رفیق آذر ماجدی هم در یک مصاحبه تصویری با خیل منتقدین ومخالفین اعتراض عریان هم آواز شد. هدف این یادداشت ارائه چند پاسخ به سٶالات رتوریک رفیق آذر و قرار دادن چند سٶال در مقابل ایشان است. اما بگذارید قبل از پاسخ به سٶالات ایشان و طرح پرسش های خودم، رجوع کنیم به نقد ایشان به اعتراض عریان. چکیده نقطه نظرات رفیق آذر را می توان در پاراگراف زیر خلاصه کرد:
“اعتراض یا نمایش زنان برهنه قرار است چه چیز خوبی به جنبش آزادی زن، به آگاهی اش، به سازماندهی اش اضافه کند؟ چه حرکت رو به جلوی را ایجاد می کند؟ هیچی. فقط محتوای انقلابی و آزادیخواهی جنبش آزادی زن را که سالهاست به شکل درست مبارزه می کند را لوث می کند. این حرکت تنها یک پرواکاسیون است. .[…] ریشه این حرکتها و الگوها در پوپولیسم است. این پوپولیسم است و هیچ ربطی به الگوی جنبش کمونیسم کارگری ندارد.”
در جواب رفیق آذر باید گفت که اعتراض عریان قبل از اینکه “چیز خوبی” به جنبش آزادی زن اضافه کند، در صدد است که تلقی های منفی و مخرب ولو رایج مبنی بر نجس بودن، مایه شرمساری بودن و ناموس مرد بودن جسم و جنسیت زن را از جنبش آزادی زن در یک مملکت اسلامزده ناموسگرا مثل ایران سلب کند. همچنین پیام سمبلیک اعتراض عریان کوتاه کردن دست سرکوبگرانه خانواده و دولت، بعنوان دو نهاد اصلی جامعه که فرودستی زن را نهادینه می کنند، است. اعتراض عریان تلاشی سمبلیک است جهت خوف زدائی از چپ مرعوب برهنگی. از چپی که برای مسکوت کردن و خشنود کردن اردوی ارتجاع و تحجر، نه فقط در ایران بلکه در بعد گلوبال، بر حجاب باطنی خود مبنی بر باور جانانه اش به اشکال مٶقرانه و مستور ابراز نارضایتی پافشاری می کند. اعتراض عریان نارنجکی بود که قلب باور دیرینه هنجار بودن پوشش و ناهنجار بودن برهنگی، در درجه اول برهنگی زنان، را نشانه رفت. اعتراض عریان دستی بود برای آشتی دادن زن با جسم و جنسیت خویش در متن فرهنگ و جامعه ای که از سنین پائین دختربچه ها را شستشوی مغزی می دهند که به تن و جنسیتشان بعنوان مهلک ترین دشمن حقوق و آزادیهایشان بنگرند.
حالا چند سٶال از رفیق آذر: لطفا توضیح دهید که شما چرا در بلبشوی ناشی از کنفرانس برلین آنزمان به “لخت شدن” چند تن از معترضین انتقاد نکردید. آیان نگرش امروزیتان یک نوع بازنگری است در برخورد به این شکل اعتراض؟ آیا انتقاد امروز شما جزئی از مرزبندی امروزی شما با حزب کمونیست کارگری است؟ اگر نه، برخورد شما با یک حزب کمونیست فرضی که اکثر اعضاء آن نودیست هستند(من اعتراض عریان را بعنوان یک حرکت نودیستی درک نمی کنم) و می خواهند “لخت و پتی” با شما مراسم مشترک ٨ مارس برگزار کنند، چگونه خواهد بود؟
اگر اعتراض عریان یک نمایش پروکاتیو و پوپولیستی بیربط به کمونیسم است، سٶال اینست که آیا عور-گریزی برخی کمونیستها، یک حرکت بیست و چهار عیار کمونیستی است؟ آیا عریان- ستیزی بعضی از کمونیستها از موضع مدارا با لایه های سنتی جامعه ناموسپرست که نفس جسم و جنسیت زن را با یا بدون پوشش پروکاسیون می داند، یک نمایش اپور تونیستی دور از شأن کمونیستها نیست؟