۸ مارس یادآور کنش، ابتکارات و مبارزات رفقای ما، زنان سوسیالیست اروپا و امریکا برای دست یابی به حق رای است. به پیشنهاد رفیق کلارا زتکین قرار شد یک روز بین المللی جهت تبلیغ و ترویج حق رای زنان انتخاب شود. برای ما کمونیست های ایران٬ ۸ مارس همچنین یادآور مبارزه زنان چپ، آزادیخواه و برابری طلب ایران در سال ۵۷ نیز است. خمینی رهبر جمهوری اسلامی، این جنایتکار زن ستیز، مسئول مستقیم جنگ و کشتار بیش از سی هزار کمونیست، آزادیخواه، روشنفکر و دگراندیش، در سال ۱۳۵۷ برای حاکم کردن نظام استبدادی و عقب مانده اسلامی متکی به قرآن بر ایران، اول بار از به زیر کشیدن ضعیف ترین حلقه زنجیر که به نظر او زنان ایران بودند، آغاز کرد. یا روسری، یا توسری. نظام استبدادی جمهوری اسلامی زاده شد و پرچم آن نیز حجاب زوری. زنان چپ فی لبداهه و خودسر٬ خودسازمان یافته و مستقل از سازمان ها و احزاب به این تعرض اتحاد ملیون، روحانیون و توده ای ها، مقاومتی جانانه ارائه کردند. اولین و بزرگترین تظاهرات زنان بوسیله زنان در تاریخ ایران به وقوع پیوست. شعار زنان در این تظاهرات چنین بود: ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم. آزادی جهانیست، نه شرقیست، نه غربیست. به این وسیله زنان دلیر ایران اولین جام زهر را به خمینی جلاد دادند و او بار دیگر کلک اسلامی ـ خدعه ـ زد و وقتیکه نیروهای بسیج، کمیته و سپاه٬ لات ها و چاقو کش ها را سازماندهی کرد، حجاب زوری را قانونی نمود و از آن تاریخ تا کنون زنان آزادیخواه و برابری طلب ایران هر روز به اشکال متفاوت مخالفت خود را با نظام جمهوری اسلامی در کوچه، خیابان، کارخانه، بازار، مدارس و دانشگاه ها بطور کاملا واضح به نمایش میگذارند و مزدوران امر به معروف٬ نهی از منکر و روحانیون را به گونه ای ادب میکنند که حتی سر از بیمارستان در می آرورند. بد حجابی، تحصیل در دانشگاه های مختلط، شرکت در جشن ها، موسیقی، خوانندگی، رقص، جشن چهارشنبه سوری، جشن نوروز، خنده، شادی، زندگی و زن بودن از دیگر اشکال مبارزه زنان با جمهوری اسلامی است.

رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی مدت ۳۵ سال است با توسل به ضرب، شتم، زندان، شکنجه، تهمت و تحقیر خواسته است زنان آزایخواه و برابری طلب ایران را به اتاق خواب ها و آشپزخانه ها عقب براند، زیرا که خداوند رحمان و رحیم زن را از برای مرد آفرید تا مرد خود را تکثیر کند و تفریح خود را داشته باشد ولی زنان مبارز و مترقی ایران بدون وقفه میگویند که ما زن هستیم، انسان هستیم و خواهان حقوق انسانی خودمان هستیم.
انبوه زنان مترقى ایران در خیزش سال ۸۸ نیز در صف اول مبارزه جهت سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی با مشتهای گره کرده و سنگ به دست٬ سرود آزادی سر دادند که هان٬ ای مرتجعین جنایت کار، مـــن یـــک زنـــم.

زنانی که در تظاهرات ۸ مارس سال ۱۳۵۷ شرکت کردید، حق با شما بود و ما مردها اشتباه کردیم. ما را به بخشید.

ما اشتباه کردیم، زیرا که با شما همبسته نشدیم؛ زیرا که خیابان ها را زیر پاى مرتعجین به لرزه در نى آوردیم؛ زیرا که مراکز و دفاتر حزب الئه را در همان روز آتش نزدیم؛ زیرا که ما ترسو بودیم و شما را مقابل تهاجم ۴۰۰ مرد مرتجع و لات تنها گذاشتیم؛ زیرا که با شما متحد نشدیم و قدرت سیاسی را تصرف نکردیم؛ و …

رفقای سازمانده تظاهرات ۸ مارس ۵۷ و زنانی که در این تظاهرات شرکت کردید، ما چپ ها و کمونیست های سرنگونی خواه ایران به شهامت، جسارت و روشن بینی شما افتخار میکنیم.
ای کاش ۲۰ نفر از شما به جای این رهبران محافظه کار احزاب، سیاست احزاب را رقم میزدید.
ای کاش احزاب و سازمان های چپ ایران به دفاع و پیشتیبانی از شما مانند آزادی خواهان تونس و مصر دفاتر حزب الهه ها را به آتش می کشاندند و دوباره خیابان ها را تحت کنترل خود می آوردند.
ای کاش احزاب چپ و آزادیخواه ایران جسارت، شهامت و روشن بینی شما زنان سال ۵۷ را میداشتند و در همان روزهای اول خمینی را به قم میفرستادند، تلویزیون را پس نمیدادند، شهرها، خیابان ها، کارخانه ها و دانشگاه ها در کنترل نگهمیداشتند. …

زنان آزایخواه و برابری طلب، آیا شما فکر میکنید اگر آن اوضاع به شکل دیگری تکرار گردد، باز ما مردها شما را تنها خواهیم گذاشت؟ آیا شما باز بدون جانبداری از قدرت حاکم و جوگیرشدن، از حقوق خود دفاع خواهید کرد؟

محتوا و شکل حکومت ایران در فردای بعد از سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی هرچه باشد، می بایست ۵۰ در صد آن از آن زنان باشد.
انوش رستگار
۸ مارس ۲۰۱۴
Anuschrastegar@yahoo.de