع دستمزد میلیون ها کارگر، تحمیل قرار دادهای موقت و سفید امضاء و حاکم کردن شرکت های پیمانکاری بر سرنوشت کارگران و بازداشت و زندانی کردن آنان تا سرکوب تشکل ها و اعتراضات کارگری و اجرای احکام قرون وسطایی شلاق علیه کارگران و رایج کردن فرم قراردادهای برده وار جدید، مصائب و بی حقوقی هایی نیستند که با وقوع بحران در اقتصاد جهانی وارد ایران شده باشند .این وضعیت سال هاست که ادامه دارد و هر ساله بر عمق و دامنه آن افزوده می شود .
ما کارگران در مقابل این وضعیت بغایت ضد انسانی و گسترش عمق و دامنه آن سکوت نخواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد بیش از این حق حیات و هستی ما را به تباهی بکشانند . ما تولید کنندگان اصلی ثروت و نعمت در جامعه هستیم و حق مسلم خود می دانیم تا با بالاترین استاندارد های حیات بشر امروز در آسایش و رفاه زندگی کنیم .
داشتن یک زندگی انسانی حق مسلم ماست و ما برای تحقق آن تمامی موانع پیش روی خود را با برپایی تشکل های مستقل از دولت و کارفرما و با اتکا به قدرت همبستگی مان از سر راه خویش بر خواهیم داشت .
در این راستا ما کارگران امروز یک پارچه و متحد ، مطالبات زیر را به عنوان حداقل خواسته های خود فریاد می زنیم و خواهان تحقق فوری این مطالبات هستیم
۱- تامین امنیت شغلی برای همه کارگران و لغو قراردادهای موقت و سفید امضاء و برچیده شدن فرم های جدید قراردادکار
۲-ماحداقل دستمزد تصویب شده ازسوی شورای عالی کار را تحمیل مرگ تدریجی برمیلیون ها خانواده کارگری می دانیم ومصرانه خواهان افزایش فوری حداقل دستمزدها براساس اعلام نظرخود کارگران ازطریق نمایندگان واقعی و تشکل های مستقل کارگری هستیم .
۳-برپایی تشکل های مستقل کارگری ، اعتصاب ، اعتراض ، تجمع و آزادی بیان حق مسلم ماست و این خواسته ها باید بدون قید و شرط به عنوان حقوق خدشه ناپذیر اجتماعی کارگران به رسمیت شناخته شوند .
۴-دستمزدهای معوقه کارگران باید فورا” و بی هیچ عذر و بهانه ای پرداخت شود و عدم پرداخت آن بایستی به مثابه یک جرم قابل تعقیب قضائی تلقی گردد و خسارت ناشی از آن به کارگران پرداخت گردد.
۵-اخراج و بیکار سازی کارگران به هر بهانه ای باید متوقف گردد و تمامی کسانی که بیکار شده اند و یا به سن اشتغال رسیده و آماده به کار هستند باید تا زمان اشتغال به کار از بیمه بیکاری متناسب با یک زندگی انسانی برخوردار شوند .
۶- ما خواهان برابری حقوق زنان و مردان در تمامی شئونات زندگی اجتماعی و اقتصادی و محو کلیه قوانین تبعیض آمیز علیه آنان هستیم .
۷- ما خواهان برخورداری تمامی بازنشستگان از یک زندگی مرفه و بدون دغدغه اقتصادی هستیم و هرگونه تبعیض در پرداخت مستمری بازنشستگان را قویا” محکوم می کنیم .
۸-ما ضمن اعلام حمایت قاطعانه از مطالبات معلمان به عنوان کارگران فکری ، پرستاران و سایر اقشار زحمتکش جامعه ، خود را متحد آنها می دانیم و خواهان تحقق فوری مطالبات آنان و لغو حکم اعدام فرزاد کمانگر هستیم .
۹- از آنجا که کارگران فصلی و ساختمان به طور کامل از هرگونه قوانین تامین اجتماعی محروم هستند ، ما از اعتراضات این بخش از طبقه کارگر برای رسیدن به حقوق انسانی آنها دفاع می کنیم .
۱۰-سیستم سرمایه داری عامل کار کودکان است و تمامی کودکان باید جدای از موقعیت اقتصادی و اجتماعی والدین ، نوع جنسیت و وابستگی های ملی و ن‍‍ژادی و مذهبی از امکانات آموزشی ، رفاهی و بهداشتی یکسانی برخوردار شوند.
۱۱-ما خواهان آزادی کلیه کارگران زندانی از جمله منصور اسالو و ابراهیم مددی و لغو کلیه احکام صادره و توقف پیگرد های قضایی و امنیتی علیه فعالین کارگری هستیم .
۱۲- ما بدینوسیله پشتیبانی خود را از تمامی جنبش های آزادی خواهانه و برابری طلب همچون جنبش دانشجویی و جنبش زنان اعلام می داریم و دستگیری ، محاکمه و به زندان افکندن فعالین این جنبش ها را قویا” محکوم می کنیم .
۱۳-ما بخشی از طبقه کارگر جهانی هستیم و اخراج و تحمیل بی حقوقی مضاعف بر کارگران مهاجر افغانی و سایر ملیت ها را به هر بهانه ای محکوم می کنیم .
۱۴-ما ضمن قدردانی از تمامی حمایت های بین المللی از مبارزات کارگران در ایران و حمایت قاطعانه از اعتراضات و خواسته های کارگران در سراسر جهان خود را متحد آنان می دانیم و بیش از هر زمان دیگری بر همبستگی بین المللی طبقه کارگر برای رهایی از مشقات نظام سرمایه داری تاکید می کنیم .
۱۵- اول ماه مه باید تعطیل رسمی اعلام گردد و در تقویم رسمی کشور گنجانده شود و هر گونه ممنوعیت و محدودیت برگزاری مراسم این روز ملغی گردد .

زنده باد اول ماه مه
زنده باد همبستگی بین المللی طبقه کارگر
۱ مه ۲۰۰۹
۱۱اردیبهشت۱۳۸۸

کمیته برگزاری مراسم روز جهانی کارگر
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
اتحادیه آزاد کارگران ایران
هیئت بازگشایی سندیکای کارگران نقاش و تزئینات ساختمان
کانون مدافعان حقوق کارگر
شورای همکاری تشکل ها و فعالین کارگری
– کمیته پیگیری ایجاد تشکل های کارگری
– کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
– شورای زنان
– جمعی از فعالین کارگری
****************************************************************************************