“در بلندای عشق ..”

از: زهره مهرجو

۱۸ فوریه ۲۰۱۴

“تقدیم به پرندگان عشق، که در سرزمین ایران اسیر شدند و به خاطر زیباترین آرمانهای خویش جان باختند.”

گفتیم «نه» !

تسلیم ایشان نگشتیم،

ظلم را دیدیم و

پذیرای اش نشدیم.

در دنیای بی مهری که زاده شدیم،

به آهنگ قلب هایمان

گوش سپردیم ..

و به حقیقت، پاکی و عشق

«آری» گفتیم؛

و اینگونه حقیقتی

خطری بود بر تداوم شب –

سیاهی بیمناک از آزادی ما ..

کمر به کار بهر ندامت ما بست:

ما را به زندانها فکندند،

بستند و زدند و ..

دشنام ها را

همچو تازیانه ای بر روح

نثارمان کردند،

و آنگاه بیشرمانه حکم کردند

تا چشمان خویش را

بر جهالت و فقر و ..

حیوانیت شان ببندیم ..

و اعتراف کنیم که

حقیقت را ندیده ایم !

ولی وجود ما – خود تبلوری ز حقیقت بود؛

ما در آفتاب ..

و آفتاب در ما جاری –

همچنان به حقانیت خویش

استوار ماندیم،

تا سرانجام

ققنوس وار به آسمان پر کشیدیم ..

و در بلندای عشق؛

به جاودانگی پیوستیم ..!