خدامراد فولادی
٢ شعر به مناسبت روز جهانی زن
١
دوستت دارم را پاک کرده اند
از حافظه ی مرغ عشق
آنان که
دوستت ندارم را
ورد ِ زبان ِ
عروسک های خانه نشین کرده اند
عشق تبعید شده
از شاه بیت غزل
به کنج خانه
و شعر امروز
کلمه ای ندارد
همقافیه کند / با عشق.
شعری باید ساخت
به الفبای بی مرز عشق
که در آن
پرواز کند پرنده ی عاشق
و بنشیند
روی چشم ِ کهکشان
و روشن کند
برای همیشه
تاریک ترین حفره های جهان را.
٢
پیشکشی به همسرم
مگذار بی تو لحظه ای تنها بمانم
از شوق دیدارت مبادا جا بمانم
زلف ِ بلندت را بیفکن در ته ِ چاه
مگذار تا در تیرگی تنها بمانم
چون نارون بر آفتابم سایه افکن
ای سبز! بر من سایه افکن تا بمانم
شعرم، که بی تو ارزش ِ خواندن ندارم
در من نشین ای واژه تا خوانا بمانم
خواب خوشی در بستر تنهایی ِ من
یک دم مبادا بی تو ای رویا بمانم
بر کشتزارم ابر باران زا تو هستی
بی تو چه سان ای ابر باران زا بمانم
تو آفتاب پر شعور نور هستی
بر من بتاب ای نور تا دانا بمانم
چون توتیایی، دیده را بینا نمایی
بر دیده ام بنشین که تا بینا بمانم
زنبور ِ شعرم شهد از کام ِ تو گیرد
چون گرده در من ریز تا شیوا بمانم
در سرزمین ِ شعر یک کوه بلندی
می آیمت تا دنج ِ آن بالا بمانم.